Oké, de nacht moest er een beetje aan geloven en het gevolg is een wat brak koppie, maar toch zit ik hier met een blij hartje. Gisterenavond is daar schuldig aan. Of medeplichtig op z'n minst.

Ik neem u even mee naar Haarlem, bar Wolkers (dikke aanrader als je in de buurt bent!). In een bijzonder prettig en gemêleerd internationaal gezelschap mocht ook ik mijn prozaïsch zegje doen. Geloof het gerust, na minstens duizend jaar aan podiumervaring went het niet. Dus inwendig stuiterend deed ik uiterlijk alsof ik alles onder controle had. En die wonderlijke mix hielp. Althans, het publiek klapte. Misschien van opluchting, kan ook, maar stiekem denk ik dat het best aan te horen was. Bescheidenheid ontsiert de mens.

En ja joh, taal verbindt. Dat blijkt dan maar weer. Of het nu Perzisch, Turks, Italiaans of Spaans is, de grenzen smelten waar je bij zit. Hoewel, dat kan ook met de klimaattoestand te maken hebben. Nee, maar serieus, het is simpel. Kunst in welke vorm dan ook is louterend en van onschatbare waarde. Dit was zo'n avond waarop dat nog maar eens doordringt. Daarom, doordrongen dank aan de Haarlemse Dichtlijn, de bezoekers, de bar en natuurlijk mijn partner in crime; steun en toeverlaat.

Op naar de volgende spraakwaterval op 15 maart in café Eijlders in Amsterdam. Tjuus!

#dichters #podium #optreden #proza #waanvandedag #haarlem

Ik stapte uit op Rotterdam Alexander. De regen striemde haar welkom in mijn gezicht. Achter mij hoorde ik een ongewoon geluid. Er knapte iets, het rommelde. Maar ik ben gewend om geluiden te laten zijn voor wat ze zijn: geluid. Toch, dit was een geluid dat juist wel om aandacht vroeg. En kreeg. Ik hoorde een kraak en een doffe knal. Dus ik keek toch maar om. Ik zag een van de bomen die tegen de spoordijk staan breken, omvallen en op een auto terechtkomen. Een geparkeerde auto, dus dat had erger gekund. Ik was daarom toch ook een beetje teleurgesteld. De autobezitter zou dit vast anders zien, maar ook met teleurstelling, leek mij. (Op zich was het een dag waarop je gerust een lot uit de loterij kon kopen, want als je auto als enige geparkeerde auto langs die hele spoordijk door een omvallende boom wordt geraakt, dan kun je best nog een gokje wagen.)

De trein had haast, ruim een minuut te laat, dus de conducteur floot alweer snel voor vertrek, stapte in, wachtte zoals altijd tot de trein in beweging zou komen en dan zouden ook zijn deuren sissend dichtgaan. Er kwamen mensen aanrennen, zwaaiend en roepend naar de beroepsfluiter. Maar nee, ze hadden echt pech. Wat een lul! riep een vrouw van mijn leeftijd. Het hielp niet.

#storm #trein #reizigers #waanvandedag #lucky #geluk #pech

Volgende week verhuist de puberende schat binnen de stadsgrenzen. Eigenlijk steekt ze hemelsbreed in een rechte lijn over naar de andere kant van de spoorbaan en snelweg, ongeveer terug naar de buurt waar ze is geboren. Wat ik voorbij zie komen aan foto's en stand van zaken, gaat ze het er prima naar haar zin hebben.

Door al dat gesleep en inpakken zaten we vandaag in een behoorlijk kaal huis. Gezellig doen wat we nagenoeg altijd doen: huiswerk, bijpraten en thee drinken. Ja, en eten. Zo hadden we vandaag economie op het programma. Niet enorm mijn hobby, maar zolang er niet teveel gerekend hoeft te worden met idiote formules, is het prima te doen. U begrijpt dat ik zo hier en daar natuurlijk ook mijn kans pak om futiliteiten als het kapitalisme, globalisme en race to the bottom met kritische blik tegen het licht te houden. Hoewel die blik vooral knijpen tegen het zonlicht is, de oude oogjes zijn nu eenmaal kwetsbaar. En zeg zelf, het is dan best leuk om kort even de meest recente aflevering van Zondag met Lubach aan te halen: uiteindelijk is het kapitalisme hard op weg een communistisch systeem te worden. Hoe dat precies zit? Kijk zelf.

Nou, voor ik weer helemaal los ga met een maatschappelijke preek, nog even wat zelfkieteling. Voor de komende optredens als proza-dichter moet ik zo hier en daar een promotiefoto inleveren. Gelukkig heb ik daarvoor mijn onnavolgbaar archief. Ik heb na lang zoeken een foto gevonden die ik wel vind passen voor dit doel. Met dank trouwens aan fotograaf Kenny Brown. Ik snap dat u nu fikt van nieuwsgierigheid, maar nog heel even geduld. Eerst vertel ik nog dat ik door al dit gedoe direct maar eens een nog op de plank liggend plan uit haar stoffige dekentje heb gehaald en alzo de afgelopen dagen een apart blog heb opgetuigd (opgetogen?) voor foto's en ander beeldwerk. Met enige regelmaat zal ik daar wat uit mijn oeroude dossier neerzetten, met ongetwijfeld ook wat verse aanwas. Wanneer ik daar iets plaats, laat ik het u via deze weg even weten; u wilt niets missen, ook dat staat als een praatpaal boven water, weet ik toch. Oké, ter zake. Waar vindt u al dit moois? Op schijngestalte. Omdat niets is wat het lijkt en de maan mijn oude, trouwe metgezel is.

#foto #beeld #economie #puber #huiswerk #schijngestalte #waanvandedag

Heb je ooit gehoord van Nancy Tuesday and the Free Raisins? Nee hè, dacht ik wel. Op zich niet heel vreemd hoor. Het is (of was, ik weet het eigenlijk niet) een muziekproject dat is ontstaan omdat twee vriendinnen en ik elkaar nogal vaak op dinsdag zagen. We spraken dan af bij de Coffee Company in Rotterdam. Toen nog een plek waar je wilde zijn, het had iets alternatiefs, iets hips zonder hipster te zijn. Zoiets. Lang geleden dus. Zeker tien tot twaalf jaar, maar ik denk zelfs langer geleden. We dronken er koffie (je verwacht het niet) en praatten wat, deden ons beklag en deelden onze verwonderingen over het leven in het groot en in het klein. We wandelden ook vaak gewoon wat door de stad, gingen af en toe een winkel in, lummelden rond en dan op een gegeven moment was het zo weer dinsdag.

Toen we na het eten bij een vriendin van een vriendin zaten te wachten tot diegene klaar was om met ons mee te gaan naar een feest, pakte een van ons een gitaar, ik trommelde wat op mijn benen en de ander begon de tekst te zingen die ze net een paar dagen eerder had geschreven terwijl ze over het strand liep. Deze spontane jamsessie noemden we heel verrassend 'Sand'. Ik herinner mij nu ook dat we zelfs een Myspace-profiel hebben gemaakt en het erop hebben gezet. De verwijzing naar de video is er nog wel, maar beeld en geluid zijn verwijderd door Myspace; te lang geleden. (Maar oh, hoe leuk was die tijd met de onschuld die sociale media nog in zich droeg, de wereld veranderde als een gek en overal gingen deuren open. Helaas staan die deuren nu nog wagenwijd open en is er niemand meer thuis. Het tocht, de wind heeft er vrij spel, het is er stoffig en vochtig met hier en daar nog de echo van wat lijkt op een verloren ziel – zoals mijn goede vriend jd meatyard al zong: “we are all mypsace-stars”.)

Voor ik nog verder afdwaal en afdaal in die duistere krochten van het prille internettijdperk: dit is dus waar ik vandaag ineens aan dacht. Gewoon omdat het dinsdag is. Geen dinsdag zoals toen, maar wel met een vleugje van dat kant noch wal-gevoel. Een vreemde tijd die ik koester en tegelijk ook niet meer terug zou willen. Ik doolde wat rond, probeerde mijn leven, het leven, te ordenen. Iets wat natuurlijk schier onmogelijk is. Dat weet ik nu en waarschijnlijk wist ik dat toen ook, wat mijn ronddolen, hoe onverklaarbaar ook, verklaart.

Nancy Tuesday dus. En The Free Raisins. We waren Nancy op dinsdag. Met gratis rozijntjes. Een treffende samenvatting van een lieve, mistige en maffe periode.

#nancy #muziek #rotterdam #waanvandedag #coffeecompany #myspace

Eigenlijk had ik gisterenavond laat nog wat willen schrijven, zodat u gezellig samen met Dennis op de bank wat te lezen zou hebben. Misschien om de nacht door te waaien, of anders vandaag overdag het winderige warmterecord toe te juichen. Maar het kwam er niet van. In plaats daarvan zagen we een hele slechte film die paste bij de staat van zijn. Niet dat wij slechte mensen zijn, althans, niet dat ik weet, maar ons gemoed was gewoon niet in topvorm. Soms zit er dan niets anders op dan verkeerde keuzes maken. In dit geval dus een Netflix-flop. Ik ga de titel van het gedrocht niet eens noemen, zo erg was het. Al met al was de nacht te kort, het donker te lang en vloog de dag tot zover voorbij net als de enorme hoeveelheden zwerfvuil die vrolijk door de storm bij en door elkaar wordt geveegd.

U wilt natuurlijk weten wat ik gisteren dan te melden had en geloof mij: dat zou ik ook wel willen weten. Het zal niet heel dringend zijn geweest, vermoed ik. Oh, wacht, ja, nu weet ik het weer. Maar nee, het was niks bijzonders. Behalve dat ik mij als vanzelf kapot ergerde aan de tragische woordenschat van de gemiddelde student die we hier zo her en der los rond hebben lopen. Dat krijg je met een Science Park in de buurt. Een hoop wetenschappelijk gelul in de ruimte, dat vooral. Ik deed boodschappen (help mij herinneren: echt nooit meer doen op zaterdag, wat een hel en waarom vergeet ik dat toch steeds?) en toen ik naar buiten liep stond er een stel van die kwakende brallo's iets logistieks te bespreken. Er moesten namelijk kratten bier op fietsen worden versleept naar een of andere party vanavond. Dus het zou wel superchill zijn als deze of gene zo nice kon zijn om wat hele chille fratsen uit te halen om de pilseners te helpen verhuizen van supermarktketen naar studentenkettingreactie. Echt supernice. Nou ja, toen zat ik de hele weg terug naar huis met een suf repeterend dingetje in m'n kop.

nice nice nice supernice chill chill chill superchill nice chill nice chill super super chill super super nice nice nice super chill nice nice super nice

Het was zelfs zo hardnekkig dat ik het hardop ging doen. U begrijpt dat de vrouw des huizes mij fronsend aankeek toen ik behoorlijk over mijn toeren pruttelend nice nice binnenkwam. Aha, vandaar die baggerfilm waarschijnlijk; we waren reddeloos verloren.

#nice #chill #waanvandedag #student #taal #film #storm

Als eerste: het was gisteren niet mijn bedoeling dat er kort na het eerste jubelbericht nog eentje achteraan werd gestuurd (agenda). Het is geen ramp, oké, maar u zou het kunnen opvatten als drammerig gedoe. En dat is nu precies het laatste wat ik wil. Dus pas als al het andere is geweest. Echt als laatste dus. Maar goed, inschattingsfoutje mijnerzijds, het kan zomaar gebeuren. Komt omdat ik na nu alweer zowat een jaar op dit fijne platform van write.as toch nog zo af en toe tegen een leermoment aanloop. Terwijl ik verder dus helemaal niets met leer heb. Kun je nagaan. Het grote voordeel is dat u nu weet dat de agenda hier online en hartstikke up to date te vinden is.

Alle sufkoppigheid op een bonenstaak, het was een enerverend dagje vandaag. Eerst gezellig (ja, dat was het echt – dank jullie lieve collega's) aan de slag in de boekhandel, daarna door naar onze oefenruimte. Eindelijk een begin gemaakt met het spelen voor de vuist weg, wat dan over een poosje moet gaan uitmonden in een fijn moppie muziek en beeld. Het was erg leuk om vooral te improviseren. We hadden onszelf als extra uitdaging verplicht om enigszins andere instrumenten dan we gewend zijn te gebruiken en ook zo minimaal mogelijk. De ultieme manier om jezelf te dwingen tot andere muzikale uitspattingen. Een geslaagd eerste experiment met bruikbaar materiaal om op verder te borduren.

Heb ik nog meer te keuvelen? Altijd. Zo heb ik vanavond en de weken hiervoor weer wat stappen heb gezet om Google zo veel als mogelijk uit mijn leven te slopen. Zoals ik al lang geleden verkondigde: ik wil voor mijn eigen gemoedsrust – en omdat het ook best interessant is om nieuwe routes te verkennen – proberen om veel van wat riekt naar meegluren en privacyschending de nek om te draaien. Daarbij wil ik ook het ongrijpbare gevoel van veilig digitaal leven in het algemeen enigszins (be)grijpbaar maken. Ofwel, weg met de grote, schijt aan alles hebbende data-reuzen zoals Google, Facebook (WhatsApp, Instagram) en Twitter. Dat gaat best aardig. Al zal het nooit helemaal lukken, daarvoor zijn deze monsters al te groot en doorvoed door ons allen. Toch, ik vind het idee wel prettig om deze toonbeelden van brute kapitalistische grootheidswaan en alles wat staat voor waar ik principieel moeite mee heb, uit mijn bestaan te weren. Ik benader het als zonwering. Het laat altijd wel wat door, maar het is aangenamer dan vol tegen de zon in kijken en verblind worden.

Nou, ik ben wel klaar met de dag. Ik ga nachtkijken. Doei!

#waanvandedag #ontgoogle #data #facebook #google #privacy #mankes #muziek #beeld

Het wordt vloed. Elke keer weer. Net als eb. Iets met de maan en ander gespuis als getijden, aantrekken en afstoten. Zo is het ook met woorden. Ze komen en gaan, trekken aan, drijven weg als herinneringen, verdwijnen in de vergetelheid, keren dan zomaar ineens terug. Vaak in een andere gedaante of in ieder geval in een heel andere context. Con-tekst. Wat je wilt.

Woorden. Je kunt er alles mee doen wat jou het beste lijkt. Volgorde van zinnen, zelfs van letters, zet ze neer hoe jij het wilt. Het is als lego, bouwen en afbreken tot je erbij neervalt. Mooi spul en het verveelt nagenoeg nooit. En valt het even stil en staart het zwarte gat of knipperende cursor je aan, dan is er hooguit sprake van incubatietijd. Woorden als virus. Ze vermenigvuldigen zich in een mum, muteren, leven een ander eigen leven, parasiteren en kunnen zelfs dodelijk zijn. Of tot leven wekken. Fascinerende dingen zijn het. En laten we vooral de letters, onmisbaar voor de voeding van een woord, niet vergeten. Letters, wij houden van jullie. Elk op jullie eigen gekke of totaal stoïcijnse manier.

Het grappige is dat deze woordbrij (of: dit woordbreien) gewoon ontstaat. Net als alles, berust ook dit op puur toeval. De samenloop van omstandigheden. Net als de omstandigheid die ik de komende periode ga ervaren wanneer ik, na eindelijk de daad bij het immer ongrijpbare woord te hebben gevoegd, het land intrek om mijn prozaïsch dichterlijk bestaan te spuien. Ofwel, in normale taal: ik treed vanaf deze maand overal en nergens op met mijn taal. Van Rotterdam tot Amsterdam, van Haarlem tot Groningen. En misschien nog wel erger. Gewoon omdat ik wil en moet, het is de drang die zich niet langer koest houdt. Drangmatige handelingen.

En mocht u mijn ultrakorte optredens (zo gaat dat nu eenmaal op dichterspodia: een minuut of vijf à tien mag je los, daarna mag je weer gaan zitten en wat voor je uit staren, trillend van de adrenaline, luisteren en kijken naar de andere woordknutselaars en daar dan weer iets van vinden) willen bezoeken, doe dat vooral. Ik plaats hier zeer binnenkort bovenaan de website de agenda. Dan weet u ook eindelijk eens waar u aan toe bent.

#waanvandedag #optreden #proza #gedichten #dichter #prozagedicht

De verleiding was te groot. Na de boodschappenriedel had ik de wind mee, dus dat ging lekker. Daarom dacht ik: rij maar om, jongen, rij maar lekker een stukkie om. Wie doet je wat? Wind in de rug en dan zien we straks wel hoe we met de wind tegen thuis gaan komen. Ik zeg je, dat viel nog best mee. Nu is deze topatleet natuurlijk ook kei in vorm, dus hallo, dan moet je met meer dan een paar windstootjes van 80 kilometer per luttele seconde komen om mij omver te blazen.

Toegegeven, ik voelde 'm heus wel een beetje hoor. Als zelfs de vrachtschepen in het kanaal naast mij in tegenovergestelde richting nagenoeg geen motorkracht nodig hebben om hun lading naar elders te krijgen, dan is het allemaal leuk en aardig met die grootspraak. Maar hé, je moet toch wat met je leven in het grijze gebied tussen uitvaartpolis en 50-jarig bestaan.

Overigens, dit is tussen ons hè? Nee, maar weet je, als ik dan zo die wind er vol op heb staan, dan doe ik voor het tegemoetkomend verkeer net of ik nergens last van heb. Gewoon fier rechtop, wind in de haartjes en trappen met die beentjes alsof heel die tegenwind voor mij niet bestaat. Ik weet niet waarom, maar zo werkt dat nu eenmaal in deze verwrongen geest. Altijd maar mezelf beter voor doen. Ik noem het een overlevingsstrategie. Misschien niet de beste, maar vooralsnog doet het wat het moet doen; het sleept mij voort in de gewichtsloosheid van het bestaan. Als was ik een met olie besmeurd veertje en toch zo licht opgetild door een bries, warrelend suizend door de tijdelijkheid, deze knipoog van sterrenstof.

Goed, na al dit gezemel ga ik mij maar eens voorbereiden op het verzinnen en klaarmaken van een avondmaal. Niets zo fijn als de jonkvrouw thuiskomt en ze blij kijkt wanneer ze mij in de keuken ziet klooien met ons voer; ze kan zo aanschuiven. Met de winderigheid na al dat lekkers dealen we dan later wel weer. De ene wind is nu eenmaal de andere niet.

#beaufort #storm #windkracht #fiets #waanvandedag

Over ongeveer anderhalve maand woon ik hier onofficieel zes jaar. Tel er nog twee maanden bij op en dan is het officieel, maar toch, wonen is wonen.

In al die jaren zijn er ook twee duiven die hier voet aan de grond proberen te krijgen. Tenminste, voet aan de cv-afzuigbuis die bovenlangs het balkon loopt. De ruimte tussen de buis en de onderkant van het balkon van de bovenburen is blijkbaar precies goed voor die grijsgevleugelde vrienden. Lekker uit de wind en warm. Want de buis is warm vanwege de cv (wist ik veel). En de buis lekt. Maar daar hebben die beestjes maling aan. Dat ons balkon op het kille noorden ligt maakt deze twee niets uit. Ze zitten er prima. Nou, zitten. Ik schrijf het in de tegenwoordige tijd, maar dat klopt niet. Ze zaten er prima. Totdat ik na lang verzinnen, wikken en wegen een typisch-ik oplossing bedacht.

Weet je, die duiven zijn best gezellig. Maar hun attitude van letterlijk overal schijt aan hebben, is een heel stuk minder aangenaam. Dat laat de boel gewoon maar lopen terwijl ze ons, tobbend rondjes drentelend in de keuken en uitkijkend op dat eigenwijze schorriemorrie, nauwlettend roekend in de smiezen hadden. Koppies schuin en kakken maar. Wij konden niet veel anders dan ze af en toe wegjagen door de deur zo dreigend mogelijk open te doen en kssst te roepen (strikt genomen is dat natuurlijk helemaal geen roepen, maar u snapt). Om duiven echt, dus blijvend, je balkon af te krijgen wanneer ze er eenmaal hun thuishaven van hebben gemaakt, zul je heel consequent kssst moeten roepen. Op z'n minst. Ja, of een net spannen, ijzerdraad met een bepaald voltage monteren of een kat nemen die dan door een luikje sluipend orde op zaken kan stellen. En dat waren nu precies niet de opties wat ons betreft. Ze moesten verkassen, maar wel zo vriendelijk mogelijk.

Daarom besloot ik tot het praktiseren van mijn oplossing. Inderdaad, ben ik helemaal met u eens, het ziet er niet uit maar werkt wel. Omdat ik nu eenmaal heel goed ben in het visualiseren van allerlei manieren om iets voor elkaar te krijgen, maar tegelijk enorm slecht ben in het uitvoeren van die extreem briljante plannen, moet ik vooral iets bedenken wat voor mijn linkerklauwtjes en tere lijfje uitvoerbaar is. Dus sinds ongeveer een jaar of drie zitten er twee van die groene kniematten, of weet ik veel hoe je ze noemt, van die dingen waar je op kunt knielen als je in je tuintje bezig bent, tussen de buis en het balkon erboven. Precies stevig genoeg, dankzij de buigzaamheid van het materiaal, om de buis niet uit z'n voegen te laten barsten en tevens strak genoeg om de duiven de rubbermatjes er niet uit te kunnen laten tikken. Reken maar dat ze dat aanvankelijk hebben geprobeerd. Dan zaten ze daar op de rand van het balkon te kijken en in te schatten hoe ze die dingen ertussenuit konden krijgen. Driftig fladderen, er tegenaan vliegen, gewoon maar heel hard koeren. Niets lukte. Ik blij, wij blij. Alleen de duiven niet. En eigenlijk vind ik dat heel vervelend voor ze. Echt. Ik heb heus wel gevoel voor die zieltogende rakkers hoor.

En ieder jaar proberen ze het weer een paar keer, wees gerust. Komen ze het balkon op of zitten ze op de rand, turen, loeren en commentaar leveren, uitdagend doen. Tot nu toe zonder succes. Als ze nou eens zouden leren dat je altijd over rand kakt of desnoods bij de buren, dan zou het allemaal geen probleem zijn. Meer dan welkom, gezellig: huisdieren zonder er verantwoordelijk voor te zijn. Fantastisch.

Dus nou ja, nu overwegen we dus een varkentje in huis te nemen. Zindelijk maken, bak modder op het balkon en klaar ben je. En zeg eerlijk, die snuit van zo'n diertje – een extra stopcontact is nooit weg. Roekoe!

#waanvandedag #duiven #wonen #huis #stad

Mijn bezoek aan de bieb was vanochtend – voor de verandering een keer op donderdag, iets met korte vakantie, u weet – weer zeer prettig. De heenweg, de kleine 20 minuten op de fiets langs het kanaal en over de brug, met een frisse februarimorgen en zon in m'n giechel, zorgden voor een enigszins uitgeslapen smoelwerk toen ik fruitig binnenstapte. Nu niet mijn vaste en altijd lieve, blije collega's maar juist twee andere die ik niet zo heel vaak tegenkom. Toch ook weer eens leuk om de spijs wat te veranderen, hoewel ik alweer uitkijk naar de volgende keer, want al die afwisseling moet geen gewoonte worden hè?

Het gesprek met wat ik inmiddels toch wel meer een vriendin dan leerling kan noemen, was opnieuw een achtbaan. Van blij en opgewekt naar ontstemd en ontroerd terug naar vrolijk en goede moed. Dat is het mooie van deze gesprekken. Ze gaan over alles en alles is het leven zoals we dat kennen, ieder met ons eigen verhaal.

Na een korte tussenstop in Huisje Weltevree voor een snelle lunch en stiekem nog even snel samen een liedje of twee spelen, door naar Rotterdam. Na een week de schat van een hard werkende puber weer zien, dat is ook weer heel fijn. Bijpraten, huiswerk, nog wat praten, eten, huiswerk, nou, nog een praatje dan, en dan weer terug naar Amsterdam.

Thuis een beetje gaar op de bank met een glas heet water, wachtend op mijn lieve vrouw die op donderdagavond een cursus wijsheid aantikt. Ofwel, de vier dagen weg zitten alweer veilig achter het slot en grendel van zoete herinneringen en terwijl ik dit typ staan de volgende alweer te dringen voor de deur – maar even opendoen dan.

#waanvandedag #alledaags #thuis #amsterdam #rotterdam #oba