Terwijl het halve kikkerland in files en volgepropte treinen richting strand, plas of recreatiegebied ging, of gewoon in lange rijen bij een stadspark op een treurig plekje wachtte, deden wij het vandaag iets rustiger aan. Een heel stuk dichter bij huis ook. Zeg maar gerust: in huis. Eerst jarige broederlief gefeliciteerd natuurlijk. Daarna lekker bezig geweest met een liveopname. Volledig akoestisch. Twee microfoons, camera erbij. Mooie test ook gelijk voor als we eens wat meer willen. Als het meezit plaatsen we er binnenkort iets van online, dan is de vreugde compleet.

Minder vrolijk zijn de berichten en beelden waarin en waarop mensen vluchten voor overstromingen, sprinkhanenplagen, moordzuchtige houtkappers en droogte. Of het nu in India, Bangladesh, de VS, Australië, de Amazone of in Afrika is. Overal zag ik tussen onze kunstenmakerij door de foto's en video's van mensen en dieren in doodsnood.

Malaria en aids eisen naar verwachting minimaal 500.000 extra doden in de komende maanden – waarom zien we die tellers niet elke dag? Zelfs de bof en de mazelen collecteren nog dagelijks alsof er nooit een vaccin voor werd bedacht. En dan is er nog zoiets futiels als Covid-19. (Dan vergeet ik voor het gemak de voorbodes zoals SARS en MERS die een paar jaar geleden buiten ons gezichtsveld al flink huishielden.) Ja, voor de mensen daar is corona een onbenulligheidje in vergelijking met wat ze jaar in, jaar uit meemaken. Sterker, door dat virus stort de hele wankele zorgconstructie die er was volledig in. Niks geen basale vaccinatieprogramma's, voorlichting of medicijnen meer. Met al die extra doden tot gevolg.

De armoede heerst, honger en dorst kennen geen genade. De contrasten met ons land, met Europa, zijn schokkend groot. Hier schreeuwt de horeca moord en brand, is het oneerlijk dat er geen strandkussens mogen worden verhuurd en daar proberen mensen wanhopig van wat verrot hout en roestende golfplaten een huis te maken. Niet als tijdelijk onderkomen, dit is hun dagelijkse stek. Ze proberen het zo goed en zo kwaad als het gaat weer op te bouwen. In afwachting van wat hierna komt. Want dat is een zekerheidje, er komt altijd weer iets anders aan.

Ik weet ook wel dat ik met dit soort praatjes verder niets bereik, behalve wat ongemak en gezucht. Maar tegelijk is dat dus precies wat er naar mijn idee mis is. Zolang het allemaal daar is en vooral ook blijft, dan valt het allemaal wel mee blijkbaar. Als wij zelf maar veilig zijn. We kunnen tenslotte niet met iedereen meeleven, toch? Klopt, dat kan niet. Toch zou een beetje meer compassie en dagelijks besef op z'n plaats zijn. Al is het maar omdat de technische speeltjes die wij allemaal iedere dag gebruiken, onze kleding of paracetamol, niet mogelijk zouden zijn zonder de uitbuiting van al die mensen daar.

Wij hebben ongelooflijk veel geluk (al is alles relatief) dat we bij puur toeval op een plek zijn geboren waar bijvoorbeeld een minister-president zegt dat dit (Covid-19) 'een van de grootste, meest ingrijpende en meest bedreigende periodes die ieder van ons ooit zal meemaken' is. Om nu al te merken, na ruim twee maanden ongemak en onzekerheid, dat we 'er klaar mee zijn'. Zoals iemand al opmerkte: westerlingen zijn niet gemaakt om te lijden.

Ditzelfde virus heeft juist aangetoond dat iedereen wereldwijd inmiddels volledig afhankelijk is van elkaar. Het laat zien dat dit is wat er gebeurt als we alleen maar meer willen. Het is slechts een uiting van een veel groter probleem dat alleen aangepakt kan worden als iedereen is doordrongen van het feit dat op deze manier doorgaan simpelweg niet kan. Dat het schoonvegen van het eigen straatje nog altijd een enorme berg afval verplaatsen is. Die berg komt ergens terecht, die verdwijnt niet als bij toverslag. En wat gebeurt er? Ieder voor zich. Een op z'n minst zorgwekkende constatering.

Nou ja. Het was niet mijn bedoeling alweer de predikant uit te hangen. Hoewel die dan wel lekker snel droogt bij deze temperaturen.

#virus #waanvandedag #covid #westen #planeet #100DaysToOffload

Nou, ik overdrijf als het dagelijks gebeurt, maar toch zeker wekelijks. Dan cirkelt er gezellig weer een kwartiertje een helikopter over onze wijk. Laag en intimiderend. Dat zal ook precies de bedoeling zijn. Aangezien hier net om de hoek met enige regelmaat mannen die hand in hand lopen worden bespuugd, er een overvalletje wordt gezet, pandje geramd, kluisje gekraakt of gewoon een lachgasparty ineens niet meer zo feestelijk is, is het blijkbaar vaak wel handig om een achtervolging vanuit de lucht te monitoren. Ja, monitoren. Zo heet dat dan. Denk ik. Ik weet het helemaal niet, eigenlijk. Ik roep maar wat ik denk dat ze het bij de petpassende vrienden noemen.

Nu bedenk ik mij ineens dat ik vanochtend wakker werd met het nummer A.C.A.B. in mijn hoofd. Je ziet die kreet ook wel eens langs de rails op een bespoten muur staan. Ik glimlach dan nostalgisch. Het liedje stamt uit mijn tijd als opgroeiende punker. Hoewel ik mij liever ver hield van modegrill-punks. Ik luisterde naar de muziek, raakte erdoor geïnspireerd, las over het het hele doe-het-zelf idee; de walging van alles wat riekt naar pop en in it for the money, succesgelul en 'leuk, daar moet je wat mee doen'-prietpraat – hallo, ik doe toch al wat? laat mij lekker mijn gang gaan en val iemand anders lastig met je stompzinnige haalhetmaximaleuitjezelf!-wereldbeeld. Dus ja, de werkelijke punkgedachte, daar kon ik wel wat mee.

Met zeep in mijn haar, een gescheurde broek en tweedehands kisten ging ik van de een op de andere dag overstag. Ik geef toe, dat vond ik ook best spannend. Ik zat op een CHRistelijke school (die nadruk op chr was erg belangrijk als ik de waanzinnige blik en de rood aangelopen kop van het Hoofd der School ieder maandagochtend plukjes bijbels speeksel zag spuwen) met een directie en populatie die niet bepaald overliep van ruimdenkendheid. En dat is een, u voelt 'm aankomen, understatement. Het viel, gek genoeg of volledig volgens de lijn der verwachting, het ligt er maar net aan hoe je het bekijkt, alleszins mee. Ze lieten mij met rust. Ze hadden dan ook wel andere dingen aan hun hoofd: opgevoerde stinkbrommers en elkaars piemel onder de douche na gym betasten.

Ik heb mij nooit echt onderdeel gevoeld van welke (sub)culturele stroming dan ook. Ik kies liever wat het meest bij mij past, wat voelt als het juiste op dat moment. Het grote voordeel is dat ik dan ook vrij ben om te blijven kiezen en mijn mening en kijk op de dingen des levens kan bijstellen. Niets zo dodelijk voor de geest en het leven op zichzelf als vasthouden aan iets 'omdat het nu eenmaal zo is' of 'zo hoort'. En dat volgens de strikte regels van een groep. Dan pleeg ik liever gelijk Seppuku.

Overigens, ik ben niet van mening dat All Coppers Basterds (ACAB: All Coppers Are Basterds) zijn, zoals het liedje beweert. Net als dat niet iedere, ik noem maar wat, VVD-er de verpersoonlijking van de gemiddelde eikelrand is. Je moet goed zoeken en het ook vooral willen, maar er zit best wel af en toe een weldenkend exemplaar tussen. Vaak zijn het mensen die ook maar gewoon de keuze, al dan niet onbewust, hebben gemaakt om niet zelf na te denken. Prima, het is altijd mogelijk om je visie te veranderen. Al is dat wat anders dan met elke wind meewaaien om zeteltjes veilig te stellen. Laat dat ook duidelijk zijn.

Hoppekee, de heli komt nog maar eens een keer overvliegen. Er zal wel een ongeluk zijn gebeurd, of iets dergelijks. Straks het hemeltergende AT5 maar eens checken. Je moet toch wat met je nieuwsgierigheid.

#helikopter #acab #seppuku #waanvandedag #punk #anti #100DaysToOffload

Ga ik hier nou over de liefde praten? Yep. Zo gaat dat soms. Ik geef toe dat er ook wel een aanleiding voor is. Ik neem alvast een voorschot: morgen (19 mei) zijn mijn lieve ouders 55 jaar getrouwd. Dat is lang. En zelfs na zoveel jaar zie ik hoe ze gek zijn op elkaar. Het lijkt verdorie wel of het steeds erger wordt met die liefde. Bizar.

Ik ga die 55 jaar zelf niet meer bij elkaar sparen, vermoed ik. Als ik even uitga van de (volgende maand) 7 jaar die ik nu deel met mijn Lieve Schat en die jaren even voor het gemak als trouwjaren tel – en waarom ook niet: we zijn elkaar trouw, daar kan geen officiële registratie tegenop – dan zou ik over 48 jaar die 55 aantikken. Mwah, het kan, het kan, maar ik vermoed dat ik tegen die tijd toch al een poosje in een andere vorm verkeer. Ook niet erg, waar ik ook uithang met mijn celdelingen, ik maak er vast weer een vrolijke boel van.

Liefde. Liefde is. En daar zit 't 'm in. Het is. Liefde kent geen voorwaarden. Die voorwaarden stellen wij er met z'n allen wel graag aan, maar de liefde zelf is onvoorwaardelijk. Ze komt zonder handleiding, zonder garantie en met al haar zijn. Liefde is liefde. Niet meer en niets minder, precies goed. Het groeit, het bloeit, het sterft ineens of dooft langzaam uit. Dat is tragisch, maar ook dat is liefde. En soms, als je mazzel hebt, bloeit ze niet uit, maar bloeit ze juist keer op keer. Ik denk dat dit bij mijn ouders ook zo is. Die hebben van alles samen meegemaakt en ook vast momenten gehad dat ze dachten: dit was het dan. Maar dat was gewoon een herfst, een winter misschien. Om daarna weer op te bloeien of zelfs schitteren. Zo gaat dat, zonder precies te weten hoe dat kan. Het gebeurt omdat dat is wat liefde is. Onnavolgbaar, onvoorspelbaar, grillig en tegelijk kalm, sereen en rustig. Woest of zelfs een beetje saai. Alles en niets, soms tegelijk, soms na elkaar. Het is allemaal wat liefde is. Misschien nog wel het meest van alles, is ze ongrijpbaar. Liefde. Het is me er eentje. Liefde is liefde.

En dit, dit is met liefde geschreven.

#waanvandedag #liefde #love #anniversary #jubileum #55 #100DaysToOffload

Dat is dus het ding, weet je. Ik fiets naar de boekhandel, zondagochtend. Zon in de straten, de lucht nog enigszins fris. De bomen hoog en groen. Een reiger op het dak van een auto kijkt mij op ooghoogte aan, op een lantaarnpaal zit zijn overbuur. Een zwik duiven vliegt op van een opengereten vuilniszak. Het vuil ligt op straat. En dat is niet hun schuld.

Zie je, het is er dus allebei. De natuur zoals die is en de wanstaltige soort die de boel verziekt. Het maakt niet uit wat ze bedenken en doen, het leidt onherroepelijk tot afval, vervuiling en ellende.

En dan is er ook het betwistbare midden. Mijn zijn. Het waarnemen en beseffen. Tegelijkertijd heb ik ook geen idee waar te beginnen en hoe te eindigen. Wat dan weer precies de essentie is van de documentaire Planet of the Humans. Er is geen sluitende, zaligmakende oplossing. Zowel de belofte van groene energie als de leugen van fossiele energie leiden de lamme en de blinde naar een uitdovende stip op de horizon, ofwel: “...oneindige groei op een eindige planeet is collectieve zelfmoord.” (Gawie Keyser, De Groene Amsterdammer 6 mei 2020).

Iets anders geformuleerd en toch iets wat op een oplossing lijkt: we moeten eindelijk eens onze plaats kennen, bescheiden zijn, een balans vinden, samen leven en dus eerlijk delen. Waar ik dan ook gelijk nog aan toe wil voegen: kunnen we nu eens ophouden met termen als 'natuurlijke hulpbronnen'? Alsof de natuur er is om de mens te dienen. Yeah, right. Droom verder. Die arrogante houding is de bron van alles wat er mis is. Wij staan nergens los van, nergens boven. Wij zijn een schim in de tijd. Een trilling in de lucht. Meer niet. En ook niets minder.

Ik weet dat ik heel vaak dezelfde boodschap herhaal. Wat dat betreft ben ik niet anders dan de gemiddelde marketeer die schaamteloos de meest onnodige troep probeert te slijten (vaak met ongekend succes: de in het niets starende consument lust er wel pap van) al vrees ik dat de boodschap die ik herhaal een stuk minder populair is. Ik weet ook dat ik mezelf en anderen ermee vermoei. Maar ik kan oprecht niet anders; het is geen willen of kunnen. Ik zei al, ik zie het allebei. De schoonheid en de rotzooi. Van die zooi word ik boos en droevig (al ben ik van nature al geen blije jongen, vooruit).

Mijn lieve levensdeler liet mij zojuist overigens wel concluderen (met dank aan haar vraag aan mij en dankzij ons samenzijn op een bankje onder een boom in de binnentuin en ondanks de buren die ondertussen gezellig boren, timmeren, zagen en vrolijk wat mededieren cremeren – de werkelijke betekenis van barbecueën) dat de mens ook in staat is tot het maken van kunst. Een groot goed. Mooi in de meest ruime betekenis, omdat smaak nu eenmaal wel verschilt, gelukkig. Overigens moet ik dan direct de dreiging van de zich aandienende hoogmoedige houding tackelen: we zijn niet de enige diersoort die kunst maakt. Wederom, toon je bescheiden. En zeg zelf, wat is er uiteindelijk verheffender dan zien hoe werkelijk alles met elkaar samenhangt, het een niet zonder het ander kan en dat vervolgens dit alles slechts een tijdelijke toestand is. Over waardevol gesproken. Waarom zou je er dan een bende van maken?

#waanvandedag #100DaysToOffload #degroene #docu #PlanetoftheHumans #kunst #art

In een kelder in Amsterdam stonden twee mensen. De een stond in de wacht en deed ondertussen een split. De ander moest erom lachen en probeerde ook een split. Een pijnlijk moment. Het duurde nogal lang, die wachtstand, dus ondertussen, na de split, werd eerst de persoon die het wachten veroorzaakte al mimend uitermate bruut in elkaar geslagen. Daarna was het gewoon de hele mensheid die eraan moest geloven. Aan de andere kant van de lijn klonk eindelijk geschuifel, gerommel. En toen de teruggekeerde en zeer verbitterde stem. Net op tijd hield het gniffelen in de kelder op.

De stem moest toegeven dat er inderdaad een pakketje in de brievenbus lag. Maar desondanks was de stem heel erg teleurgesteld dat er niet even was aangebeld (dat was er wel!) want nu was de stem voor niets heel de dag thuis gebleven. En ook was het heel jammer dat het pakje dus gewoon door de brievenbus paste*. De stem had een groter pakje verwacht en daarom gekozen voor een dagje thuis. De twee in de kelder keken elkaar onhoorbaar zuchtend en met de ogen draaiend aan. Ze glimlachten zonder er blij van te worden en wisselden een blik van verstandhouding, omdat ze allebei exact wisten dat het type mens dat deze stem vertegenwoordigt in steeds grotere hoeveelheden voorkomt. Het is het type mens dat ook heus niet in de rij hoeft te wachten, buiten. Want de bestelling ligt klaar en hoeft alleen maar even opgehaald te worden en dan afgerekend. En graag ook even inpakken. Dat kan toch wel even snel, hoe erg is dat nu helemaal? Inderdaad, helemaal niet erg. Net zoals het niet erg is dat er nu eerst andere mensen (van hetzelfde type, maar ook andere, meer sociale types) aan de beurt zijn. Daarna komen de mensen die nu in de rij staan. En daarna komt u aan de beurt. Klopt, precies, zo is het: u bent niet het middelpunt van het heelal. Ja, dat is even slikken, maar zo is het nu eenmaal. Gaat het nu weer een beetje? Fijn.

Inmiddels had de stem half huilend de verbinding verbroken.

_*noot van de redactie alhier: iets past niet door de brievenbus, want dat zou betekenen dat er minstens geen bodem in zou zitten. Iets past hooguit in de brievenbus. Toch worden door en in dagelijks volstrekt willekeurig door elkaar gebruikt. Hier moet een einde aan komen, zo kan het niet langer!_

#middelpunt #natuurkunde #maatschappij #100DaysToOffload #mens #gedrag #waanvandedag

Het zal niemand die enigszins een schuin oog op het nieuws houdt zijn ontgaan: ter ere van mijn opa's verjaardag werd er een tijdje terug door wat ongenode gasten letterlijk met vuurwerk gesmeten in Rotterdam. De gevolgen waren nogal onfeestelijk en opa heeft er tot aan zijn dood een op z'n minst grimmige herinnering aan overgehouden.

Wat velen onder u ook allang weten is dat ik er ooit een gedicht over schreef, althans, erover is niet helemaal waar en inspiratie is tegelijk een groot woord. Hoe dan ook, fictie en werkelijkheid lopen zoals dat dan gaat door elkaar. Door mijn partner in de edele kunsten werd er een kekke video bij gemaakt: Blakermat heet dit kleinood. Ik dacht bij mezelf, laat ik er voor de gein nog eens wat aandacht aan geven. Aangezien we alweer voor de tachtigste keer stilstaan bij het harteloze fenomeen.

Voor de rest blijf ik mij verbazen over van alles en nog wat. Toch bespaar ik u nu die treurige details, het meeste is u wel bekend. Ik had nog wel een wilde gedachte over het OV en dat soort dingen waar je toch iets mee moet. Ik bedoel, het is voor een autopartij als de VVD natuurlijk een zalig idee dat er straks lekker veel autootjes op de weg zijn en dat weer prachtige drogredenen zijn voor meer asfalt en hogere snelheden of stevige subsidies voor de autoindustrie.

Maar, zo hoeft het niet te gaan. Er zijn talloze deelauto-bedrijven. Bijvoorbeeld GreenWheels, dat zelfs nauw samenwerkt met NS. Waarom niet die (h)uurtarieven en kilometerprijzen de komende maanden flink naar beneden bijstellen? Zo maken meer mensen gebruik van (elektrische) auto's die anders stilstaan en gaan minder mensen met het OV. Mensen met een OV-abonnement krijgen nog eens een bonuskorting. Werk het maar netjes uit, zou ik zeggen. Dat kunnen anderen veel beter dan ik. Het idee lijkt mij prima in ieder geval. Ondertussen een mooi plan uitwerken over autorijden in de toekomst. Uitsluitend elektrisch bijvoorbeeld. En alleen in combinatie met een blijvend verlaagde snelheid van 100 kilometer per uur. Dan gaat op den duur het opgefokte leven er ineens anders uitzien. Ik stel mij ook zo voor dat er op de huidige rails veel langere treinen kunnen rijden, met een- of tweepersoonswagons. Geef tegelijk nog wat extra aandacht aan snelfietspaden, maak elektrische fietsen (pedelecs!) goedkoper en denk ook voor de gein eens na over hoe de zichzelf consumerende consumptiemaatschappij in z'n geheel een paar tandjes minder kan (liefst een heel gebit). Want dat is het ultieme toverwoord: minder. Daar wordt zelfs Geertje W. blij van, zolang je hem in een zekere waan laat. Maar echt. Het is de enige manier, minder. Alles en overal, veel minder, zuiniger, bewuster. Anders staat en ligt de planeet straks vol windmolens en zonneparken. Is niet te doen. Groei moet in de ban. Krimp is het nieuwe normaal. Oh, en vanzelfsprekend een dik vet einde aan de ziekmakende, allesverslindende vleesindustrie met al haar leed voor mens en dier. Zo. Voor nu even genoeg positieve prikkels.

#waanvandedag #rotterdam #blakermat #video #gedicht #ov #krimp #economie #deelauto #wwII #100DaysToOffload

De dag van morgen is wat gisteren de dag van vandaag was. Niet om nu heel filosofisch te gaan zitten doen, het is gewoon het eerste wat er bij me opkwam toen de cursor mij hier op het scherm welkom knipperde. Dus dan typ ik dat braaf. Toch weer fijn wat letter in de put van deze echo.

Ooit was ik een wijs man. Tegenwoordig kom ik niet verder dan wijzen naar anderen. Hoewel, vanmiddag sloeg ik rechtsaf met mijn fiets. Voor een auto langs die met mij stond te wachten tot het licht groen werd. Ik gaf netjes richting aan met uitgestoken arm en dito wijsvinger. Ik wees dus naar de richting, niet naar de ander. Toch werd het niet gewaardeerd door de autobestuurder. Die had zo graag lekker snel op willen trekken, strak rechtdoor. Om dan een fietser voor te moeten laten gaan, die als door een wonder net iets sneller optrok, ja, da's dan een flinke domper. Dus ik kreeg een boze toeter. Omdat mijn wijsvinger nu tijdelijk geen dienst meer hoefde te doen, trok ik die in. En nee, deze keer maakte die geen plaats voor zijn buur in het midden, maar maakte ik met een soepele beweging een vuist en stak mijn duim op naar de zichzelf opvretende en mij vervloekende toeteraar. Dat gaf best een voldaan gevoel.

Een treurig gevoel kreeg ik van het bericht dat er gisteren 24 duizend kippen zijn verbrand in een stal van 20 bij 80. Dat is op zich al onvoorstelbaar. Toen ik uitrekende dat er dus 15 kippen per vierkante meter in die hel zaten (ofwel: 15 van die grappige dieren op de tafel van 1 bij 1 waar ik nu aan zit te typen), werd ik nog wat droeviger. Wie ooit dat bizarre levensvernietigende verdienmodel heeft bedacht krijgt van mij met alle liefde wèl een middelvinger.

#waanvandedag #auto #fiets #stad #kippen #stalbrand #100DaysToOffload

We zaten op bed, maar het bed was nu even geen bed. Het was een boot. Niet zomaar een boot, maar een oorlogsschip. Nou, niet echt een schip, het was een gammel vaartuig. We maakten water, denk ik. Hoewel ik dat liever niet denk, want dat zou betekenen dat we langzaam vol zouden lopen en zinken. Op open zee! Onze boot was dus gewoon vooral gammel. We hadden er al heel wat slagen mee gewonnen. Maar waar je wint, verlies je ook altijd wat. Hoewel ik dat nog niet echt zo dacht, op die leeftijd. Die zelfingenomen wijsheid kwam later.

We, dat zijn mijn broer en ik. We zaten op zijn bed, want ook als kind hield ik mijn kamer zoveel mogelijk afgesloten van alles daarbuiten. Mijn domein. Natuurlijk was het wel zo dat ik verder bar weinig te vertellen had en er heus wel eens iemand binnenkwam. Al was het maar omdat ik er dan zelf niet was, iets met schooldagen die een futiel onderdeel waren van leerplicht, ook zoiets. Dus ik was niet thuis en kon dus ook niet weten dat er iemand in mijn kamer was. Toch moet ik hebben geweten dat mijn bed niet zichzelf zo strak opmaakte.

Het zal af en toe een kleine hel zijn geweest voor mijn moeder wanneer zij haar rondje door het huis en dus ook mijn kamer deed. Mijn kamer deed nogal eens dienst als wegennetwerk dat louter en alleen in mijn ogen een volledig logisch neergelegde infrastructuur was, met Bambino-steentjes en Lego-straatplaten en het pronkstuk van dit onnavolgbaar geheel: de parkeergarage. Binnen dit stelsel van snel- en provinciale wegen was er altijd minimaal één extreem smalle weg. Eenrichtingsverkeer pur sang, dus geheid dat er uitgerekend daar bizarre ongelukken gebeurden. Meestal na een wilde achtervolging. Het was keer op keer een schier onmogelijke opgave voor de politie, ambulance, helikopter en soms zelfs een gigantische Playmobil-boot (steevast bleken in die boot dus de echte boeven te zitten die de stad over zouden nemen!) om op de plek des onheils te komen.

Afzien dus voor mijn moeder, want als er ook maar een half steentje niet meer netjes lag, dan zag ik dat. En als vanzelf was dan het huis te klein. Je moet toch wat met je temperament als 7-jarige. Of ouder. Ik vermoed dat ik tot op de dag van vandaag zou ontploffen bij het zien van zoveel onrecht en nauwelijks te herstellen schade aan mijn verbeelding.

Goed. Mijn broer en ik dus op zijn bed. Het bed was een boot. En in de verte zagen we de Bismarck varen. Daar op dat schip in de verte dat dood en verderf zaaide waar het maar kwam, wisten ze het nog niet. Maar wij, deze oorlogshelden in lubberende onderbroek, zouden hoogstpersoonlijk de varende trots van de nazi's tot zinken brengen. We wachtten nog heel even tot ie precies geen kant meer op zou kunnen, gevangen in ons Glazen Oog: de toiletrolverrekijker. We knikten vastberaden naar elkaar, laadden onze aller- allerlaatste torpedo. Gaven het teken dat alles klaar was voor de ultieme genadeklap, nog heel even wachten. VUUR! En verdomd: RAAK! De Bismarck zonk! Dat deed ze elke keer opnieuw wanneer wij op onze boot zaten en afvuurden. Onze boot die nooit zonk, hooguit even uit onze fantasie verdween tot een volgende keer. En tot die tijd was de boot gewoon een bed. Ja-ja. Maar wij wisten beter.

#waanvandedag #kinderspel #spelen #oorlog #bismarck #100DaysToOffload

Wat mij vandaag opviel en wat ik eerst echt even uit moet schreeuwen: what the fuck? Miljardensteun voor KLM, de auto-industrie die de achterlijke moed heeft om te lobbyen voor aankoopsubsidies zodat 'de consument' nog meer auto's koopt en hoe ondraaglijk wordt het reizen met het OV na 1 juni?

Ondertussen vraagt Het Rode Kruis om naar verhouding een schamele bijdrage van 30 miljoen om alleen al in wat we dan het Koninkrijk Nederland noemen, hulp te kunnen bieden aan mensen die het hardst worden geraakt door al het gedoe. Maar nee, zij moeten maar gewoon donateurs zien te werven voor bijvoorbeeld hun hulp aan ouderen, zorginstellingen, kinderen in armoede, noodhulppakketten. Ehhh... wat klopt hier niet?

Omdat we in een bizarre wereld leven waar aandeelhouders, grootkapitaal, massale belastingontduiking door multinationals (met dank aan de Nederlandse overheid, met speciale vermelding voor de weledele heer Rutte die, geïnspireerd door het gedrocht 'Paars' en de nasleep daarvan, al drie sneue kabinetten lang de boel naar eigen goeddunken nog verder aan het slopen is) en overige fraudelente idioten en andere nono's de dienst uitmaken en schijt hebben aan alles van werkelijke waarde: op gironummer 7244 zijn donaties aan Het Rode Kruis zeer welkom.

Het is maar een bescheiden greep uit de gekte van de dag, hoor. Verder heb ik mij ook weten te vermaken met een relatief rustig rondje Zuiderwoude en alles wat ik wèl mooi vind aan wat de omgeving mij gratis aanbiedt. Laat ik de vogels nog eens noemen. Of de bomen, struiken, sloten en plassen. Een zwanennest, schapen en lammetjes, koeien en zwerfvuil. Oh nee, dat laatste niet. Vanzelfsprekend zie ik ook dat het waterpeil drastisch aan het zakken is. Dat wordt ongetwijfeld ook weer een hele paniektoestand straks. Iets om naar uit te kijken voor een levensgenieter als ik.

Vooruit. Het is tijd om mondkapjes te fabriceren. Gezellig mee in de waan dat we daarmee ons vege lijfje gaan redden.

#waanvandedag #hetrodekruis #ov #mondkapjes #virus #100DaysToOffload

Voordat ik verderga deel ik nu alvast een bijzonder interessant artikel dat vorige week in De Groene Amsterdammer stond (door Kees Vendrik). Over solidariteit, belastinghervorming, de Green Deal, het sociaal contract en risicodeling; de ‘Vijf van Vendrik’. Het is een flink stukkie lezen, maar dan heb je ook wat en vooral: een perspectief. Jeetje, wat een optimisme alhier!

Tja, je moet toch wat. Zeuren kan ik altijd nog. Dus laat ik het eens hebben over het blije gekwetter van de koolmezenfamilie in de uitsparing van de buitenmuur. Trouwe lezers heb ik hier al eerder over verteld. En niet-trouwe lezers moeten dan maar even de kans grijpen door dit fantastische blog te scrollen en bladeren.

Dat getsjilp en gedoe van die rakkers geeft een beetje licht en lucht aan de dag, tussen het lawaai (alles gaat gewoon door, is het niet bedrijfsmatig dan wel particulier, dank u aller buren) door. Soms fladdert zo'n kolige mees gezellig wat voor het raam. Even goedendag zeggen en dan weer door met belangrijker zaken. Want die mensen daar achter het glas snappen er bar weinig van. Dat weten de mezen donders goed.

De duiven links van ons, die ooit hun optrekje op ons balkon hadden, denken er ongetwijfeld zo het hunne van met hun eigen onnavolgbare roekoe-gedachten. Al zal het iets zijn met enorm de pest erover in hebben dat ze nu voor het zoveelste jaar op rij tegen twee kleine toiletraampjes geplakt zitten. Het meest sneu is het wanneer het dan eindelijk eens een beetje regent. Dan zitten ze daar te schuilen. Terwijl ze ooit, schuin onder hun... nou ja, daar zaten ze echt hoog en droog. Niet zo hoog als nu, maar het was in ieder geval sfeerverhogend en comfortabel op die lekkere warme buis. En dat je dan zo fijn de kakkederrie kon laten flatsen op het betonnen vloertje. Alleen al het denken aan dat zalvende geluid maakt ze spontaan nostalgisch. Ach ja, arme diertjes. Ik voel mij er dagelijks schuldig over, heus. Maar soms moet ook ik grenzen stellen.

Vanmiddag, nadat ik ineens volledig uitgeput even een half uurtje op de bank had gelegen (de nachten hebben gaten, dat wil je niet weten), hebben we nog even in de binnentuin gezeten. De bomen hebben mooie uitlopers, het wordt groener en groener overal. Zo'n stadstuin blijft natuurlijk armetierig behelpen en tegelijk, als ik heel even mijn ogen half toeknijp en door mijn wimpers gluur, dan zie ik talloze groenschakeringen en waan ik mij in een oase midden in een smerige stad. Net boven ons hoofd zat weer een ander vogeltje wat voor zich uit te fluiten. Ik heb, zoals ook al eerder gezegd, een bijzonder treurige kennis van vogelsoorten, dus ook deze zachte bundel veren blijft een mysterie voor mij. Maar zingen kon ze. Of hij, het. Maakt niet uit.

Wat wel uitmaakt is dat al deze relatief kleine dingen die groter zijn dan ik mij maar voor kan stellen, dat dit alles precies is waarom ik mijzelf toesta om hier in deze digitale speeltuin regelmatig tekeer te gaan tegen de heersende waanzin. Oké, niet nu. Nee, niet nu. Andere keer weer. Dat is dan in ieder geval een zekerheidje; toch fijn in onzekere tijden.

#waanvandedag #vogels #virus #lente #tuin #artikel