Vooruit, ik doe een poging, maar garantie tot de virtuele deur. Kijk, daar ga ik. Ja, u ziet dat niet, maar geloof het gerust: zo'n beetje ieder woord, moeilijk of makkelijk, wordt minimaal één keer verbeterd. Al kunt u daar gerust twee keer van maken. Precies om die reden verwacht ik er vandaag niet veel van. Toch moest ik nog even wat schrijven. Niet omdat het echt moet, maar omdat ik het wil.

Het was vreemd vandaag. Voor het eerst sinds 12 maart weer met de trein. (Dat mocht ik van mezelf, omdat ik een superheld ben, inclusief maillot en cape.) Het was onwaarachtig stil. De gemiddelde leeftijd (als ik mezelf niet meereken) lag tussen de 25 en 35. Laten we het op 30 houden. Dan doet het woord 'gemiddelde' er tenminste nog toe. Twee intercity's tegen het eind van de ochtend en een stoptrein laat in de middag en zowel heen als terug hetzelfde beeld. Hoewel, niet helemaal. De Amsterdamse stations op de weg terug trokken aardig wat publiek. Niet bizar veel, maar toch een duidelijk verschil met de Zuidelijke Staten. Net als hier op straat in het oosten van de stad. Alles rent en fietst door elkaar, langs elkaar, over elkaar; ja, het is druk op straat. Wat dat betreft was het oosten van Roffa bijna een oase van rust te noemen. Ook een groot verschil: daar zijn vooral auto's op de weg. Een oase met een randje dus.

Alles bij elkaar was het mij meer dan de moeite waard: mijn dochter na al die tijd weer even gezien zonder dat er een telefoonscherm tussen zat. En daarna een ultrakort bezoek aan mijn ouders. Ik op de mat bij de voordeur, zij wat verderop in de gang. Het is allemaal maf, maar ik had het niet willen missen. Tegelijk, ondanks alles, lijkt het alsof het gisteren was dat we elkaar in het echie zagen.

Nu maar weer afwachten wanneer het nog een keer kan, illegaal of niet. Dat is het rare van het zogenaamde versoepelen: er mag meer, maar het wordt ook een heel stuk ingewikkelder om het allemaal te mogen. Ik kan er niets aan doen, maar ik vraag mij ook af waar het allemaal voor wordt gedaan. Als de werkelijke oorzaken van dit hele gedoe niet worden aangepakt, dan kun je symptomen blijven bestrijden tot je een ons weegt.

Zo. En dan nu, om uw tere oogjes en mijn evenzo tere gemoed een plezier te doen, nog even de ergste vertypingen eruit vissen.

#ov #trein #virus #waanvandedag #symptoombestrijding

Vandaag een schandalig zelfpromotiepraatje. Nou, niet echt alleen voor mezelf, ook voor mijn partner in crime. Gedeelde smart is helende smart, zoals ze niet zeggen. En waarom dan al die borstklopperij? Simpel, wij zijn goddelijk goed bezig. Een kraakverse video bijvoorbeeld. Of neem de fonkelnieuwe nieuwsvlieger en vanmiddag ook nog een telefonisch interview. Hallo, doe even chill!

Beginnen bij het begin. Wij scheppen wat af zo samen. In de afgelopen jaren hebben we onze bescheiden bijdrage geleverd aan de kunsten. Muziek, optredens door Europa, video's, beeld- en schrijfwerk. Onze meest recente creatie kon dan ook niets anders zijn dan een video bij het nummer 'I Am God'.

In de nieuwsvlieger (om onduidelijke redenen ooit voor die term gekozen, vaag staat mij het beeld bij van een flyer die gericht wordt uitgedeeld) gaan we er een toefje verder op in en lees je nog veel meer interessants. Zoals wat wij onder andere hebben gelezen en graag met je delen.

Straks rond kwart over een (13.15 uur) een telefonisch interview in het muziekprogramma 'Zwaardvis' bij Radio Capelle. Meeluisteren kan gewoon online: via de webplayer bovenaan hun website.

Alvast veel plezier met al dit moois in bange dagen.

#mankes #waanvandedag #muziek #band #radio #video

Joehoe, nog even over die economie. Die is niet gestopt, dus dan hoeft ie ook niet te worden opgestart (wat ik overigens een heel lelijk woord vind, net als uitprinten en oppimpen). De economie is een verzinsel, dus het is sowieso al geen ding met een motor. Als je al in dit verhaaltje gelooft, wees dan zo eerlijk om te zeggen dat de economie is veranderd. En laat dat nu precies mijn stokpaardje zijn: alles verandert, altijd.

Zo komt er ook geen 'nieuw normaal', want dat impliceert een oud normaal. Een norm is ook maar een gemiddelde en per definitie is dat niet altijd iets goeds. 'Omdat iedereen het doet' of 'zo hoort het gewoon' zijn zo'n beetje de slechtst denkbare redenen om iets te (blijven) doen. Je moet kritisch zijn, vragen stellen. Dat zie ik als mijn minimale plicht, dat is mijn bescheiden rimpeling in de vijver. Waarom doe ik dit zo, waarom is het altijd zo geweest? 'Altijd' bestaat niet als zodanig, het is geen constante. Anders zouden we hier niet op deze kekke bol in de bizarre ruimte rondlopen. De enige constante is, ja, daar komt ie weer: verandering. De norm verandert. Dat is het enige.

Ook nog even over de helden, de frontlinie, de vechters, de strijders en al die andere oorlogskreten: hou daar nou eens mee op. Er zijn mensen die al decennia lang zwaar worden ondergewaardeerd en onderbetaald, die zichzelf, net als al die talloze jaren hiervoor, uit de naad werken. Het is te triest voor woorden dat dit nu pas wordt erkend. Laat dat even doordringen. En niet juist nu – nog zo'n lege huls.

Ah, en als ik dan toch weer zo lekker aan het zaniken ben. Het is niet de schuld van China of een andere specifieke bevolkingsgroep of daar weer een subcultuur van. Of 5G (al kan dat op zichzelf ook heus een hoop ellende geven, vast wel). Er is slechts één levensvorm die schuldig is aan alles, inclusief 5G en alle andere G's. Precies, kopt u 'm zelf even in? Fijn. Zoals ik eerder al schreef: wij zijn het virus.

Goed. Laat ik positief eindigen.

#virus #waanvandedag #economie #juistnu #normaal

Het sneeuwt nu al dagen. Het zou de openingszin kunnen zijn van een van mijn briljante songteksten. En verdomd als het niet waar is, dat is het ook. Maar dan in het Engels. Hoef je verder niks mee, maar dan heb je dat feitje toch maar mooi te pakken vandaag, wie weet waar het niet goed voor is, ja toch?

Ik liep een rondje vanmiddag en toen ging die zin door mijn hoofd, tsjàk! zo middendoor. Lekker dan. In het park dwarrelen van die witte blaadjes, dus dan is de vergelijking, die verder zo mank gaat als wat, toch snel gemaakt. In de bomen een drukte van jewelste. Ik schreef het eerder al. De vogels laten zich horen. Of niet. In dat geval loont het toch om naar boven te kijken tussen de takken en bladeren door. Geheid dat er eentje – of zelfs een hele bende met z'n matties – jou met z'n arrogante kop scheef zit aan te gluren ja, wat moet dat hier? doorlopen, ouwe! En dan even gezellig ontlasten wat dan zo rakelings langs je sneeuwkop suist. Overigens is dat nooit de reden geweest dat we een paar jaar terug zowel een nummer als album Kill the Birds noemden. Over het waarom wel ga ik je verder niet vermoeien.

Vanochtend vroeg fietste ik naar IJburg. Over de smalle dijk langs het kanaal, de welbekende riedel. Ook dat was best mooi hoor. Lekker fris, mazzel dat het net droog was, de geurmix van lente en herfst (je verzint het niet) en in de verte twee nevelige bruggen. Nee, niet beneveld, dat zou een rommel geven. Dan worden het Italiaanse toestanden waar die dingen als dronken lorren doodleuk instorten. Moet je niet willen. Maar ja, garantie tot aan het hek. Het kan hier net zo goed en net zo makkelijk als een plumpudding in elkaar zakken. Daarom blijf ik het ook altijd weer opnieuw spannend vinden als ik de/een brug over fiets. Een fijne combinatie van water- en hoogtevrees met een toefje naargeestigheid. Blij als een irritant kind wanneer ik weer veilig aan de andere kant naar beneden sjees. Wat nog wel eens wil helpen, is wanneer er net een containerschip onder de brug door vaart, precies wanneer ik op het hoogste punt ben. Laat nu maar vallen, denk ik dan. Dat is nog eens opportunisme, want schier kansloos natuurlijk als het echt zou gebeuren. Maar blijkbaar liever dat, dan met mijn bleke lijfje en schrale fietsje in het koude, donkere water flikkeren; tegen blinde paniek helpt geen enkel diploma, geloof mij nou.

Het sneeuwt nu al dagen. Met dank aan Dostojevski.

#snow #dostojevski #mankes #waanvandedag #diploma #fiets

Ik wil natuurlijk niet teveel teleurstellen, maar ik deel het toch maar even: feestjes hoeven voor mij meestal niet zo. Daarom had ik het vandaag een beetje zwaar.

Normaal wordt dat hele Oranjegebeuren pas ergens in Watergraafsmeer voelbaar. Dan kiezen we daar vrijwillig voor. Lopen we een rondje langs alles wat ze daar als oude meuk zien, maar voor een beetje bewoner in onze wijk zowat goud waard is. Doorgaans is het hier een stille boel met kleedjes en rommel. Behalve op de reguliere dagen, maar dat is gewoon de norm alhier. Je flikkert alles wat je niet nodig hebt op straat, ergens in de betrekkelijke omgeving van een vuilcontainer. Dan is er altijd wel iemand die er alsnog iets mee kan, of helemaal niet. Dan is het hopen op een bezoekje van de ontgoochelde straatvegers.

Het was dus vanochtend even schrikken toen er vanaf een uur of elf ineens vanuit onze geliefde binnentuin een heel yuppenfeest losbarstte. Wat een kabaal! Stond wit en volgevreten Nederland (gentrificatie, u weet wel) vanaf een balkon te gillen en roepen. Soms leek het op zingen compleet met een slecht getrompetterd (speel het dan gewoon niet! ja, jij met je droeftoeter) Wilhelmus, balkonbingo, volksgeblèr onder het mom van karaoke en om het leuk af te sluiten een heuse dj met snijdend harde house. Wat een hel – het woordje zit tenslotte niet voor niets verstopt in het volksriedeltje.

Gelukkig hebben wij wèl iets nuttigs met ons troebele leven gedaan. De gordijnen dicht, spot aan, videocamera erbij en huppekee, de beelden voor een verse MANKES-video geschoten. Daarna een korte wandeling, even dreinen langs de waterkant, weer thuis een begin gemaakt met onze vijfdaagse programmeercursus en tussendoor een beetje aan een eventuele nieuwe website rommelen voor hetzelfde muzikale project; onze eigen republiek. Je moet toch wat op zo'n woningsdag.

#koningsdag #woningsdag #website #muziek #video #waanvandedag #republiek

Het zou kunnen dat het vooral wensdenken is, maar toch lijkt het er verdacht veel op dat ik veel meer vogels hoor dan in de jaren hiervoor. Alsof de struiken en bomen groener zijn en er meer bloemen bloeien her en der langs de weg, fietspaden en trottoirs. Of gewoon daar waar je ze min of meer verwacht: in de plukjes groen tussen al het stadse gesteente.

Wat ook kan is dat ik in de jaren hiervoor minder vaak elke dag een uurtje ging wandelen of fietsen. Even het huis uit en de letterlijk frissere lucht in, gewoon een doelloos rondje (hoewel het maken van een rondje toch een doel impliceert). Want dat staat inmiddels wel vast, de lucht is veel schoner dan een week of zes terug. Hiermee deel ik overigens niets nieuws. U weet dat net zo goed als ik.

Boven mijn tere hoofdje hangt ook een zwaard dat ieder moment kan vallen. Ik vrees er niet voor, maar het wachten maakt mij wel onrustig. Er komt een moment dat alles weer is zoals het was met als enig verschil dat er hier en daar wat afstand wordt gehouden. Maar zelfs dat wordt (en is) een schijnvertoning. Maar oké, elke meevaller is er een. Zoals het niet doorgaan van alle zomerse evenementen. Dat scheelt werkelijk tonnen en tonnen, misschien zelfs miljoenen of miljarden (ik ben geen rekenwonder) afval. Ooit wel eens bij het verlaten van een festivalterrein omgekeken? En toen half in shock gedacht: wie zijn nou al die malloten die er zo'n ongelooflijke bende van maken? Goed zo. Doe dat keer tig en koester het gegeven dat deze bizarre puinhoop deze zomer niet hoeft te worden opgeruimd door talloze fossiel aangedreven bezem- en vuilniswagens, bladblazers en hogedrukspuiten. Tel daar nog alle verplaatsingen van het gepeupel bij op, meestal in staat van ontbinding met als gevolg een ongelukje hier en daar, ongewenste zwangerschappen, geweldpleging en ander leuks. Een nadeel van al die geschrapte popieplasticpret is het overschot aan testosteronbommen die ongetwijfeld alsnog tot ontploffing komen, maar dan een toefje minder gereguleerd. Soms zou je willen dat er iets te kiezen viel.

Aan de hemel in het westen staat Venus alweer een maand of wat te stralen. Nog een week of wat en dan zien we haar een tijdje niet meer met het blote oog. Ik vraag mij af hoe het hier beneden zal zijn wanneer zij weer te zien is. Hoor ik de vogels dan nog of komen ze net als eerder niet meer over het geraas van de stad, het gebulder van de vliegtuigen en de oorverdovende festivals heen? Misschien moet ik voor die tijd leren zwaardvechten of desnoods degens slikken.

#waanvandedag #virus #vogels #venus #damocles

Toch hè, als straks alle winkels weer open gaan, restaurants, cafés en de hele reut, dat moet dan met die anderhalve meter in gedachten toch een beetje ruimtelijk. Dus, zoals je nu al ziet in de stad, krijg je op straat van die wonderlijke rijen zombies. Dat is nu vaak al een beetje een ingewikkelde toestand – en voor mij met mijn sociale gêne, mensenhaat en rijenfobie helemaal een hel – maar hoe gaat dat als echt alles weer open is? Dan kom je aardig in de knoei, volgens mij. De ene rij kan niet te dicht op de andere. En in welke rij stond ik ook alweer? Of krijgen we daar straks ook een app voor? Dat je kunt zien waar je niet of nauwelijks een rij hebt? Gaan we op afspraak de winkel in, krijg je een kwartier en dan ophoepelen en hier je mandje of karretje inleveren. (En wie maakt die zeeppompjes voor algemeen gebruik schoon? En hoe kan het dat de gemiddelde mens niet weet wat anderhalve meter is?) Ik zie het in ieder geval nog niet gebeuren hier op de Middenweg, ik noem maar een winkelstraat. Een smalle stoep vol mensen in een rij bij een boekhandel, broodjeszaak, kledingwinkel, belwinkel, postafhaalpunt annex kantoorboekhandel en een saladebar. Oei, te weinig plek. Wacht, we wijken uit naar het fietspad. Oeps, fietsers wijken uit naar de rijbaan. Ai, auto's wijken uit naar de trambaan. En de tram dendert gewoon vrolijk bellend door, flats! Spreken we dan trouwens ook over coronadoden? En telt het RIVM dat mee, of wordt het gezien als nevenschade (en wat doen we dan met de nichten)?

Ik vroeg mij ook af, nu ik toch bezig ben, wat zou er gebeuren als we dagelijks een update krijgen van alle doden over de hele wereld. Dus dat we elke categorie benoemen? Zouden we dan ook spontaan onze balkonnetjes opgaan en zingen, bewegen en hartjes tekenen op de stoep? Lekker saamhorig en doen alsof alles straks weer helemaal fantastisch is? Ik hoorde vanmiddag nog iemand brallen over hoe verdraaid jammer het is dat Sail nu niet doorgaat, maar kerel: dat komt over vijf jaar heus wel weer dik in orde, heur! – fantaseer hier een ranzige VVD-schaterlach bij. Ik stel me voor dat we dus alle dagelijkse verkeersdoden, 'gewone' griepdoden, ouderdomsdoden, doden als gevolg van slechte voeding ergo obesitas (vaak stevig in de markt gezet door o zo vriendelijke zelf volgevreten multinationals), vuileluchtdoden, doden als gevolg van armoede, uitbuiting, kledingindustrie, smartphone-industrie, oorlogsdoden, natuurrampdoden, klimaatdoden in het algemeen via een kek live-blog laten zien. En dan compleet met experts, overleg, Kamerdebatten, deskundigen to be en extra maatregelen (of toch de teugels iets laten vieren met het Nieuwe Normaal en 137 zomerfestivals in plaats van 102? Oh, en wie licht Bennie Jolink even in? Die belde met vragen over wie er allemaal meedoen met zijn nieuwe band. Helemaal in de war, die man). Maar goed, zo'n 'alledodelijst' is natuurlijk niet bijzonder genoeg, niet nieuwswaardig en daar voelt niemand echt iets bij, kunnen we dus niks mee. Snap ik best. Het moet wel overzichtelijk blijven anders blijven we bezig, hallo.

En wat als straks Covid-19 enigszins is geluwd? Gaan we dan gezellig door met hoe het was? Ik lees dingen als hoe lang het gaat duren voordat het vliegverkeer weer volledig op het niveau van voor het virus is. Ik denk dan: ben je wel goed joh? Dat moet je toch helemaal niet willen? Of al die andere rare berichten over meer van hetzelfde, zoals wegverkeer, extreme landbouw en bizarre veeteelt. Totale waanzin. Dan is er helemaal niets geleerd en kunnen we ons alvast op gaan maken voor de volgende pandemie. Als die niet sowieso al komt. De kans is zeer groot, zeker als er niet iets wordt gedaan aan de oorzaak van dit alles (o.a. kaalslag, bio-industrie). En komt er op korte termijn geen nieuw dodelijk virus, dan gaan we naar de kloten omdat we (momenteel vooral Europa) inmiddels het ene na het andere negatieve klimaatrecord breken en dus niet in staat zijn met al onze stapels geld en kennis de boel volledig om te gooien en onze lieve leventjes veilig te stellen. Nou, de hele riedel die ik hier als duizend keer heb neergekwakt en waarin ik verder ook niets anders doe dan eindeloos fulmineren. Ik ben ook maar een dom keuteltje mens, als verlamd starend in de koplampen van de ondergang.

Wat trouwens ook ineens een heel andere betekenis krijgt in de anderhalvemetersamenleving: mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt.

#anderhalvemeter #samenleving #virus #waanvandedag #rant

Het blijft mij fascineren hoe er tussen alle diersoorten eentje rondhobbelt die zichzelf continue en vrijwillig naar de afgrond brengt. En dan ook nog springt. Het is waarschijnlijk een heel depressieve soort die haar bestaan niet kan begrijpen en er aldus niets zinnigs van weet te maken. Dat hoeft ook niet, want ieder weldenkende soort weet dat het leven geen zin heeft, geen enkel doel dient, behalve er tijdelijk zijn. Volledig nutteloos en onderdeel van een wezenloos chemisch geheel dat niets anders is dan een uiting van, of anders een aaneenschakeling van, chaos en verandering. Toeval in haar meest pure vorm, als die al bestaat. Er is zelfs reden aan te nemen dat er meer van die grote gehelen zijn. Maar dan nog geeft diezelfde reden geen antwoord op de jengelende waarom-vraag. Er is geen antwoord, dus kun je 'm ook niet krijgen. Je moet er maar mee omgaan.

Leven is niets anders dan het bedenksel, om een klein beetje houvast te bieden aan die zwalkende soort, dat realiteit heet. Het is een fase tussen ontelbare andere fases in. Soms lang, soms kort, altijd onvoorspelbaar. In die periode kun je als soort van alles doen hoor, prima, geen probleem. Dat kun je als troost ervaren, niets moet, alles mag. Het is goed. Neem je tijd, kijk maar hoe je die wilt besteden. Zoiets.

Dan blijft het dus wonderlijk dat de keuze valt op allerlei constructies van zelfdestructie en volledige verwijdering van het ecologisch systeem (de enige soort die voor zover ik weet in het geheel niets bijdraagt en alleen maar neemt). Misschien wel daarom, dat kan ook: het heeft toch geen zin, dus collectieve zelfmoord, meestal voorafgegaan door onnoemelijk veel lijden in welke vorm dan ook, is de snelste weg naar vergetelheid. Om dan vervolgens in paniek te raken als die weg ineens gestalte krijgt.

Het is een rare, maar zoals gezegd, fascinerende soort. Ik vermaak mij er in ieder geval dagelijks mee met een gevoel dat het midden houdt tussen afkeer en medelijden.

Voor mij zit de schoonheid in dit besef.

#waanvandedag #existentieel #mens #diersoort #virus

Zodra het donker wordt begint hier aan de overkant de lichtshow. Ons huis kijkt uit op een blok huizen op luttele meters afstand (net iets meer dan anderhalve meter) en we kijken elke avond reikhalzend uit naar wat de mega-plasmaschermen ons gaan bieden. Er is tenslotte altijd wel iets wat de moeite van het onderling becommentariëren waard is. Tot grote tevredenheid van ons bitterzure bestaan.

De gordijnen aan de overzijde blijven vaak tot laat open, soms zelfs de hele nacht. Dat gaf, in de tijd dat ik nog bijna iedere nacht mijn paniekaanvallen in mijn klamme onderbroek en slaaphemd stond weg te hyperventileren (naar je buik, houd vast en weer los, rustig in en weer uit), mezelf in armen en benen kneep, aan mijn haren trok en ondertussen met mijn blik op oneindig op de plaats marcheerde om toch zoveel mogelijk in het hier en nu te blijven en mijn aandacht te richten op alles behalve wat zich in mijn hoofd en lichaam afspeelde, een extra afleiding. (U heeft gelijk, dat was een onmogelijk lange zin, maar hij klopt heus en dat is nu precies de kik.) Ik kreeg dan soms zo midden in de nacht vol vallende sterren en dansende muggen ineens een, laat ik het netjes zeggen, erotische film voorgeschoteld. Ik moet zeggen: dat hielp. Niet veel, maar het verrassingseffect deed het leuk. En opnieuw toegegeven, toen de verrassing eraf was, hielp het niet meer. Jammer. Dat had een hoop verzekeringspsychologengeld en tijd gescheeld.

Het zijn van die meevallers die losstaan van al het tranentrekkende moois dat het leven ons in deze uitzonderlijk levendige doodlopende straat biedt. Net als de binnentuin waar ik eerder al over schreef. Omdat we gelukkig alweer de eerste droogte te pakken hebben en de zon in haar vuistje lacht, treft u deze tweehoognoorderlingen nu met regelmaat op een bankje met de zichtzijde naar het zuidwesten omgeven door plukjes groen en vierhooghuizenblokken. Vogels vliegen af en aan, maken een hoop kabaal en wij lezen ondertussen onze boeken en pakken er af en toe wat extra digitale lettervoeding bij. We delen onze kijk op het gelezene, bespreken de gedachten die daaruit voortvloeien en houden het altijd beschaafd. We zijn tenslotte buiten in het openbaar. Daar past geen felle discussie. Dat doen we gewoon gezellig thuis.

Niet ver hier vandaan is een bergmeer. Op het meer een rubberbootje. In het rubberbootje zitten ze, kijk. Knikkebollend dobberend door een intelligente opsluiting. In de verte raast de waterval.

#waanvandedag #paniekaanval #lockdown #virus #tuin #stad

Zo dan, fase 1 van ons interne schuif op tweehoog-noord zit erop. We zijn er een stevig dagje mee bezig geweest, maar het grove werk is gedaan. Nu nog het fijne werk. Nee, niet fijn als watkijkikdaarnoutochnaaruitzeg, maar het finetunen. Al wilde ik nu eens geen Engels woord (oké, het zijn er stiekem twee) gebruiken. Morgen weer dag, vermoed ik. Dus dan gaan we gezwind verder. Mooi woord toch, gezwind.

Overigens, excuses voor de twee mailtjes die u van deze prachtige plek achter elkaar kreeg, gisteren. Dat was niet de bedoeling. Zoals ik schreef, ik ben nog aan het uitvogelen (toch weer die vogels) hoe het e-book gebeuren precies werkt; vooralsnog niet zoals ik wens, maar dat komt goed, ooit. Blijkbaar werd mijn gevogelte als nieuw bericht gezien door de volautomatische mailkabouters. Dus die gingen vol enthousiasme iedereen nog maar een bericht sturen. Ik heb hun baarden bij wijze van lichte straf aan elkaar gevlochten en gedreigd dat ik een volgende keer een stuk minder coulant zal zijn. Dat zal ze leren.

Nou, het is mooi geweest voor vandaag. Toedels en tot de volgende schreeuw in deze echoput.

#waanvandedag #kabouters #ebook #verhuizing