Het was een prima dag voor een wandeling door het park. En ik dacht er niet als enige zo over. Opvallend veel joggers en racefietsers, veel meer dan anders. Later las ik ergens dat ze ondanks alles wel fit willen blijven. Daar hoort soms ook een flinke fluim in het voorbij rennen of fietsen bij. Zo eentje die je net niet raakt. Ik denk dat die niet besmettelijk zijn.

Ik heb dat rennen en racen nooit begrepen. Ik wil het ook niet begrijpen. Het past mij teveel bij de levenswijze van prestatie, meer willen, doelen bereiken en stippen op de horizon. Nou, ga jij dan maar lekker rennen hoor, ik zie je vanzelf wel weer bij de finish. Waarbij ik overigens niet te beroerd ben om toe te geven dat ik zelf jarenlang als een idioot achter een bal aan rende. En ja, ook toen vroeg ik mij vaak al zwoegende af waarom ik dat in corona's naam nodig vond. Zelfs nu zou ik nog graag een schop tegen een bal geven en er achteraan draven; helaas steekt mijn weke lichaampje daar dan subiet een stokje voor. Ik wil maar zeggen: niets doms is mij vreemd.

Een rondje door het park dus. Lekker weertje erbij, fluitende vogels die al druk nesten aan het bouwen zijn en hier en daar een vage zwerm kleine zwarte vliegjes die gezellig irritant om je kop blijven dreutelen. Maar ook die hebben vast net hun handjes gewassen, dus geen zorgen, ouwe. Over handen gesproken: ook nog geklapt voor de maatschappelijke steunpilaren die ons door deze barre tijden heen slepen? Goed zo, ik ook.

Ik las trouwens nog iets anders, veel interessanter dan zwetende patjepeeërs. Namelijk over waarom het nergens gaat over de oorzaak van het huidige virus – en vele virusuitbraken hiervoor. Het zal wel te ongemakkelijk zijn, maar veel eenvoudiger wordt het niet: om dit soort pandemieën te voorkomen moeten we eindelijk eens stoppen met de bizarre vlees- zuivel- en eierenproductie en dito consumptie. Ik wil je van harte uitnodigen dit uitvoerige en tegelijk zeer laagdrempelige artikel (dank jullie, OneWorld) ondersteund door feiten en cijfers te lezen. Of dit opiniestuk, mag ook. Of allebei, als je toch bezig bent. Laat vooral doordringen hoe ongelooflijk veel er in meerdere opzichten te winnen is als we onze mede diersoorten met rust zouden laten.

Genoeg activisme voor vandaag. Ik ga nog even de tere beentjes masseren. Wandelen is leuk, maar het is topsport.

#oneworld #corona #waanvandedag #virus #medicijn #activisme #vegan

Ik ben in geen tijden meer zo positief geweest. Nee, ik ben niet positief getest, wees gerust. Blijft natuurlijk een raar fenomeen. Een positieve uitslag is in de zorgelijke wereld geen goed nieuws. Nog een bonus-weesgerust, want ik zal nu niet tekeer gaan over wat er allemaal mis is. Ik geef toe, mijn vingertoppen jeuken, maar ik laat ze maar even kriebelen. Dat geschreven hebbende geef ik verder nul garantie.

Kijk, het mooie van alles is dat er een soort reset plaatsvindt. Het is een gedoe, een rommel en er is een hoop onzekerheid en dus veel onrust, ook bij ondergetekende. Maar deze noodgedwongen situatie dwingt wel tot heroverwegen, nadenken, bezinnen – ik schreef het al eerder. Het is heel makkelijk, zeker voor mij met mijn vrolijke mensbeeld, om uit te gaan van de achterlijkheid en hardleersheid van onze soort. Toch wens ik voor nu, het is tenslotte prachtig weer, dat scheelt ook, dit gevoel even te koesteren.

Wat ik trouwens wel frappant vind (toch heel even knijpen, sorry) is dat zodra de denkbeeldige markt en haar fantoomdenken op instorten staat, er dan wel ineens dankbaar gebruik wordt gemaakt van overheidsingrijpen. Dan is de heilig verklaarde economie zomaar niet meer zo liberaal en mag de vervloekte overheid haar superheldengedaante aannemen: to the rescue! Toch opvallend. Wat zou het fijn zijn als die ongemakkelijke waarheid in het (neo-)liberale denkbeeld echt binnenkomt. Misschien leidt dat dan weer tot de (financiële en respectvolle) waardering die al die gesloopte beroepsgroepen dubbel en dwars verdienen. Precies die mensen die nu zo hard bezig zijn en de boel al die jaren al draaiende hebben gehouden, ondanks de onvoorstelbaar hoge prijs die ze betaalden. Dus politieke malloten die al decennia met de sloophamer bezig zijn geweest (ook gij Asscher en kornuiten): maak een extreem diepe buiging, eet stof en met de staart tussen de benen terug in je mand. Excuses zijn niet genoeg, dat trucje werkt niet meer Sorry-kabinet.

Nou, stiekem toch een kritische noot. Of nood. Hoogste tijd voor een bezoek aan de buitenkant van dit huis, dit vervloekt huis, het is een hel gelijk! (vrij naar Villa Volta).

#waanvandedag #politiek #corona #reset #maatschappij

Het is niet te doen om het c-woord te omzeilen, dus ik doe het dan ook maar niet. Alleen al omdat ik mijn lieve fans moet teleurstellen: ik zou op dit moment in café Eijlders mijn dichterlijke vrijheden op het gebroed loslaten, maar dat feest is geheel in de lijn der verwachtingen helaas niet doorgegaan. Dat geldt ook voor de volgers die mij aanstaande vrijdag in Rotterdam hadden willen zien, ook dat is afgelast. Ik neem het niemand kwalijk, ook mezelf niet. Zo ben ik dan ook weer. Zelfvergevingsgezind. Schrijft u met potlood maar alvast in de agenda dat genoemde evenementen op 17 en 19 april opnieuw staan gepland, vooralsnog. IJs en corona dienende, u snapt. Tegen die tijd gil ik nog wel even hoor.

Gisterenmiddag hebben we het heel gezellig gehad met twee vrienden. In een café, ook dat nog. Soms moet je een gokje nemen. Vrouw der vrouwen vond het in ieder geval wel iets hebben om zichzelf en ons, vooruit, te vermaken met een denkbeeldig hotelbelletje. Elke keer wanneer we het corona-woordje bezigden, sloeg zij op de imaginaire bel en riep dan heel hard ping! Eerlijk gezegd vind ik zo'n kreet koppelen aan corona met in gedachten onze Aziatische gevallenen nogal cru, maar dit terzijde. De pret was onbederfelijk, daar ging het om. En terecht ook. Wat moeten we zonder galgenhumor, satire en overige scherpe grappigheid in deze donkere tijden met geplunderde winkelschappen.

Want dat was natuurlijk weer lachen, in de supermarkt. Er was niet veel meer. Alle verse groente en fruit weg, een paar droge sneetjes brood, nul pasta en alles wat maar leek op veegfähig was ook als sneeuw voor de zon verdwenen. Ook het personeel liep enigszins confuus rond. Ik ving op dat 'er producten worden verkocht die niemand ooit koopt'. Ach, we hanteren hier thuis een redelijk strikt aanvulbeleid, dus we kunnen tijdelijk leunen op de kleine voorraad. Met een beetje geluk hebben de ergste parasitaire karrenvullers zich nu met angstig kloppend hart hoog en droog opgesloten in hun cocon en hebben de minder bedeelden de komende dagen nog een kansje op geboden schappen.

Ook zoiets lolligs is dat je dan bij de tips en trucs van de RIVM-goeroe's kijkt om daar te moeten concluderen dat er weer eens wordt uitgegaan van een enorm gemiddelde doorsnede des bevolkings. Blijkbaar wonen we allemaal riant, aldus het advies om bij besmetting van een persoon waarmee u samenwoont, die persoon dan gewoon in een aparte kamer te zetten. Best joh, doen we. Zo gepiept in ons knusse eenkamerappartement.

Verder ben ik voor mijn doen best hoopvol gestemd. Zoals ik eerder al brulde, kon dit weleens een leuke pas op de plaats worden voor alle economische waanideeën – die ons mensjes pas echt tot de rand hebben gedreven. Laten we wel zijn, het handjevol doden dat corona nu op zijn (v/m) geweten heeft is natuurlijk pinda's bij de miljoenen doden die direct of indirect zijn gevallen als gevolg van, ik noem maar wat, vervuiling, armoede, uitgeholde zorg, slecht onderwijs, met antibiotica, hormonen en meer chemische terigzooi volgespoten voeding, alsook verziekt groente en fruit, miljarden mishandelde vermoorde dieren op ons bordje, obesitas, hart- en vaatziekten, welvaartskanker, globale kaalslag en kaalvreterij. En dat dus allemaal omdat de verzonnen markt en de onlosmakelijke (neo-)liberale hallucinatie het wel oplost. De planeet is willens en wetens structureel gesloopt en daar heeft dit irritante virus eigenlijk helemaal niets mee te maken; hebben we gewoon helemaal zelf gedaan, domme aapjes die we zijn.

Dus ja, hoopvol. Omdat misschien het tij keert, het kwartje eindelijk is gevallen en het tijd is voor bezinning, minder is meer en dat soort kreten. Kansen voor een circulaire economie, het basisinkomen, aandacht voor alle dieren inclusief onze eigen idiote soort, goede zorg en kritische denkers in plaats van onderwijsfabrieken. Wie weet... Hoewel ik helaas, net als ik vorige keer predikte, vrees dat we over een maand of wat weer net doen alsof er niets aan het handje is, de neus in de wind en als verwende godjes het ravijn voor het gemak over het hoofd zien. Niemand maakt ons wat. Iets met hoogmoed en dan vallen.

Ik sluit af met de heuglijke mededeling dat ik eerder vanmiddag een lekkere late lunch had met druiven, vijgen en dadels.

#corona #virus #mensheid #covid19 #rivm #waanvandedag

Als zelfs supermarktketens e-mails gaan sturen met de vraag om nu eindelijk eens te kappen met het in diskrediet brengen van hun favoriete actie-cavia's, dan is de wereld echt in de war. Een auteur die wij hier hoog hebben zitten meldde dat het redelijk opmerkelijk is dat iedereen er met wc-papier vandoor gaat. Voor zover bekend is onze meest recente hype er niet eentje die enorm op de ontsluiting der kringspieren werkt. Ach ja, bezie de mens. De sprinkhanen dansen door de straten en krekelen vrolijk verder bij zoveel stupiditeit. Oké. Ik zal weer enigszins normale taal gaan gebruiken. Hoewel bovenstaande niet zo abnormaal is, hooguit wat cryptisch (hop, daar gaan we weer, oh nee!).

Maar echt, in de huidige situatie kan ik niet anders dan mijn mensbeeld bevestigd zien. Ieder voor zich en vette pech als je geen geld hebt voor hamstersessies en/of een dikke bolide die al die bizarre hoeveelheden helpt naar je sneue optrekje te vervoeren. Gelukkig heb je genoeg toiletpapier en zeep tijdens de laatste dagen voor de apocalyps. Mwah, goed, vooruit dan: dat is wat overdreven. Al zou het beter zijn als het waar was. Weg met de plaag die arrogant rechtop loopt; snotterend, hoestend en proestend naar het roemloze einde.

Pomtipom, gezellig hier. Ja, excuse moi. Neem het vooral met een stevige korrel zout. Zolang je goed pekelt, bederf je niet.

#waanvandedag #covid19 #corona #hamsteren #crickets

Natuurlijk heb ik er een mening over, maar ja, die doet er verder niet toe. Ik kan 'm ventileren, zeker, maar erg veel verkoeling zal die niet geven. En dat is nou juist precies fijn als je koorts hebt, een beetje koelte.

Weet je, ik ben niet bang voor een virus. Zeker, mooi kloten als je er last van krijgt en goed ziek bent. Dan zal ik niet denken dat het allemaal best meevalt. Ik ken mezelf, dan ben ik een dikke hoop ellende ergens jeremiërend in een eenzaam hoekje. Waar ik wel bang voor ben is de massahysterie. Als ik nu nies, kuch, mijn keel schraap, even een zakdoekje pak en mijn neus afveeg, dan zit daar een oordeel aan. Want waarom loop ik rond in het openbaar? Waarom ben ik aan het werk? Ik, het vat vol besmettingsgevaar? Ook al weet ik dat ik niet ziek ben, een ander heeft daar maling aan. Iedereen is nu opeens verdacht. Daar word ik niet vrolijk van (waarvan wel? ja hallo, die is wel erg makkelijk hè? pff!).

Ik deed wat boodschappen vanmiddag. De gekte was bizar. Er was geen toiletpapier, de pasta was nagenoeg op, zakdoekjes foetsie. Karretjes vol zeep, schoonmaakmiddelen en desinfecterende zooi rolden voorbij, aangestuurd door verwilderde mensjes met angstige oogjes. Toch liep ik opgetogen rond. Ik zong hardop, neuriede, floot, beatboxte zelfs. En allemaal niet ingehouden, nee, gewoon als de gemiddelde stadsgek en dorpsidioot samen. Het zal mijn instinctieve tegenreactie wel zijn op de waanzin, mijn persoonlijke tegengif, antibioticum zo je wilt.

Ja, ik denk aan de mensen die kwetsbaar zijn, oud en jong. Ik denk aan de mensen die op dit moment ziek zijn, de mensen die zich terecht zorgen maken. Maar waarom hoor je niet dat 98% van alle zieken weer herstelt of lezen we nauwelijks iets over het aantal doden dat de 'gewone' griep jaarlijks maakt: 2000 alleen al in Nederland. Hoe kan het dat er maar een heel kort berichtje was over een medicijn dat al in de jaren 30 werd gebruikt (toen tegen malaria) en nu met behoorlijke zekerheid ook effectief kan zijn? Ik vind dat vreemd en tegelijk ook niet. Want er moet wel nieuws te melden zijn. En nieuws doet het vooral goed als er lekker wat smeuïg drama bij zit. Nieuws is per definitie iets wat je moet wantrouwen, want het gaat alleen over de uitzonderingen, dus zul je kritisch moeten blijven en desnoods zelf op zoek gaan naar de feiten en cijfers. Ofwel: vraag jezelf af. Dit verder terzijde hoor. Ik ben al genoeg aan het wijsneuzen.

Laat ik bijna afsluiten met wat luchtigheid. Het virus blijkt heel uitgekookt te zijn. Het houdt zich gedeisd in gezelschappen tot 99 personen. Ga je die magische grens over, dan slaat het toe. Bizar. Een prima bijvangst is dat het milieu een klein beetje rust krijgt. Er wordt minder gereisd, dat scheelt aardig wat uitstoot. Mooi meegenomen. Wie weet staan we wel voor het ultieme keerpunt en zal de allesvernietigende kapitaalgeile globalisatie afnemen en staat ons leven op deze planeet straks niet meer in het teken van het zieke sprookje van eeuwige groei en achterlijke prestatiedrift.

Nah, vast niet. Over een maand of wat zijn we weer gewoon te beroerd om onze handen met enige regelmaat te wassen, in onze ellebogen te hoesten of niezen en een papieren zakdoekje te gebruiken als je een loopneus hebt of wat er dan ook uit je reukgaten flikkert. Dingen die ik trouwens al sinds ik enigszins zelfstandig functioneer doe, dat u het weet. De massa zal hysterisch doordenderen naar de volgende hype. Het is een zekerheidje.

Oké dan. Ik ga een muziekje opzetten. Sinds mijn bezoek aan de supermarkt gonst 'Art of War' van Siglo XX door mijn koortsige kop, met de opbeurende zinnen sometime you'll die, you're gonna die, you're gonna die! Hupsa, lekker dramatisch, want dat werkt. Hoogste tijd voor een fris flesje Corona. Proost.

#corona #covid19 #waanvandedag #massa #hysterie

Soms kietelen we onszelf en kopen we een tijdschrift. Meestal wanneer we een paar dagen luieren in het vooruitzicht hebben. Zoals begin februari. U begrijpt, in de praktijk kom ik vaak pas aan het lezen toe als het zalige niksen alleen nog een vage herinnering is. Dan zit ik met zo'n lichtgewicht in de trein en werk mij door de schrift des tijds heen. En dat is ook best prima.

Met Filosofie magazine, want daar hebben we het over, is het meestal goed toeven. De tijd verdrijft populair wetenschappelijk, het is onderhoudend, redelijk lichtvoetig en soms stiekem toch prikkelend. Ook fijn. Precies waarom de keuze vaak op dit blad valt. In deze editie ging het vooral over, je verwacht het niet, bosbranden in Australië en het klimaat in het algemeen. Zelfs een heel middenstuk gewijd aan het 'groene verdriet'. Dan kan ik toch niet anders dan een grimmig grommetje laten ontsnappen wanneer er temidden van al deze klimaatellende een paginavullende advertentie staat die een zoveeldaagse filosofische vliegreis naar China promoot. All inclusive: eten, drinken, gidsen, binnenlands vervoer, overnachtingen. Alles inclusief dus. Dus ook de vliegtickets. Voor slecht een paar duizend euromuntjes. Het zal wel weer aan mijn zuurtegraad liggen, maar ik vind dat gezien de context van een thema-editie (en in het algemeen, vooruit) nogal wenkbrauwverheffend.

Gelukkig valt er in elk magazine ook altijd wat te winnen, dat is dan wel weer geinig. Meestal een interessant of ronduit wanstaltig boek. En omdat we toch lekker thematisch bezig zijn in dit nummer, viel er een boek te winnen over de de mens als verwoestende natuurkracht. Met wervend bijschrift dat het een pessimistisch boek is, maar wel hoopvol (ook weer zo'n marketinggeil modewoord, alles moet vooral hoopvol zijn). Oké. Op zich al een uitdagende combinatie, pessimisme en hoop. Maar de uitdaging kan groter. De winnaars van het boek krijgen namelijk uiterlijk 30 februari bericht.

#filosofie #prijsvraag #klimaat #cynisch #waanvandedag #groenverdriet #magazine

Wanneer Spinoza beweert dat de mens onderdeel is van de natuur (hij schrijft dat met een hoofdletter, prima, maar ik niet) dan kan ik het daar alleen maar mee eens zijn. De mens ziet zichzelf namelijk over het algemeen als losstaand deel van alles. Losgekoppeld van wat we natuur noemen. En dat lijkt mij op z'n minst nogal vreemd. Schroef een mensje open, zoom flink in en je komt bouwstenen tegen die niets meer of minder zijn dan sterrenstof. Als je dan doodleuk gaat denken dat je een intelligent wezen bent dat volledig autonoom rondwandelt, dan spoor je niet.

Aansluitend op wat Spinoza de wereld in slingerde, kun je je afvragen of de mens zich wel heeft aangepast en daarom overleeft. Ofwel, de theorie van Darwin: the survival of the fittest. Als ik om heen kijk dan zie ik van alles, maar geen aanpassing. De mens doet het tegenovergestelde, we proberen werkelijk alles naar onze eigen hand te zetten. Wederom met de arrogante kwastjeshouding dat wij een goddelijke, verheven soort zijn. Om wanneer het een beetje tegenzit te gaan huilen dat de natuur stom is en niet naar ons wil luisteren en wie niet horen wil dan maar moet voelen. Dus gooien we er nog een schepje bovenop. Net zolang tot de boel niet meer te houden is. Bravo. Alsof er ook maar ergens in dit hele bestaan iets een eigen wil heeft en dat het zich tegen ons zou keren. Dan ben je ultiem paranoïde. Alles is chaos, alles is toeval, er is geen god, er is geen lotsbestemming of iets wat daar ook maar op lijkt. De chemische processen doen maar wat.

Accepteer het maar gewoon: ondanks dat wij iets hebben wat we – bij gebrek aan beter – bewustzijn noemen, handelen we volledig mechanisch, zonder eigen wil. Niet meer dan logisch, want zoals gezegd komt alles voort uit toeval. En zeg zelf, als er echt een eigen wil zou zijn, als we echt bewust zouden zijn, als we echt enige mate van intelligentie zouden hebben, dan zouden we niet in de teringzooi leven die wij eigenhandig in elkaar hebben geknutseld met al onze waanideeën. Dag in, dag uit, iedere minuut, elke seconde zijn we bezig met onszelf en onze medemens: onze medenatuur, te misleiden, misvormen, misbruiken. We zijn niets anders dan een minuscuul onderdeel van alles wat er is. Dat alles duurt maar relatief kort, het is een flits in de tijd. Over een jaar of wat is er niets meer van wat er nu is, niet zoals wij het kennen en het zal ons ook niet (meer) kennen. Het is weg, alsof het er nooit was. De mensheid zal er niet meer zijn. Het is net als het leven van het individu: je ontstaat, je wordt in elkaar gezet, je bent er een tijdje en je breekt weer af, gaat op in een groter geheel. Meer niet. Zo gaat dat met mij, met jou en alle mensen. Als er al iets bestaat, dan is het tijdelijkheid. Of beter: veranderlijkheid. Zoals ik al veel vaker zei, dat vind ik een mooie en troostende gedachte. Tegelijk legt dat gegeven ook wel wat gewicht in de schaal. Dus doe nou eens niet zo achterlijk eigenwijs en zorg dat je een leefbare omgeving hebt voor jezelf en de generaties na jou. Koester het, geef het aandacht, wees er verdomd zuinig op. Het duurt namelijk maar even en dat maakt alles zo waardevol.

#sterrenstof #waanvandedag #spinoza #darwin #filosofie #mens

Er is zoveel waar ik over kan schrijven dat ik er niet toe kom. Dat is toch best tragisch. Ja, ik kom er wel toe, aan het schrijven, maar dus alleen om te zeggen dat ik niet kan kiezen uit alles wat er door mijn kop dwarrelt. En dat is nogal suf, eigenlijk. Waarom zou ik dat juist wel opschrijven en al het andere niet. Ach, alles op z'n tijd. Meestal werkt het zo.

De afgelopen dagen waren weer lekker vol met werk, dingen doen en vrienden. Oké, vrienden is wat overdreven. Een lieve vriendin die sinds een jaar of wat in Enschede woont, kwam deze kant op. En dat was fijn. Zo vaak zien we elkaar niet en ook tussen het zien door kan het soms maanden radiostil zijn. Toch is dat precies wat een vriendschap goed en waardevol maakt. Niet de kwantiteit maar de kwaliteit. Mijn en onze gezamenlijke vrienden zullen dat beamen.

Irritant woord is dat trouwens, beamen. Sinds de taal der nederige landers steeds meer verangliseert (soms moet je een woord als Anglicisme gewoon voltooid fout maken, dat is lachen) willen mijn hersentjes woorden die gewoon Nederlands zijn (voor zover een woord al een taal toebehoort, etymologisch kom je nogal eens in een heel ander taalgebied uit) steevast verengelsen. Beamen wordt dus beamen. Dan tettert er een enorm grappig stemmetje in mijn hoofd 'beam me up, Scotty' of zie ik een beamer – dus geen be-amer, iemand die het steeds maar met je eens is, zo'n ja-knikker (wat dan geen knikker is als in een glazen bolletje is, let u wel even op!) – allerlei coole, geen koele, films projecteren op een megascherm. Het maakt het er allemaal niet duidelijker op, het leven.

Ik had het vroeger ook met het merk Peugot. Het duurde lang voordat ik door had dat wanneer het in verjaardagskringspiergesprekken over peushjo ging, dat het dan om een auto ging. Eigenlijk negeerde ik die gesprekken sowieso al en autogesprekken al helemaal. Ik heb er niks mee, auto's. Althans, niet in het bijzonder. Ik vind vaak oude auto's nog wel leuk, ze hebben karakter, zo lijkt het, maar verder heb ik geen idee van welk merk het dan is, of hoe hard ie kan en waar de ideale lijn ligt op meta-niveau. Als dat al bestaat in de autowereld, meta-niveau. Vast wel. Goed, ik heb soms wel autogesprekken, maar dan in letterlijke zin. Dat ik dus stil in mezelf praat en hardop tegen mezelf terug praat. Dan schrik ik wel eens van mijn eigen stem. Meestal levert het mij wel een rustige zitplaats in de trein op.

Jemig mensen, wat een gelul in de leegte. Ik ga maar even wat anders doen. Dan heeft u ook weer een beetje rust. Adios.

#waanvandedag #anglicisme #nederlands #engels #frans #taal

Met bevende vingertjes, ik zeg je. Hoezo? Vanmiddag kwam mijn nieuwe tweedehands (of hoeveelstehands dan ook) laptopje binnen. Dus ik ben nogal verheugd. De volgende stap op mijn weg naar een leven met zo min mogelijk Google-gluurbuur. Want zo was het ook: ik heb dik zes jaar met een Chromebook rondgezeuld. Nah, zeulen is overdreven, het was (en is) een heel fijn apparaat. Licht, klein en ik heb er met heel veel gradueel plezier mijn beslommeringen op getypt, mijn werk ermee gedaan en allerlei andere digitale reut. Maar ja, een jaar geleden stopte de ondersteuning. Dat betekent: geen updates meer, dus na een tijdje merk je dat niet alles meer even veilig aanvoelt en bepaalde websites weigeren je gewoon als bezoeker met je verouderde software, opzouten!. Het is gewoon de oude en ranzige manier om je te dwingen tot de aanschaf van nieuwe troep. Het verdienmodel, zoals dat dan heet.

Geloof me, ik heb tot het uiterste gesparteld, allerlei trucs bedacht en geprobeerd en er zelfs mijn nog uitstekend werkende digi-diertje voor uit elkaar gehaald. Ja, zelfs opzettelijk kortsluiting gemaakt (sorry, de komende paar regels worden wat nerdy techneuterig) op het moederbord om zo het dichtgetimmerde BIOS open te breken en er een fijne Linuxinstallatie op te kunnen zetten. Maar nee, u kunt de boel opnaaien wat u wilt, deze prima hardware moet en zal de prullenbak in en gij zult een vers product kopen. En u mag niet langs AF. (Ook na de kortsluiting werkt het apparaat nog alsof er nooit iets is gebeurd, wonderlijk en tegelijk schrijnend toch: goed spul, kan vast nog jaren mee, maar het verdienmodel is zoals gezegd heilig.)

Ik ben uiteindelijk noodgedwongen op zoek gegaan naar een alternatief, want ik wil online net zo relatief veilig zijn als offline. Na veel zoeken, geduld en ongeduld, wikken en wegen, het uitermate bescheiden budget geteld en herteld, uiteindelijk de meest economisch en ecologisch verantwoorde keuze gemaakt: een gebruikte laptop van een in mijn ogen betrouwbaar merk waar ik jaren terug nog dagelijks het onderhoud voor deed, vertrouwd dus. Zonder besturingssysteem, zodat ik het beestje helemaal zelf aan kan kleden. Met uitsluitend privacy-vriendelijke software op basis van Ubuntu, de basis van gebruiksaardigheid, met alleen vrije software, alles ontwikkeld door mensen die er hun tijd, ziel en zaligheid in steken, zonder winstoogmerk of enig andere vorm van marketingstrategie; dingen maken die zo lang mogelijk meegaan, gratis en transparant.

Dus nu zit ik met kleine vierkante oogjes van het installeren, inrichten en configureren van mijn nieuwe oude laptop. Maar dan heb je ook wat. Voldoening bijvoorbeeld.

#google #linux #ubuntu #opensource #waanvandedag #laptop

Eerst moet er gezellig luid worden gediscussieerd of er wenkbrauwen of mascara wordt bedoeld. Want zij zei toch echt mascara, maar nee toch, ze zei wenkbrauwen, waaaah! Dit moet bij een fijn luid muziekje op speakerstand in een nogal volle treincoupé. En als er iemand vraagt of die telefoon uit mag, dan kan dat niet, omdat het niet normaal wordt gevraagd. Dus vraagt diegene het nog een keer met een alsjeblieft erachteraan. Dan kan het wel met wat hartelijke k-toevoegingen en verbaal toegeworpen geslachtsdelen. Wanneer er een grote herdershond langsloopt, rustig en kalm, moet er heel hard worden gegild. De hond negeert de achterlijke hysterie, het baasje flipt enigszins. Een aangenaam potje woordenwisseling valt ons ten deel.

Het maakt geen reet uit waar of wanneer je met de trein door het land kachelt. Overal zijn idioten en het lijkt alsof het er steeds meer worden. De massamens terend op een half functionele hersencel. Deze conclusie trek ik na gedegen en vooral langdurig onderzoek waarbij ik mij zoals altijd (u kent mij een beetje) troost met een droge rijstwafel, een flesje water en de geruststellende gedachte dat het water stijgt, het land zakt, de planeet haar rondjes draait en de sprinkhanenplaag die de mensheid is zichzelf vernietigt. Geduld is een schone zaak.

#treinleven #trein #mens #openbaarvervoer #waanvandedag