Na een dag in het rijk der schaduwen was het de hoogste tijd om mij weer eens te douchen en aan te kleden. Niet dat ik er daardoor veel beter uit ging zien, maar het is het idee, hè? Op naar de winkels dan maar. En dat met een grote omweg. Eerst maar eens tegen die wind in trappen om de wind mee te verdienen. Het werd een rondje Diemen voordat ik met twee tassen aankopen weer hier thuis achter mijn lieve kleine laptop kroop. Waarvan akte.

Ik zag van de week trouwens die ene man in Amerika, u weet wel, die olijke knuffelbeer die zijn huis wit heeft laten schilderen. Waarschijnlijk omdat dat mooi afsteekt tegen zijn oranje hoofdje. Hij hield vol trots een nieuw opstel in zijn mollige knuistjes omhoog, zag u dat ook? Wat ik ervan begreep had hij deze keer weer eens wat over zijn spelevriendje Iran geschreven. Ik zag 'm gewoon glimmen en dan zo een beetje stoer kijken in de camera. Prachtig hoor. Dat gun je zo'n man toch, die aandacht? Het is dan ook hele prestatie.

Verder las ik allerlei keigoede berichten over stevig stikstof- en klimaatbeleid. Heel slim vond ik de truc om niet te minderen, maar om te compenseren. Gouden vondst. Dan kunnen we gewoon met z'n allen net doen of er helemaal niets aan de hand is en lekker doorgaan op deze weg. En lukt het hier uiteindelijk niet, dan gaan we toch naar een andere planeet? Daarom, geen vuiltje aan de lucht.

Goed, voor ik stik in mijn eigen stoffige sarcasme: ik zag onderweg op de fiets prachtige wolkenluchten, golvend water, dobberende watervogels, vliegende ganzen en – oh jee, nu gaat het toch alweer mis – heel veel zwerfvuil. Een fietser voor mij gooide er eigenhandig nog wat extra vuil bij. Het liefst had ik 'm van zijn tweewielertje getrokken en heel erg met de neus op de ranzige feiten gedrukt, maar vooruit, ik hield me in.

Wanneer je dat laatste wegdenkt, was het een prima fietstochtje. Met als ultieme afsluiter mijn eeuwige schuldgevoel ten opzichte van de straatkrantverkoper. Aan mij had hij niets, behalve dat ik hem oprecht zag en hem bij het binnenkomen en verlaten van de winkel vriendelijk groette. Persoonlijk vind ik dat waardevol, maar je vult er geen maag mee en je betaalt er geen huur van.

Toch, aandacht en vriendelijkheid kan een wereld van verschil maken. Daar ben ik van overtuigd. Als individu kun je een revolutie ontketenen met een bemoedigende knik.

#revolutie #vriendelijkheid #zwerfvuil #mens #waanvandedag

De niesdagen volgen elkaar de afgelopen tijd snel op. Dat is op z'n minst nogal irritant. Voordeel is dat het vandaag een dag van nul afspraken buitenshuis is en de aanblik buiten sowieso gezellig meesnottert. Soms valt het leven dus best mee.

Gisteren in de trein zat er een vrij jonge jongen tegenover mij. Zowaar met een boek. We kruisten onderweg onderzoekende blikken: wat lees jij? Zijn boek was er eentje uit de categorie fantasy. Daar kon dat van mij niet tegenop, want ik lees op dit moment Homo Deus van Harari (wederom een knap staaltje leesbare wetenschap). Naast de jongen zat een midden-twintiger. Net afgestudeerd, want tot grote schrik moest nu de treinreis worden betaald en moesten er nog allerlei andere dingen ineens worden geregeld. Naast mij zat het evenbeeld. Ze kenden elkaar hoorbaar van de studie en ik vrees de bijbehorende brallende studentenvereniging. Hun taalgebruik doorspekt met loze kreten, holle frasen en betekenisloze klanken vond ik nogal verontrustend. Het ging maar door en helemaal nergens over. Ja, dingen als Het Bestuur, De Groep, De Club, Een Meet Up, To Do Lijstjes, Vrijmibo's, Feestje hier, Misbruikje daar. Het viel alleen heel even stil toen er zomaar uit het gebrabbel een ziek familielid opborrelde. Toen had het heel even echt ergens over kunnen gaan. Maar nee, deze kans werd om zeep geholpen door de opmerking dat diegene nu waarschijnlijk niet kan investeren in een Start Up van deze of gene. Heel jammer natuurlijk, maar ja, “gezondheid is gewoon ook wel iets belangrijks, dus dan is het even niet anders.” Daarna konden ze tot beider opluchting weer verder met hun niksigheid en oeverloze kutleventjes.

Aan de andere kant van het gangpad zaten drie wat oudere tieners. Ze hadden het erg leuk samen, waren lekker druk en enthousiast en kirden dat het een lieve lust was in het overtreffen van het zo veel mogelijk bijvoeglijk gebruik van kanker-dit en kanker-dat.

Alle gezellige prikkels bij elkaar viel het nog niet mee om mij te concentreren op wat Harari mij had te vertellen.

Zoals gezegd, soms valt het leven best mee. Vooral als ik niet naar buiten hoef, de gordijnen dicht kan laten, de mensheid vervloekend en mezelf drogerend met bekers gemberthee en rijstwafels.

#trein #waanvandedag #taalgebruik #mensheid #miezer

De laatste tijd heb ik erg mijn best gedaan om mijn actualiteitenpijn zoveel mogelijk te verbijten en mij toch vooral te richten op het gereutel van het alledaagse. Niets mis mee overigens, laat dat duidelijk zijn. Toch, ik moet nu echt heel even ontluchten. En ik zal u sparen, wees gerust. Hooguit een tirade van een half uur, dan is het wel weer mooi geweest.

Ik begrijp de domheid niet van een opmerking van iemand die zich minister noemt. Dat er een – jawel daar is ie weer – onderzoek moet komen naar de mogelijkheid om de maximumsnelheden op de matrixborden boven de snelweg aan te geven. Want, o jee, o jee, dik probleem: deze prachtuitvinding voor het filelijdende gepeupel kan slechts twee cijfers weergeven. Dus ja, hoe moet dat dan als je 100, 120, of 130 aan wil geven op dit lichtjesfeest? Nou? Hoe dan? Precies, eerst even stevig onderzoeken. Nou, hierbij mijn vreselijk ingewikkelde oplossing: haal die fukking 0 weg en je 'probleem' is opgelost! 5=50, 8=80 10=100 en zo verder. Als ik mij niet vergis doen ze dat bij de NS al sinds mensenheugenis zo. Maar nee, we zijn natuurlijk allemaal randdebiel, dus laten we het vooral niet te ingewikkeld maken voor de stuurstarende amoebe die wij allen zijn.

En dan de Malieveldverziekers aller lande. Pleur gezellig je trekker en je hijskraan op dat modderbakje, liefst met zoveel mogelijk tegelijk, zorg ervoor dat de boel net niet instort, rijd leuk wat gemeentehuizen aan gort, steek je vinger in de lucht, ram wat hekwerk en dood daarbij bijna wat nietsvermoedende weggebruikers en voila: uw wensen worden met oogjes vol angst blijmoedig ingewilligd. Zo simpel kan regeren zijn. Behalve wanneer dat zelfde trapveldje wordt bezet door lieftallige klimaatnagelbijters, schoolskippers of anderszins naar veganisme riekend gespuis. In dat geval trek je al regerend gewoon nog wat miljarden van de rijksspaarbankrekening en steek je die onder het kopje biomassa in de fik. Regeren is tenslotte ook geen steek voor ogen vanwege de giftige mist zien. Wel gelijk een mooie verklaring voor de roetveegpiet. Zijn we daar ook klaar mee en kunnen we eindelijk eens kappen met die oeverloze discussie. Ik ben trouwens voor een Zwarte Klaas en tegen al die belachelijke teringzooi in de winkels: momenteel is de waanzin echt toegeslagen met een misselijkmakende bizarre mix van Sint, Kerst en Halloween, gelardeerd met paaseitjes.

De politiek is een corrupte dodelijke grap, de mensheid is zo ziek als wat. De hersentjes van een treurige horrorplofkip, een melkkoe met zwerende uiers of een zeug gevangen in een hok wachtend op de zoveelste pijnlijke inseminatie zijn in vergelijking met die van de aap die zichzelf als meest intelligent beschouwt een stuk beter ontwikkeld. Helaas hebben de mede-dieren waarmee we gewoon samen zouden moeten leven op een prettige planeet die ons alles kan geven wat ons tere hartje begeert – tenminste, als we eindelijk eens tevreden zouden zijn met voldoende en zouden stoppen met die alles verneukende kapitalistische propaganda van eeuwige groei – niets te vertellen en worden ze met miljarden tegelijk geslacht. We do not give a flying fuck. We denken niet dat we god zijn, we zijn ervan overtuigd.

Nou, en zo van die dingen die mij op dagelijkse basis bezighouden. Voor de rest was het een mooie dag. Op de fiets naar IJburg, een frisse wind, zon erop, uitzichtje zo hier en daar en een voldaan vrijwilligersuur. Met als kers op de taart de altijd hartopspringende aanwezigheid van de mijn bieblieverds. En daarna met vrouwlief een ouderwets rondje Oostpoort, boodschap hier, jeremiëren daar. Ik ben soms ook heus een tevreden mens.

#waanvandedag #politiek #matrix #klimaat #protest #bioindustrie

Die uitingen van huisvlijt tegen de ramen, je weet wel, met van die onheilspellende verboden: hier GEEN fietsen plaatsen, gelieve NIET op het gras te lopen, GEEN deurverkoop. Waarbij die laatste best verwarrend is, want mag je dan wel aanbellen als je iets anders dan deuren verkoopt? Sowieso steekt bij het lezen van deze aanplaksels een pijnlijke meligheid recht door mijn rare hoofdje: want, waar mag het dan WEL? Als ik hier niet op het gras mag lopen, mag het dan een stukje verderop wel? En mijn fiets niet hier voor het raam, maar wel bij de buren? Het zijn van die levensvragen die ik er in mijn toch al overbelaste en verwarde koppie niet bij kan hebben. Maar ja, dat weet de A4-tjes plakker niet. Of wel, maar die denkt daar dan weer heel anders over. Toch, als al die verboden overal waar geen explicite verzoeking hangt geen verbod zijn, dan is ook het einde zoek. Net als omgekeerd. Een soort NEE/NEE-sticker voor gedrag, zoiets. Wat een toestand.

Hier net om de hoek hangt trouwens al sinds ik hier woon, toch alweer ruim 5,5 jaar, een inmiddels door een overdaad aan daglicht zowat niet meer leesbaar plakkaat. Het is een advertentie; je kunt blijkbaar bij de bewoner ter plekke een spiegeldressoir kopen. Tegen elk aannemelijk bod. Ik vermoed daarom dat er tot nu toe nooit een acceptabel bod tussen al die, ongetwijfeld talloze, biedingen zat.

#adverteren #raambiljet #verbod #waanvandedag

Mijn letterlijk en figuurlijk grote vriend Bas attendeerde mij er vanochtend nog even op dat komende nacht de klok teruggezet moet worden. Ik zou mijn flauwe zelf niet zijn als ik daarop niet had geantwoord dat ik dat best wil, als ik mij zou herinneren waar ik de klok heb gelaten.

Nu is het heus niet zo dat hij mij alleen maar daarom even een mailtje stuurde. Morgenmiddag is het namelijk weer zover, dan treffen onze clubs elkaar. Het is een goede traditie dat wanneer Sparta thuis speelt ik hem op een kaartje trakteer. En andersom doen we dat als FC Utrecht de deuren van hun thuishonk opent voor de Spartanen. Omdat 'mijn' club de afgelopen decennia nogal eens de degradant in dit hele verhaal was, werd onze traditie regelmatig eens ruw onderbroken. Het wrede lot van twee voetbalminnende vrienden die tegelijk heel goed weten dat het hele voetbal (en sport in het algemeen) natuurlijk een belachelijke bijzaak is. Noem het maar een guilty pleasure. We delen overigens ook allebei een zeer mild hooligan-verleden, al hebben we gelukkig nooit tegenover elkaar gestaan. Ons leeftijdverschil heeft dat maar mooi weten te voorkomen. Helaas zullen we morgen niet op het mooie Kasteel in Rotterdam te vinden zijn, maar om die pijn wat te verlichten hebben we een mooi alternatief bedacht: we lunchen samen en daarna bekijken we de wedstrijd bij Bas thuis. Ongetwijfeld, zoals dat gaat met tradities, zal ik na afloop wel weer huilend in de trein naar Amsterdam zitten – ik kan mij recent geen prettig resultaat tegen Utrecht herinneren. Ach, hoop doet beven, u weet.

Verder was het een gekke zaterdag-dag. Geen bieb en wel heel veel mensen in en om het huis. Nou, niet echt in huis, maar zo knus omringd door buren in een halfgaar gehorig straatje met auto's en spelende buurtkinderen, dat voelt toch alsof iedereen door je huis dendert. Nu weet ik weer waarom die hele zaterdag voor mij niet zo hoeft en dat ik blij was dat ik al het tumult van 'lekker weekend vieren!' kon beperken in de afgelopen anderhalf jaar. Natuurlijk moest ik ook nog naar buiten voor de boodschappen en het deponeren van ons restafval, glas, plastic en papier. Overal veel te veel en te blije mensen. Dat trek ik niet joh, wat een hel.

Kortom, zoals ik gisteren al voorspelde, ik ben weer helemaal mijn gezellige zelf. Wie weet ben ik morgen rond deze tijd wel weer een vrolijk aapje. Maar dan moet er wel een klein wonder gebeuren in Rotterdam-West. En zo niet, ook geen ramp. Dan put ik moed uit de resultaten van mijn Engelse vrienden van Forest Green Rovers (1889). Slechts een jaartje jonger dus dan Sparta, wat ik op zich al geinig vind. Ze spelen in de laagste divisie, draaien lekker mee en bovenal: ze zijn de allereerste voetbalclub die volledig veganistisch is en (mede daardoor) ook nog eens zeer klimaatvriendelijk is. En dat in een wereld die niet bepaald bekend staat om haar progressieve karakter. Het zou toch fijn zijn als meer clubs deze trend over zouden nemen. Misschien dat het conservatieve bolwerk dan eindelijk eens in beweging komt: dit soort veranderingen van spijs kunnen per direct een enorm positief verschil maken. En wacht het niet af, hè? Je kunt ook nu direct zelf al minderen of helemaal kappen met vlees en andere dierlijke producten. Goed voor jezelf en de planeet. Mooi toch?

Binnenkort zal ik wel weer wat meer tekeer gaan over al die andere gekkigheid in de wereld der gestoorde mensjes. Ja, of niet, weet ik veel. Nah, we zien wel.

#waanvandedag #voetbal #vriendschap #bijzaak #vegan #klimaat

Ik had even tijd nodig om bij te komen van een warm afscheid van mijn lieve collega's bij de bieb. Ja, echt hoor. Afgelopen woensdag. OBA IJburg. Een mooie en bijzondere avond op de plek waar ik de afgelopen anderhalf jaar mijn meeste uren doorbracht als uitzendkracht. Tussendoor mocht ik in Diemen en op Waterlandplein (Waterlandersplein voor intimi) ook nog wat energie kwijt. Met net zoveel plezier overigens, maar dan anders. Zoals iedere plek haar charme heeft.

Zowat het hele team was aanwezig en ze hadden ook nog de net zo lieve woensdagvrijwilliger en haar man zo gek gekregen om ons te verwennen met huisgemaakte Afghaanse gerechten. Liefdevol vers, ik zeg je. Oké, hier en daar hadden we zelf ook nog de oer-Nederlandse bakjes met supermarktsmeersels, stokbrood en rauwe kost over de tafel verdeeld. Noem het gerust een culinaire cultuurclash, maar dan van de meest vrolijke soort. Overigens geheel ontclasht door de zoete eindronde van eveneens met liefde huisgemaakte vegan-taart en 'dadeldrolletjes'. Je snapt, de buikjes waren rond toen we rond half tien de deur achter ons dichttrokken.

Nah, er was nog veel meer. Ik ben overladen met lieve woorden en zachte blikken. Thuis las ik de kaart waarin iedereen wat had geschreven. Hou het dan maar eens droog. Niet dus. In de keuken staat mijn kakelnieuwe reisbestendige thermosfles te shinen, ongeduldig wachtend op het eerste uitje. En er schijnt nòg een cadeautje onderweg te zijn. Gek van nieuwsgierigheid dus, u snapt dat als geen ander.

In de nacht volgend op deze intense avond deed ik de hele avond nog maar een paar keer over. Van slapen kwam niet veel. Wat geen ramp was, want de volgende ochtend zou ik opnieuw twee van mijn schatten op IJburg zien. Want ja, het vrijwilligerswerk gaat gelukkig gewoon door met alle blijdschap die daar dan weer bijhoort, ondanks de kleine oogjes die wij allemaal bleken te hebben. Ach ja, gevoelige mensjes die dol zijn op elkaar, dan krijg je dat.

Over meevallers gesproken: op die mistig optrekkende donderdagochtend zag ik de man zomaar op een bankje zitten. Gewoon op de dijk. Ik zag hem, knikte in het voorbijgaan en hij keek naar mij. Zelfde grimas, zelfde grijze kop. Alsof er geen weken tussen hadden gezeten.

Dus nou, mij geheel bewust van deze wolk van vreugde en jubelstemming – en de onvermijdelijke donder die ook wel weer zal volgen – zweef ik nog even de dagen door. Kijk, daar ga ik.

#afscheid #collegas #werk #oba #uitzendbureau #waanvandedag #vrijwilligerswerk

Het fenomeen wegtrekkertje kent u allen vast wel. Dat je op de bank, in de trein of waar dan ook denkt 'zo, heel even een minuutje m'n oogjes toe' en dat je dan een minuut of tien, vijftien later opschrikt. Had ik net dus, vlak voordat ik hier terecht kwam.

Dat komt omdat ik vannacht dacht dat het vanochtend was. Ja, da's gek hè? Ik word al jaren iedere nacht ergens tussen vier en vijf wakker. Meestal helemaal hyper en dan valt het opnieuw in slaap vallen niet mee. Vaak gaat er een gezellige nare droom aan vooraf. Als ik dan wakker word, dan voelt het alsof ik in moordend tempo twintig bakken koffie achterover heb geslagen. Helemaal opgefokt, trillen en para. (Hoewel ik niet weet hoe dat is, twintig bakken koffie. Waarschijnlijk maar goed ook.)

Hoe dan ook, ik word dan dus leuk tuuttuutboingboingpeppienkokkie wakker. Hoewel het vaak afwisselt. Misselijkheid is ook een dingetje. Het een of het ander, maakt allemaal niet uit, punt is: ik word wakker. Nou, dat is dus niet echt een feest. Uiteindelijk duurt het een half uurtje of zoiets en dan val ik weer in slaap. Dan begint het feestelijk dromen weer. Tot de wekker gaat en dan ben ik nogal naar de klote. Is niet anders, ik weet niet meer beter. Uiteindelijk gaat de dag ook weer voorbij, weet je.

Maar vannacht was ik ervan overtuigd dat ik net voor de wekker wakker was geworden. Op zich een blijde boodschap. En ik deed dan ook erg mijn best om echt goed wakker te worden; fris, fruitig, dat soort ongein. Heel irritant als de rest van mijn lichaampje dan niet mee wil doen. Hallo daar, goedemorgentjes, oogjes open, armpjes bewegen, rekken, strekken en lekker energiek de ochtend kapot schoppen, joehoe! Tja, toen keek ik met mijn overjarige kop op de wekker en verdomd: half vijf. Nah, dat was toch een teleurstelling, terwijl het volledig op schema was. Raar ook. Dat je dus iets helemaal volgens verwachting doet en dat het dan toch erg tegenvalt. Soms is dat hele wakker worden net het echte leven.

#waanvandedag #slapen #nacht #wakker #wekker #nachtrust

De zondagen kunnen bijna alle kanten op, al ligt wel vast dat de dag altijd wordt afgetrapt met twee uurtjes werken in de boekhandel. Daarna ligt er een middag en avond vol keuzemogelijkheden. Dat klinkt enorm wow maar valt heus reuze mee. Negen van de tien keer wordt het een riedel boodschappen doen, huishouden, wat schrijven en een enkele keer een illegale stream om de verrichtingen van mijn favoriete club te volgen. Dat komt omdat partner in crime zelf vaak 's middags werkt. En om haar tijdens de vrije dagen niet met mijn zogenaamde vrienden Stofzuiger, Stofdoek en Plumeau te vermoeien, doe ik dat soort verplichte kost het liefst als zij er niet is. Sowieso beter voor iedereen, want voor mij is het pure bodemloze put-therapie. Gezellig een beetje mijn dwangmatigheden botvieren. Prachtig hoor.

Er zijn regels en uitzonderingen die deze regels bevestigen. Zoals vandaag. Vrouw vrij als een vogelbekdiertje en zo zaten we rond half twee in de trein naar Alkmaar. Een bezoek aan het stedelijk museum aldaar. We zijn min of meer fan van Toorop en ze hadden er wat werk van Jan, Charley en Eddy (zoon van) aan de muren gehangen. Eerlijk is eerlijk: het viel een beetje tegen. Niet dat je gaat voor het ene spektakelstuk na het andere, want dat is vanuit euforisch verantwoord perspectief ook geen doen. Er hing ook best wat mooi spul bij. Maar we hebben het mooier gezien, ook van dit trio. Zo verwend zijn we dan ook weer. Oh, en we werden zelfs nog even vriendelijk doch dringend verzocht niet op twee centimeter afstand met onze priemende vingertjes elkaar dingen op een schilderij te wijzen. Toch een hoogtepunt in ons vijfde of zesde jaar museumkaarthouderschap. De conclusie tijdens ons afsluitende en redelijk afmattende rondje door een pittoresk inwisselbare en toch ook stad die net zo goed Gouda, Gorinchem, Zutphen of Zwolle had kunnen zijn was dan ook dat we vooral warm worden en blijven van Jan Toorop. Nou, dan weet u dat ook weer.

Om u toch nog een beetje van wat triestigheid te voorzien: steeds als ik met de trein verder dan Amsterdam CS ga en dan richting Castricum en Alkmaar, word ik overvallen door een ongekende treurnis. Want dat is Noord-Holland toch vooral. Treurig. Het ziet er niet uit. Weiland, eeuwig rokende schoorstenen van nog triestere industriezooi, bij elkaar geharkte Vinex-wijken nog ziellozer dan ze normaal al zijn en dat gelardeerd met een – vooruit – lieflijke dorpskern hier en daar. Het zou ook mooi van lelijkheid kunnen zijn, maar nee, dat is het niet. Ondanks de imposante wolkenpartijen; ze deden hun best, maar wisten zelf ook donders goed: het is droefheid troef. Creatieve leegheid, een chronisch landschapsarchitecten-block. Niks, nada, noppes. Noord-Holland dus. U zij geprezen, maar ik rust liever elders in vrede.

#museum #toorop #waanvandedag #noordholland #landschap

Ik mis de man. De man die wandelde op de dijk. Zijn gestalte als een scheve potloodstreep die de onvermoeibaar voortjagende wolken en het water verbond met de smalle weg die wij deelden met andere fietsers, voetgangers en vuil verkeer.

Ik mis de man. De kwetsbare magere man met zijn grijze baard en snor, zijn dunne ouderdomshaar en zijn windjack. Zijn trainingsbroek, zijn sneakers. Ik mis zijn typische asymmetrische loop, zijn schouder en arm naar binnen gedraaid, zijn hoofd schuin en altijd met dezelfde grimas. Zijn ene been onwillig voor het andere

Ik zag hem iedere zaterdag. Ik ging de ene kant op, hij de andere. En elke keer weer hoopte ik dat ik hem volgende week dan weer zou zien. En steeds weer was ik bang dat het nu weleens de laatste keer zou kunnen zijn. Met dat tere, verweerde lichaam, zijn dorre hoofd met felblauwe ogen. De wind zou vat op hem kunnen krijgen en hij zou zomaar weg kunnen waaien.

Ik zag de man week in week uit en ik weet niet eens of hij mij zag, maar ik mis hem nu al weken.

#waanvandedag #fiets #lopen #mens #ouderdom #proza

Spelen. Niets is mooier dan dat. Vrij spel, improvisatie, actie-reactie, bewegen. Over welke kunstvorm je het ook hebt, spelen is het ultieme doel. En dan heb ik het niet over maar wat aanklooien. Hoewel ook dat erg leuk kan zijn. Maar spelen, dat is een ongrijpbaar iets. Dan kom je los van alles.

En niet alleen in den edelen kunsten werkt dat zo. Net zo goed in het gewone, het alledaagse. Het volgen van een blad van een boom, hoe het door de lucht draait en waait, dan weer omhoog en dan toch weer naar beneden, en dat je probeert mee te bewegen, onder het blad door duikt en moet lachen, half struikelt en daar dan weer een vloeiende beweging van probeert te maken. Tot het blad onvermijdelijk op de grond valt en daar nog even door rolt en zich bij de andere gevallenen voegt. In dat hele moment zit ook spel. Je bent dan heel even vrij van de dag die dendert, het verkeer dat raast en de mensen om je heen die als schermzombies hun bestaan ontkennen. Spel is leven. Misschien wel de zin ervan. Wie weet.

Over spelen en het vergeten van alles om je heen gesproken. Als kind had ik de mazzel dat er voor ons huis een enorm braakliggend terrein lag. Uiteindelijk werd het bebouwd; het waren de jaren 80 waarin overal nieuwe woonwijken verrezen. Maar dat stuk grond met begroeiing nog hoger dan een 6-, 7- of 8-jarige waarin je prachtig kon verdwalen in je zelfgemaakte doolhof. Een terrein dat langzaam steeds weer veranderde, met bergen zand, stenen, heipalen, funderingen van huizen in aanbouw en huizen zonder bewoners. Je kon er spelen en de tijd vergeten tot je scheel zag. Wat mij overigens ook een keer echt gebeurde. Scheel keek ik en dubbel zag ik. En er was bloed, ook dat. In die tijd viel ik dan niet direct flauw. Ik was, een beetje zoals een herfstblad, van zo'n berg zand gerold en met mijn kop boven op een vers geheide paal geklapt. Het was het derde gat dat ik in mijn kinderjaren in mijn hoofd viel. Tevens ook het laatste. Ik weet nog dat ik thuis, net voordat we de schrik aan mijn moeder lieten zien, mezelf in de spiegel zag. Een witte smoel met een bebloed voorhoofd. Gek genoeg huilde ik niet. Dat deed ik namelijk alleen als er niets aan de hand was. Zal ook wel een spelvorm zijn geweest, kan zomaar.

#waanvandedag #spel #homoludens #kind #herfst