Joe, de vogel is weer geland. Thuis op het nest dat inmiddels weer helemaal is ingewoeld, uitgeboend en gelucht. Tassen uitgepakt, stofzuiger en stofdoek door het huis, eerste was gedraaid en opgehangen, boodschappen gedaan – dit alles overigens in vloeiende samenwerking met de levendige partner in crime passionnel.

Het blijft een wonderlijk fenomeen. Dat je na slechts een paar dagen weg, de weg terug naar huis ervaart als cultuurshock. Het overvloedig tekort aan rust druppelt in elk geval vanaf Lelystad de trein binnen. Als klap bij heldere hemel dringt de waanzin van de maatschappelijke nood zich op. Zoals de opgefokte leipo met een telefoongesprek doorspekt met tragische ziektes, straattaalsmurrie zonder komma's en punten, maar met een overdaad aan energiedrank en ander lekkers, dat zonder filter bij mij naar binnen dendert. Ik ga er ter plekke van trillen, het bloed trekt uit mijn kop weg waarbij het beeld van hoe ik zijn kop van zijn romp ruk steeds aantrekkelijker wordt.

En zo trekken we langs Almere uiteindelijk de Amsterdamse wannabe-oase van samenlevingsdroogte in. Onze straat verwelkomt ons met bouwketen, vrachtwagens, een hijskraan en ronkend witte pakketbezorgbusjes. Eenmaal op tweehoog boven draaien we de sleutel om en komen de bass-traps van de aangrenzende buren ons tegemoet; gospel voor jongeren, dus inclusief vette beats en zuigende bassen. De heer zij geprezen en Jezus beeft. Mijn gemoed is, met andere woorden, in een zucht tot ver onder het nulpunt gedaald. Drie dagen omringd door niets dan groen, rust, ruimte, dieren en lieve hotelmedewerkers – het voelt nu al als een verre herinnering.

Kortom, de landing is niet bepaald zacht. Had ik ook niet verwacht, maar toch is het altijd weer even slikken. Om vervolgens door te gaan. Want zo is het ook. Genoeg om me druk over te maken, net als dat er ook meer dan genoeg is waarmee ik mijn pijn om de tragiek van mensheid kan verzachten.

#thuis #vakantie #stad #waanvandedag #jezus #bouwafval

Goed, goed, goed, nog een keer een kleine update van ons tergend fijne verblijf alhier. En dan hou ik er daarna over op hoor, zoveel gemoedsrust is namelijk niet te doen, weet je.

De avond was, u raadt het vast, rustig. Op de kamer ons bescheiden maal vergezeld door een selectie Youtube-filmpjes van Ronald Goedemondt. Blijft toch leuk. Daarna nog even de première van Nadine Shah's nieuwe video meegepikt. Onze gezamenlijke liefde voor haar is daarmee nog maar eens onderstreept. Nu maar hopen dat ze eindelijk weer eens een optreden in Nederland geeft. De kans is nagenoeg nihil, want ook na haar vorige album bleven wij verstoken van haar aanwezigheid. Ach, het maakt het smachten en vervolgens de algehele deprivatie alleen maar meer legitiem.

Terug naar het nu. Vanochtend een zeer uitgebreid ontbijt, met, in tegenstelling tot de voorspelbare buffetpromenade gisteren, bediening aan tafel. Voor mij was zelfs vegan-kaas ingekocht. Moet niet gekker worden. Gelijk ons lunchpakket samengesteld uit al het lekkers en daarna weer een wandeling door de bossen die hier direct aan het hotel grenzen. We zouden het kort houden vandaag, maar stiekem werd het toch iets langer. We hadden mazzel met het weer, zowat droog, behalve dan toen we bijna ons rondje hadden voltooid. Ik zei nog: het kan ieder moment losgaan, misschien wel met hagel. Nou, ik had het nog niet gezegd of de hel brak los. Dat had wel wat. Samen schuilen onder een veel te kleine opvouwbare paraplu tussen de bomen. Om dan toch maar te besluiten dat we zo dichtbij 'huis' misschien beter maar onze kamer konden opzoeken. Net voor we binnenstapten verdween de neerslag als bij tover... slag. Jawel. Die was te flauw om niet in te koppen.

En nu dus een middagje naar buiten kijken (schaapjes! weiland! bomen! groen!), lezen, schrijven, praten, dommelen. Vanavond ons laatste avondmaal, vannacht dromen van de eekhoorn en specht, de andere vogels in allerlei kleuren, geluiden en soorten, groener dan groen mos en stervend leven. En dan morgen weer naar het Amsterdamse. Van prikkelarm naar prikkeldarm. Zoiets. Nah, gewoon weer thuis is ook heus weer fijn. Maar nu nog even niet.

#waanvandedag #vakantie #wandelen #nadineshah #ronaldgoedemondt

Het voordeel van een ontbijt dat helemaal is verzorgd heeft tegelijk een verwaarloosbaar nadeel: je moet wel de wekker zetten op je vrije dagen. Maar verder klaag ik niet hoor. De stilte is hier overdonderend. Ik hoor nu alleen nog maar de suis en piep in mijn oren, het ruisen van de bomen en verder nagenoeg niets. Dat is best gek wanneer je normaal gesproken alles om je heen hoort wat een stad en haar genoten voor jou aan lawaai produceert.

Na het ontbijt hebben we gelijk maar gebruik gemaakt van de tijdelijke droogte en maakten we een wandeling van ruim twee uur door bos en hei, slalommend om modderpoelen en omgewaaide takken. Gelijk ook even in het dorp een paar boodschappen gehaald, want vanavond eten we op de kamer. Je moet het budget soms ook een beetje vakantie gunnen. En dan nu in crash-stand met een boek, tijdschrift en laptop. Nou, vooruit, af en toe kijken we ook op onze slimme schermpjes. Ik voor een spelletje Wordfeud en de nodige nieuwswaanzin-feed (ik ben nu eenmaal een dwangmatige zelfkastijder) en vrouw des uithuizes heeft zo haar eigen bezigheden op de digitale lijn. Oh, ja, en we praten natuurlijk ook gewoon tegen elkaar. Dat schept een band.

Los van de mooie wandeling en de serene rust diende er zich zojuist nog een fijn beeld aan. We kijken vanuit de kamer op de begane grond zo op het omliggende weiland en daar grazen schapen. Die hebben het gezellig met elkaar. Beetje gras, dan weer rennen en bokken, weer een beetje gras. Ze hebben het duidelijk naar hun zin. En ons vermaken ze ook nog eens zonder dat ze het weten. Wolken haasten zich, de zon piept er soms doorheen, regen is op komst. De zin van het bestaan, meer heb je niet nodig.

#waanvandedag #wandelen #dorp #vakantie

Een weekend vol met slingers. Gisteren mijn schoonvader in de gloria en vandaag minstens drie hoeraatjes voor mijn deerne des levens. Om precies die reden vertrokken wij vanochtend richting het Drentse landschap. Een paar dagen weg, zoals we dat bijna elk jaar doen. Een plek waar bomen, hei en dorpse kneuterigheid hoogtij vieren; dan voelen we ons als stadse bleekneusjes volledig ontheemd en tegelijk vrij en blij.

Net terug van een korte en semi-natte wandeling. Eerst een hunebed gespot die hier net om de hoek ligt te shinen. Het was voor zover ik mij herinner de eerste die ik in mijn leven zag. Blijft toch een curieus fenomeen, zeker van zo dichtbij. Daarna door de miezerige prut nog even doorgezet en naar het dorpje gewandeld. Hier is zondag nog een dag van luiken toe en vanaf maandag na 13 uur weer welkom. Dat neemt niet weg dat je onderweg de gemiddelde leeftijd van e-bike-bewoner en 65+ verantwoorde lunchkaart en daarna koffie met appeltaart tegenkomt. En iedereen groet elkaar braaf. Zelfs als je ziet dat het iemand van 'buiten' is. Blijkbaar doet het rustieke leven dat met ons zieltogend gepeupel. Dan zijn we ineens weer allemaal groetjeslief voor elkaar.

Dezelfde liefde aangevuld met willekeurige vertedering die mij overviel toen een dame van ruim op leeftijd ver voorover gegroeid en aldus gebogen over haar rollator met een verhoudingsgewijs veel te grote prullenbak (zo'n grijze Curver, u weet wel) de straat over stak. Omdat het dorp toch vooral een idyllisch en aanverwant neuzelend karakter moet hebben, hebben ze hier pas geleden al het asfalt van de weg gesloopt en vervangen door nostalgisch geklonken klinkers. Dus ja, dan is de guitige kronkelweg rond de kerk ook nog eens extra hobbelig en glad van al de stroperige modder van de amper weggespoelde werkzaamheden. De seniorette in kwestie liet zich niet gek maken en denderde halsbrekende toeren uithalend naar de andere kant van de straat, op naar de kliko's. Ik kon haar geklooi met de afvalbak en steeds dichtvallende klikoklep niet aanzien en in het voorbijlopen vroeg ik dan ook of ze hulp nodig had. Enigszins een kwestie van glad ijs, want ze was overduidelijk van het type jongeman, dit kan ik nog prima zelf (wat ik alleen maar toejuich) maar mijn prachtig blauwe ogen, grijsblonde kop en atletisch godenlichaam wilde ze niet zomaar aan haar overjarige neushaar voorbij laten gaan. Snap ik best. Ze accepteerde mijn aanbod, hield de containerklep open en ik flikkerde haar afvalbak leeg in de kliko. Gaf het plastic monster terug en wenste haar nog een fijne dag. Ze keek mij een fractie van een seconde aan en zei: nou, zo'n fijne dag is het niet met dit weer. Alsof ik niet al menslievend genoeg bezig was, wilde ik haar hier niet mee weg laten komen – al had ze natuurlijk wel gelijk, wat een pisweer! Daarom draaide ik mij om terwijl we zachtjes doorliepen en zei dat we er hoe dan toch maar het beste van probeerden te maken. Ze perste iets van een rimpelige glimlach de wereld in, knikte, trok haar schouders op en legde de lege afvalbak zijlings op haar rollator met de woorden dat dat ding er zo niet af kon vallen. Mijn jarige vrouw (dus heus wel een topdag!) en ik knikten goedkeurend toen. Met een welgemeend 'doeg' gingen we verder.

Iets verderop stond een wel zeer divers samengesteld gezelschap eenden, ganzen en zwanen achter een kakelnieuw omheinde vijver zich kapot te schateren om onze goede en evenzo onhandige manieren ons aan te passen aan de kalme gelatenheid hier in het oosten. Zij hadden alles nauwlettend in de gaten gehouden en kwamen niet meer bij. Dat stadse pluimvee ook, veel vreemder worden die vogels niet!

#waanvandedag #verjaardag #feest #vakantie #dorp #leeftijd

Gosh, ja, dan vliegen die dagen ineens om. Werkje hier, treintje daar en zo meer van die dagdoorvliegdingetjes. En waar ik ook gezellig mee bezig ben, maar waar je als trouwe lezer natuurlijk (gelukkig maar!) niets van meekrijgt, is dat ik mijn online entiteiten aan het herorganiseren en onderhouden ben. Ik heb het dan niet over de vervloekte sociale media; daar doe ik nagenoeg niet aan, zoals u weet. Maar ik heb genoeg websites verspreid over de digitale parallelweg en soms moet je daar echt even flink onderhoud op loslaten. Zoiets als met de kades en bruggen van Amsterdam die dan ineens op instorten staan, maar dan iets minder dramatisch. Zoals gezegd: er is nauwelijks iemand die er last van heeft dat er hier en daar een overleden linkje ligt te stinken of anderszins digitale rotting aan de gang is. Edoch, ik had daar ineens wel onrust van. Dus huppekee, aan de slag met die ongein. Alles is nu weer glad getrokken, werkt als een speer en het kan er allemaal weer een tijdje tegenaan inclusief bijpassende nieuwe domeinnamen. Hallo, lekker bezig! En dat in de wetenschap dat dit geneuzel nooit echt klaar is. Wat een feest.

Goed, verder kan ik een enorm verhaal houden over mijn gemoedstoestand en dergelijke vrolijke boel, maar ik vermoed dat u daar ook niet per se op zit te wachten. Ik ook niet, tenminste, niet nu, dus dat treft.

Wat vanmiddag ook treffend was, was dat ik een banaan at met een mes. Op zich is dat niet heel vreemd, ik eet mijn dagelijkse banaan, wanneer deze kromme gele rakker niet in de smoothie die vrouwlief mij met grote regelmaat bereidt is beland, het liefst met een aardappelschilmesje. Schilmesje voor de steno-typisten onder ons. Maar heden middag zat ik het ding tijdens de lunch met twee van mijn boekhandelcollegae af te pellen en in plakjes te snijden met een boterhammes. Of hoe je zo'n stomp mes ook noemt waar je de boter mee smeert. Geen snijmes in ieder geval. Dus treffend: ineens voelde ik mij mijn vader. Die eet iedere dag na het avondeten zijn fruit. Prakkie op, fruitje erachteraan. Meestal valt hij de nietsvermoedende peer of appel aan met een evenzo groot mes. Wel een snijmes, trouwens, dus toch iets anders, maar van dezelfde grootte. En dan neemt ie er de tijd voor. Schillen, afsnijden, plak vanaf het mes direct in zijn mond. En dan goed kauwen. Een soort prakkie dus, maar dan binnensmonds.

Dus daar zat ik en ik zei het maar hardop toen ik mezelf als een vlieg op de muur waarnam. 'Ik lijk m'n vader wel.' De twee tafelgenoten vielen heel even stil, keken mij half aan, lachten kort (beleefdheidslachje, wedden!) en gingen weer verder met hun leven. Logisch ook. Want om nou een heel verhaal af te gaan steken over messen, fruit, de manier van het eten van fruit, zo in plakjes direct naar je mond vanaf het mes, het daartoe vinden van de juiste verhouding tussen fruit en mes, mwah, dat is ook weer zowat. Dat wil je niemand aandoen. Waarvan akte.

#waanvandedag #lunch #websites #domeinnamen #werk

Mijn zogenaamd vrije dagen staan doorgaans stil. Tenminste, de dagen gaan gewoon voorbij en ik kijk het dan allemaal zo'n beetje aan. Het liefst duik ik helemaal onder, maar dat is niet zonder risico. Terugtrekken betekent eigenlijk altijd blind achterover het mistige ravijn in. Dus beter van niet. Of juist wel, want ik klim er ook altijd weer uit. Het is net als met vallen. Zolang je een keer meer opstaat dan je valt, is er niet veel aan de hand. En ja, natuurlijk komt er een dag dat ik blijf liggen. Het voordeel is dat ik het dan niet weet, dus ik kan mezelf doodleuk voor blijven houden dat ik altijd weer op zal staan. Dat is toch een bemoedigend idee. Zwaar op de hand, zegt u? Ja joh, zo is het nu eenmaal. En zo zwaar is het eigenlijk ook weer niet hoor. Het is maar net hoe hard je eraan tilt.

Moet ik ineens denken – ja, een totaal andere afslag, u kent mijn brein een beetje – aan vroeger. We woonden nog in Gouda en mijn broer en ik haalden af en toe patat voor het hele gezin. Een behoorlijke bestelling, maar dat mocht dan ook, het was stiekem een klein feest, dus traktatie. Later zouden we een frituur in huis krijgen, dus waren de fietstochtjes (de straat uit, hoek om en weer rechtdoor: hup naar de snackbar) op een gegeven moment verleden tijd.

Wanneer we dan op onze bestelling stonden te wachten, toverde mijn broer wel eens ergens een kwartje vandaan. Die had je toen nog. Dat kwartje verdween vervolgens in de flipperkast die daar stond. Mijn broer kon dat best aardig, flipperen. Ik niet. Totaal niet aan mij besteed, dat kwartje. Toch, heel soms mocht ik ook en dan miste ik in een scheet de metalen bal. Ik probeerde dan zo hard mijn best te doen om dat ding niet wéér knullig te verliezen, dat die kast in beweging kwam. Dus sloeg dat ding op tilt. Einde spel, einde alles.

Ik begreep er niets van, want er waren ook mensen die juist speelden met dat hele op tilt slaan. Dan haalden ze er voordeel uit. Als je de kast nog een keer flink trapte, dan deed ie het weer, blijkbaar. Mijn pet (die met de gele tijger, gekregen van mijn buurman, maar daarover misschien ooit meer) ging het te boven. Hetzelfde trucje kon je met de flipperkast in de voetbalkantine trouwens ook uithalen. Al bleef het voor mij onbereikbare magie. Tot op de dag van vandaag. Hoewel ik ook toe moet geven dat het mij niet écht interesseerde. Ja, oké, destijds wel een beetje, voor de vorm denk ik; kon je goed flipperen, dan was je stoer en dus mannelijk. Ik wilde toen als niet beter wetend kereltje graag mannelijk overkomen, wat het dan ook was.

Achteraf ben ik blij dat ik gewoon ben wie ik ben. Geen stoere man, geen flipperkastmagiër, zelfs geen snackbarhouder. Niets van dat. Ik ben een tobbend wezen dat over het algemeen geen idee heeft wat ie met het leven aan moet en gewoon maar zijn rondjes draait in de op tilt geslagen mallemolen van het even. Of toch oneven? Stof tot denken. Hiephoi en hopsasa.

#flipperen #snackbar #leven #tilt #kind #waanvandedag

Eigenlijk stond er vandaag een congresbezoek van Partij voor de Dieren op mijn programma, maar u begrijpt dat wanneer je op deze manier een schrijfoefening der kunsten begint, dat dit plan niet is doorgegaan. Ik vermoed ook wel dat de dierenvrienden zonder mijn stralende aanwezigheid afscheid hebben genomen van Marianne Thieme en nog belangrijker: de juiste koers weten te behouden. Zo niet, dan grijp ik op een ander moment alsnog in. Deus ex machina, hier zit ie in volle glorie.

In plaats van al dat politieke gedoe koos ik vandaag voor een dagje huishoudelijkheden. Wassen, stoffen, stofzuigen, opruimen, boodschappen doen. Ik hoef u niet te vertellen wat het allemaal inhoudt, dus daarom benoem ik het toch maar even. Vooral het boodschappen doen is belangrijk. Niet alleen voor de letterlijke broodnodigheid, maar ook voor mijn mentale staat van zijn. Ga ik een dag niet naar buiten, al is het maar even, dan leidt dat onherroepelijk tot meer ellendigheid. Dus hoe volledig naar de kloten ik mij ook voel, die buitendeur moet echt even van het slot, open en dit sneue sujet moet er doorheen. Om dan bij de eerste stapjes in de buitenlucht direct te worden geconfronteerd met de mensheid en al haar uitspattingen die mij in principe altijd weer tot nog veel meer wanhoop drijven.

Onnodig ronkende brommertjes omdat er tussen twee helmloze stinkdiertjes een gesprek voorrang moet krijgen, twee redelijk volwassen uitziende boys die samen een doos gebak delen en de inhoud ruimschoots voor de helft op straat flikkeren, twee meiden vinden een glasbak echt zooo 2019, dus die gooien de Aldi-tassen met lege flessen voor het gemak gewoon bij het restafval en lachen onbedaarlijk om hun eigen belachelijke leven, kinderen op fietsen racen over de stoep en dan vervolgens tegen het verkeer in en roepen je toe dat je aan de kant moet mannetje, een gillend kind bij de plaatselijke supermarkt rolt over de grond terwijl vader erg druk is met zijn mobieltje en terloops zegt dat ie nu even normaal moet doen. Het is slechts een bloemlezing. Dode bloemen, dat wel. Ach, alles kan altijd rotter, dat besef ik heus. Geen zorgen.

Zoals gisteren in de trein. Een gezin met drie kinderen. Hartstikke leuk. Al vraag ik mij af of het echt nodig is om jezelf zo enorm voort te planten als je ziet dat jouw genenfusie al bij de eerste keer niet bepaald lekker lukte. Tegelijk is het vanuit puur egocentrisch oogpunt logisch dat je bij de aanblik van de eerste misser voor een tweede kans gaat. En vooruit, omdat je toch bezig bent met je onnozel holle bestaan, gooi je er nog een derde tegenaan. U ziet, ik ben een vrolijke man. Geen nieuws derhalve. En toch hè, als je dan zo nodig van dat grut in deze kansloze maatschappij moet zetten, voed ze dan een beetje met duidelijkheid op. Niet dat ik verhoudingsgewijs heel veel recht van spreken heb; ik ben vader van één kind, maar toch, probeer op z'n minst een sociaal bewust mormel te vormen. Ik doe tenslotte ook mijn best. Of het lukt is afwachten, maar ik heb goede hoop.

Los van mijn ouderschap kan ik u vertellen dat ik redelijk wat met het gespuis te maken heb gehad. U krijgt nu gelijk een beetje een indruk van mijn werkzame inspanningen in het verleden, zoals daar zijn: ruim twee jaar kinderdagverlijfmedewerker, een kleine vijf jaar docent middelbaar onderwijs, luizenvader op de basisschool van dochterlief – inclusief de nodige dagjes weg of uitstapjes als begeleidend ouder en ook nog eens als Sinterklaasliedjesperformer (misschien was dat niet mijn beste prestatie) – en natuurlijk de ultrakorte muziek- en bewegingslessen op basis van 'als het zo uitkwam'. Ik zie nu vast nog wat bomen niet meer door het bos der arbeid, maar alles bij elkaar heb ik zo hier en daar wel een zak op mijn rug met ervaring aangaande opgroeiende puistenkoppen.

Daarom hierbij een tip voor ouders die zo leuk en lekker vrij de wereld laten meegenieten van hun kinderen met rijstwafels, kruimelkoekjes, poepluiers en ondersteboven hangers op een stoel in de trein met hun ranzige schoenen op de bekleding: wanneer je wilt dat je kind zich enigszins gedraagt, wees dan duidelijk in wat je wilt. Dus niet van die idiote vaagheden dat ze normaal moeten doen, of goed moeten gaan zitten. Of dat ze nu echt even moeten luisteren en dat je dan gaat lachen omdat ze zo lekker gek doen. Geen kind snapt wat normaal doen is, wat goed zitten is en wat nu echt even luisteren is als je niet laat zien of uitlegt wat dan precies de bedoeling is. En als je zegt dat we dat straks wel even opruimen voordat we uitstappen stap dan niet uit zonder ook maar een vinger uit te steken naar die smeerboel van je eigen voortplantingsvergissing. Die geef je een op z'n minst diffuse boodschap met je eigen domme gedrag.

Nou. Hebben we dat ook weer gehad. De leuke kant van alles is dat aan alles een einde komt.

#kinderen #wereld #mensen #waanvandedag #opvoeding #pvdd #congres

Ik lig geheel op schema. Na zowat een etmaal volledig in het teken van het optreden met MANKES in Arnhem, tijdens de Arnhemse Uitnacht, kun je me nu nogal opvegen. Geen probleem, want het is het mij zeer waard, beter gezegd, vol waarde – waardevol. Om dan ook nog eens na afloop van onze twee intensieve sets een staande ovatie te krijgen. Dat is iets waar je verlegen van wordt en wat tegelijk een enorme kick geeft. En dan zijn er nog de bonuspunten, zoals de mensen die speciaal voor ons een reis ondernemen, verwacht en onverwacht. Het plaatje is compleet met de omgeving waarin we speelden: de bibliotheek, op een intiem podium van Huis van Puck, een huis waar ons tere hartje steeds weer blij van wordt. Nou, alles bij elkaar ben ik een tevreden mens. Brak, zelfs brakker dan brak, maar tevreden. Dat kan gewoon.

De komende dagen zal ik nog wel enigszins en op gezette tijden half-huilend in verscholen hoekjes doorbrengen, heus. De keerzijde van uitgewerkte adrenaline. U weet het inmiddels, een betere pijnstiller is er niet. Verder heb ik er niet veel aan toe te voegen, ik zit vooral te typen en weer te wissen, verbeteren en dan in mezelf te vloeken. De vingertjes doen niet wat ik wil en dat is volledig verklaarbaar wanneer je niet weet wat je wilt. Behalve dan met een dekentje op de bank. Dus laat ik dat dan maar gaan doen. Houdoe en de mazzel. Tot gauw.

#muziek #mankes #uitnacht #arnhem #rozet #huisvanpuck #waanvandedag

Wat ik dan toch leuk vind is verwarring zaaien. Zoals gisteren. Een open podium-avond, hoewel je dat met een flinke zak strooizout moet nemen. Een open podium is voor alles en iedereen. En in dit geval kun je alleen meedoen als je je conformeert aan het labeltje singer-songwriter. Tja, dat ben ik niet. Ik heb geen wollen mutsje, geen volle baard, geen skinny jeans, witte gympen en ook geen vaal houthakkersachtig overhemmetje. Wat ik ook niet heb is een stem die voor, tussen en na alle liedjes gedetailleerd uitlegt waar alle liedjes over gaan (echt joh, hou daar nou eens mee op, tenzij je het lef hebt om dan het liedje niet te spelen, omdat je alles al hebt verteld), een stem die heel gewoontjes klinkt, maar als bij toverslag bij het inzetten van de eerste brabbelwoordjes verandert in een ernstige ziekte gecombineerd met jarenlang alcohol- en sigarettenmisbruik.

Nou ja, dat is dan het gemiddelde van zo'n avond. Gelukkig zijn er ook wel wat varianten met zelfs hier en daar een positieve uitschieter, bijvoorbeeld een op haar eigen geluid vertrouwende artiest. En ja, ik ben ernstig bevooroordeeld, want het is een meer dan goede vriendin van mij. Precies daarom, vermoed ik. (Zij is overigens ook degene die ervoor zorgde dat ik op de lijst met avondvullers kwam, mocht u het zich afvragen.)

Kijk, ik zeg niet dat ik zo'n fantastisch onderscheidende performer ben. Maar ik weet wel dat wat ik doe op z'n minst voor ongemak of andere rimpeling zorgt. Iets waar ik volop van kan genieten. Het podium opgaan, een flauw vermoeden hebben van wat ik zal gaan doen (noem het voor het gemak improvisatie, hoewel dat strikt genomen de lading niet dekt), kruk pakken, gitaar erbij, klooien met een snoer dat niet meewerkt, de gespannen stilte uitmelken, de mensen met een glimlachje een voor een aankijken, merken dat mensen dat prettig vinden oh, hij lijkt best vriendelijk, mij realiseren dat mijn openingszin there are reasons to kill redelijk hilarisch is en niemand die weet dat precies dat de reden is dat ik zelfs even moet grijnzen. Kortom, tussen al het gekweel van het bovengenoemde in, weet ik dat het afzien zal worden voor de gemiddelde bezoeker van dit asiel vol zwerfafval. Met de gedachte wie is hier nu de gek? ga ik er dan ook met gestrekt been in.

Acht minuten later heb ik gedaan wat ik deed, doe nog een onnavolgbaar afscheidsdansje en ga het podium af. Er zijn wat stoelen vrijgekomen, de presentator is naar buiten gevlucht, de geluidspersoon probeert zich te herpakken en zoekt houvast met schuifjes en knopjes, het publiek klapt en joelt (van pure opluchting) en ik zoek snel weer mijn donkere hoekje achterin de zaal op om mij als vanouds weer kapot te ergeren aan de rest van het geneuzel van gemeenplaatsen als duizenden verloren liefdes, wegen die nergens toe leiden, een hond, een trein, sigaretten, whisky, bier en verloren genitaliën – de onvermijdelijke zogenaamd grappige zelfspotter. Want ja, ook dat is schrijnend: het zijn bijna allemaal van die semi-gevoelige mannetjes zonder ruggengraat en een kwetsbaar en tegelijk hol ego dat te leeg en groot is voor deze wereld vol copy-cats. Zoals ik al zei, there are reasons to kill.

Verder heb ik mij, de snob die ik nu eenmaal ben, prima vermaakt hoor. Het directe gezelschap was uitmuntend, dat doet er toe.

#waanvandedag #optreden #podium #performance #art #muziek #kunst

Het zou makkelijk kunnen. Dus dat ik een heel ding ga zitten schrijven over mist. En daar dan heel flauwe grapjes doorheen ga gooien. Dat je wat mist als je niet van mist houdt. Zoiets. Maar ik zal het u niet aandoen, niet nu. Later kan altijd nog. Als later niet te laat is. Zie je, daar gaat het al. De mist in.

Maar het is wel waar, ik hou van de mist. Behalve dat het waterkoud is. Water is nat en koud is koud. En ze staan allebei niet heel hoog op mijn lijstje favorieten aller tijden. Ja, oké, water is wel favoriet in de context van overleven, persoonlijk onderhoud en gezellig mee in mijn flesje voor onderweg. Water is natuurlijk onmisbaar. Zonder water geen leven zoals wij dat kennen.

Mist is mooi. En doodeng. Nogal tegengesteld. Daarom vind ik het zo fascinerend. Dat mysterieuze gedrapeer over een weiland of van die slierten als geesten in een bos. Dan heb je weinig nodig om jezelf in een thriller- of horrorscenario te fantaseren. Gezelligheid is nu eenmaal tijdloos.

En toch is het mooi. Die kille grijze deken waarvan je weet dat ie op een gegeven moment weer optrekt. Althans, daar ga ik dan voor het gemak wel even van uit. Niets is zeker, alles verandert en meer van die clicherende kreten. Het zijn nu eenmaal waarheden als een koe. Net als de koeien die je dan na een dag rondsjokken zwijgend aanstaren met een blik van weet je wel hoe koud is het is hier op het weiland in die fokking mist? Nee, oprecht geen idee. Maar kom, ik ruik de stal. En ook al kan die mij gestolen worden, het is er in ieder geval knusser dan hier in de koude waterdamp. Rennen, wie er het eerste is!

#waanvandedag #mist #koe #weerpraatje #water #proza