Een volle dag, dus met een beetje mazzel een iets legere avond. Nu zeur ik wel eens dat ik gek word van de stad. En dat klopt ook. Maar het fijne van de stad is dan ook weer dat je er af en toe uit kunt. Althans, zolang je de maatregelen als een goed burger naleeft. Ik ben braaf, dus ik mocht vanochtend even de poort uit. Op de fiets. Twee flinke bruggen over richting Ransdorp. Door de weilanden via Zunderdorp, Broek in Waterland en Zuiderwoude weer terug. Mooi rondje Waterland. Rustig ook, geen gehijg en gepuf van flitsende fietsers en ranzige renners. Hooguit een wandelaar. Het is maf, ondanks dat het allemaal ligt ingeklemd tussen een snel- en provincieweg en de stad die als een monster haar verveling ligt op te boeren, voelt het toch prettig om te zien hoe de andere dieren zich vermaken. Weide- en watervogels vooral. Ja, en hele zwermen minivliegjes. Ik zat op z'n tijd helemaal onder en voor de komende tijd heb ik voldoende eiwitten en proteïne binnen.

De middag stond in het teken van huiswerk maken via de beeldbelmagie. Dochterlief had wat Nederlands en nog meer Nederlands op het programma staan. Geblaat over literatuur, verhaallijnen, thema´s en motieven, afgewisseld met het meest voorspelbare eindexamenonderdeel: het schrijven van een betoog, inclusief de verplichte argumenten, tegenargumenten en weerleggingen. Topvermaak. Maar goed, dan hebben we dat ook weer afgetikt joh. Door met ons leven zoals het is en op naar de volgende taak des schoollevens.

Stiekem vier ik vandaag ook een heel klein feestje. De club die mij vaker doet wanhopen dan wat of wie dan ook en waar ik toch een enorm zwak voor heb, is vandaag alweer 132 jaar oud geworden. Zoals Deelder al riep: zo oud als Sparta word je nooit. En dat is maar goed ook. Proost, vrienden van rood en wit!

En als laatste verwennerij: ik heb de Verspreekwoorden maar weer eens aangevuld. Met dank aan familie, vrienden en overig gespuis.

#verspreekwoorden #sparta #fietsen #waterland #amsterdam #waanvandedag #huiswerk

Sinds een paar ochtenden dringt er in mijn ontwaakdromen een monotoon piepje door de schrikbeelden. Beeld en audio, een mooie combinatie.

Het moest haast wel een jong vogeltje zijn, maar ik kon, hoe ik mijn armzalige nekje ook pijnigde, nergens een nest ontdekken. Voorheen zat er wel eens wat ter hoogte van een kier tussen de balkons. Maar nee, ook daar niets te zien. Totdat ik zojuist flink wat natuurlijk vliegverkeer opmerkte. Aha, ik keek de hele tijd naar de verkeerde kant! Tussen de ramen van ons huis en dat van de buren zit een blinde muur (die herken je aan de rood-witte stok en zwarte bril) en daartussen zit dus een flinke spleet. Daar heeft ooit cement, voegsel, of hoe je het ook noemt, gezeten. Nu zit er een nestje. Er vloog een koolmees naar binnen. Een van de weinige soorten die ik met mijn stadse kop herken. Het hele diertje verdwijnt erin, dus het moet een aardig ruime woning zijn. Het zal vast voor de mensdiertjes geen goed teken zijn dat het metselwerk eraan gaat, maar ik word toch blij van dat gereutel tussen alle ellende door. Piepende grapkuikens. Niets houdt ze tegen. Bemoedigend.

Over vliegdekschepen gesproken. Gisteren een enquête ingevuld van Kieskompas. Prima vragen waar ik gezellig mijn mening bij kon dumpen. Toch kon ik het in mijn wijsneuzerigheid niet laten om de onderzoekers nog een afsluitende opmerking mee te geven dat, zoals in één van de stellingen stond, 'we niet alles in het werk moeten stellen om onze natuur te beschermen'. Nope. Nee? Nee. Het zit 'm precies in de nuance. Het is niet onze natuur. Wij zijn er slechts een onderdeel van, wij bezitten het niet. Een vrolijk rondwarend virus is er het bewijs van. Of gewoon, een aardbeving, vulkaanuitbarsting of orkaan. We zijn zo kwetsbaar, we zijn zo enorm niets. We zijn zo ongelooflijk arrogant.

Kijk, daar komt weer een voertje aangevlogen. Snaveltjes open, hap. Nog even en dan vliegen ze zelf en wacht ik op het moment dat ik weer piepend wakker word.

#stad #vogels #koolmees #virus #mens #waanvandedag #kieskompas

Disclaimer: ik ben strontchagrijnig en dat is de schuld van die stompzinnige zomertijd. Afschaffen die onzin. Desnoods met het compromis van een halfuur. Nuance is momenteel niet mijn sterkste punt. U bent gewaarschuwd.

Terwijl de Amerikaanse bevolking bij voorkeur wapens hamstert, trekken kilometers lange stoeten in India van de stad naar het platteland. De fabrieken waar deze stevig uitgebuitte mensen werkten (bijvoorbeeld om onder erbarmelijke omstandigheden onze goedkope en ook dure (merk)kleding te produceren) zijn sinds een week gesloten vanwege een totale lockdown. Ze lopen soms honderden kilometers terug naar huis, waar ze vaak niet welkom zijn: ze komen uit de stad en zijn waarschijnlijk besmet. Dank u globalisme. Dank u imperialisme. Dank u kapitalisme. Dank uit de grond van mijn huilend hart, dat net zo is verziekt door deze ismes. Fuck het hele schijtsysteem.

Maar nee, verder is er niets aan het handje. Het ging allemaal zo goed met de wereld, maar ja, toen kwam dat nare virus. Wat een toestand. Even uitzitten en weer door waar we gebleven waren. Prima pik, doorpakken en de verloren arbeid, tijd en vooral centjes als de sodemieter teruggraaien. Dan dansen we weer gezellig op de graven met een mooi glaasje gerijpte jaren en een smeerseltje kaasprut in de hand.

Hypocriet? Yep. Volledig. Net als die opengesneden ganzen langs de weg. We schreeuwen dan wel moord en brand, maar knijpen graag een oogje toe bij het ganzenlevertje of eendenborstje op ons bord.

Ik ben er klaar mee. Dekentje op de bank, beker thee, pyjama aan, gordijnen dicht.

#vitamine #waanvandedag #rivm #corona #virus #vs #india

Er valt genoeg op de buren aan te merken. Ze dringen met grote regelmaat door de muren. Maar als ze dan ineens aanbellen met een bos bloemen, een persoonlijke kaart en een gevulde tas versnaperingen, dan is dat wel een heel lief gebaar. Dus voorlopig hebben ze flink wat bonuspunten. Zo werkt dat.

Dag drie van mijn niet ziek voelen in combinatie met lichte keelpijn en hier en daar een bui, brengt meer van hetzelfde. Zoals ik een recent aangespoelde vriendin schreef als antwoord op haar vraag waar mijn hoest en de rest van mij uithangt: ik hang waarschijnlijk ergens uit aan de waslijn des levens en meer van die vergezichten. Kortom, lekker wazig allemaal. Misschien heb ik toch koorts.

Ondertussen komen we hier de dag wel door met muziek van Siouxsie and the Banshees, Dead Can Dance, Killing Joke, Chelsea Wolfe, Bows, Editors en niet te vergeten onze lieve vrienden van Sonnenberg. Oké, ik geef toe, ook naar onszelf hebben we geluisterd. Waardoor de buurtjes dachten dat wij live speelden en afdropen toen ze de eerste keer aanbelden en wij – uit pure angst voor het aannemen pakketpost voor zo'n beetje de hele straat in het algemeen en mijn angst voor deurbellen in het bijzonder – niet opendeden. Want ja, de muziek stond op stevig volume. Soms moet dat gewoon even.

Ik rommel ook gezellig wat met een oude telefoon en een bejaarde Kobo reader in de hoop dat ik dat spul weer leven in kan blazen met alternatieve besturingssystemen. Echt lukken wil het nog niet en ook dat is niet erg. Het is hoe dan ook leerzaam geknutsel tussen het volgen van de nieuwswanen door. Het leidt onder andere een beetje af van mijn frustratie over het uitstellen (afstellen?) van de door de rechter opgelegde klimaatplannen. Niet dat ik iets anders had verwacht, want waarom zou je de oorzaak van de huidige ellende aanpakken? Ik vermoed dat ons heldere licht in bange dagen, de heer Nogal Wiebes, de verpersoonlijking van het neo-liberale gedrocht, tevreden in zijn schrale knuistjes gniffelt en corona op zijn knokige knietjes dankt. Na hem en hun de zondvloed.

Ach, de klok tikt gestaag door. Vannacht zelfs een uurtje minder.

#waanvandedag #buren #corona #virus #muziek #zomertijd #politiek #klimaat

De boekhandel hanteert een strikt beleid. Terecht. Dus als je ook maar enig verschijnsel van kuch, keelpijn of anderszins hebt, dan moet dat eerst minimaal 24 uur uit je systeem zijn voordat je weer aan de slag kunt. Ook deze Brutus is nu in de prijzen gevallen. Ik voel mij niet ziek, maar de extreem milde klachten dwingen toch tot verstandig zijn. Het gevolg is nu al een dag tussen de vier muren, terwijl je normaal gesproken de boel zou negeren en gewoon door zou gaan met alles.

Desondanks kon ik nu wel eindelijk het plan uitvoeren om de veel te grote speakers uit de berging terug naar boven te halen om ze hier in huis weer een plek te geven. Good old versterker erbij en de muziek klinkt ineens weer goed. Oké, je levert er ook een dikke anderhalve vierkante meter woonruimte voor in, maar vooruit. We kochten een jaar of wat terug een nieuwerwets systeem, waarvan we, nadat de opwinding van oeh, we hebben iets nieuws! was geluwd, al snel vonden dat het geluid niet optimaal was. Vooral veel te veel samengeperst, compressie tot de zoveelste macht. Alsof je de hele dag naar digitale radio luistert, waar ik steevast koppijn van krijg. Kortom, dat kon zo niet langer en dus moest er worden ingegrepen. Nu is zo'n ingreep toch stiekem wel een klusje en ik houd niet van klusjes. Dagen, weken en maanden gaan dan zomaar voorbij. Tot gisteren. Gelijk een mooi gebaar om ons zesjarig samenwonen te vieren met een moppie warm en ruimtelijk klinkende muziek.

Nu dan dag twee van mijn niet ziek voelen en toch verstandig zijn. Ik kuch eens wat, mijn keel zeurt. En af en toe heb ik het warmer dan anders. Wat dan heel snel weer overgaat tot mijn normale temperatuur. Ik zeg: het is een uiterst bescheiden koutje. Nog even volhouden en dan kan ik in ieder geval weer de andere cocon in van afstand houden en sociale wanorde.

Alles bij elkaar voldoende tijd om interessante artikelen te lezen die mijn onderbuikgevoel bevestigen: waarom horen we zo weinig over de oorzaak van dit ontwrichtende virus? Juist de gemiddelde media zou hier best wat (meer) aandacht aan mogen besteden in plaats van de paniekerige koppen en hoe we zouden strijden tegen een onzichtbare vijand. Lieve mensen, er is geen vijand. Dus kan ie ook niet onzichtbaar zijn. Er is een virus dat in de basis is ontstaan door het uitwonen van de planeet. En wie wonen de planeet uit? Precies. Dit klinkt kort door de bocht, daarom deel ik met liefde een paar linkjes naar artikelen waarin het allemaal veel beter uit wordt gelegd dan ik kan met mijn gemoraliseer; dank je Daan Roovers voor die spiegel, enige zelfreflectie is altijd nuttig.

• 'Dit is de normale orde'
• 'Is corona de prijs die we betalen voor ontbossing?'

Wat mij betreft heldere en louterende artikelen die, zoals gezegd, passen bij het gevoel waar ik mee rondloop en waarom ik het raar vind dat dit virus als een onzichtbare vijand wordt neergezet. Dat is hetzelfde als Trump die er alles aan doet om het een buitenlands virus te noemen, de schuld ligt bij de ander, het is vreemd, 'het' valt ons aan, help! en dat soort vervreemding met nog enger gedrag als gevolg. Dus, over zelfreflectie gesproken, misschien een idee om onze eigen bijdrage aan het ontstaan van deze dystopie onder ogen te zien en vooral niet terug te vallen naar hoe het was. Dit is het uitgelezen moment voor bezinning en positieve verandering, want uiteindelijk betalen we gewoon zelf de prijs voor het slopen van de hele godvergeten boel. Het klinkt dramatisch en dat is het ook: wij zijn het virus.

#corona #virus #waanvandedag #kapitalisme #globalisme #trump #brainwash #degroene

Rare dag. Van afvlakking naar opschaling, van onzeker naar onzekerder. Stoeien met onvolledige data en een waarschijnlijk te kort aan IC-plekken. Ondertussen strooit oom Donald met dollars om toch maar alsjeblieft de meest fantastische, beste, geweldige, supercoole president ooit te zijn. En de meest domme. Niemand die nu wat opschiet met dat geld, dat snap ik en dat snapt zo ongeveer de hele economische goegemeente die het nog veel beter weet dan ik. Kun je nagaan.

Lekker gefietst ook. In Diemen hebben ze een erg ruime en leuke kringloopwinkel. En omdat we toch nog wat dozen met spullen kwijt moesten, brak het gelijk de dag een beetje.

Op schijngestalte heb ik een foto geplaatst uit de tijd dat we nog oude dozen hadden. Tegenwoordig zijn ze allemaal nieuw.

#waanvandedag #foto #beeld #schijngestalte

Je zal op deze stralend frisse dag maar de 75 aantikken. Nou, mijn moedertje doet dat dus. Alsof het niets is. Iemand die bij voorkeur haar dag bescheiden viert en dit jaar dus verzekerd is van een chill dagje met manlief (ook bijna 75). En dat in een jaar dat ze ook nog eens 55 jaar samen zullen zijn. Helaas wordt dat partijtje tegen het plan in ook een intiem feestje. Het is niet anders en de felicitaties zullen er ondanks alles volop zijn. Terecht.

En verder? De nieuwe maatregelen liegen er niet om. Met zojuist nog de extra winkelvoorschriften van een maximaal aantal bezoekers tegelijk en een verplicht winkelwagentje. Heb ik mazzel dat ik een winkelkarretjesmuntjesverzamelaar ben en er altijd wel eentje achter mijn oor heb zitten. Ik ben benieuwd straks. Want zoals iedere dag wil ik mijn rondje geschepte lucht combineren met een paar boodschappen. Tegen beter weten in, maar met een beetje geluk vallen er geen mensen om en zijn er geen overbodige idioten.

Ondertussen dobberen we rond in deze gekke periode en zien we wel waar de stroming ons naartoe leidt. Zwemvestjes aan en snorkel bij de hand voor de broodnodige onderduik. Het schijnt daar tussen het zwerfplastic door mooi en rustig te zijn.

#corona #winkels #maatregelen #duiken #pantarhei #waanvandedag

Goed, de lente dus. Volop zon, straffe oostenwind, nachtvorst. Ideaal als u het mij vraagt. En dan moet je bij voorkeur dus binnen blijven. Niet meer dan logisch, want zoals iedereen wel weet, maar het liefst negeert: een beetje virus wordt er dolblij van als het wat van de wereld ziet.

Dus ja, het valt niet mee. Ook ik wil graag mijn rondje lopen of fietsen. Nu zijn er altijd wel wat boodschappen nodig of vraagt onze aangepaste werksituatie om een bezorgmoment. Dan kan ik zonder schuldgevoel de straat op. Ik houd afstand en benadruk dat graag wanneer ik zwierig en zwaaiend om drommen wandelaars heen fiets. Hoe fijn het nu ook is om buiten te zijn en hoe prettig die afleiding ook is, doe het toch maar niet. Niet op die manier tenminste, als een zwerm vliegen op een verse hoop. Alsof het ons laatste avondmaal is (zou best kunnen).

Het is maf hoe een idee, een beeld kan veranderen. Tot een week of twee geleden vond ik alle maatregelen nogal overdreven. Een week geleden was de winkel zelfs nog open en heb ik in de ochtend pas gecheckt of de dichtersmiddag waar ik bij zou zijn nog wel door zou gaan. Zeven dagen. Het voelt als een maand. Of langer. Het vooruitzicht is dat het nog flink doorbijten gaat worden. Ik verwacht dat deze week de niet-urgente winkels zullen sluiten. Parken dicht zullen gaan en er een toegangsbeleid bij supermarkten en groentewinkels komt. Gewoon omdat het de enige manier is om de boodschap door te laten dringen.

Wat trouwens op dit moment het meest tot mij doordringt is de zelfgemaakte handzeep van onze lieve Turkse buurvrouw. Die goot ze rijkelijk over onze handjes voordat ze ons daarnet snoep en Turks fruit aanbood. Steevast wanneer je haar op de trap tegenkomt, zo klein als ze is, je kunt er niet omheen: je moet bij de voordeur wachten en na wat gerommel in huis komt ze breed lachend met schalen snoep. En wij maar in ons beste Turks dankjewel zeggen en lachen. Zo is het namelijk ook, je wordt er vrolijk van. Ze hield overigens bij het overgietritueel netjes afstand met als bonus dat het trappenhuis nu ook een walhalla van hygiëne is. Ja, en een geurhel door die extreem sterke parfum. Ach, parfumluchthoofdpijn en prikkende oogjes, het is beter dan met hoge koorts op een IC.

#blijfthuis #corona #lockdown #virus #buren #waanvandedag

En zo vermaken we ons in deze coronese tijden prima. Gisteren gezellig wat administratief geloei (hallo inkomstenbelasting) en twee vers geschreven gedichten ingezonden voor de festivalbundel die eind mei in Haarlem wordt gepresenteerd tijdens een poëziefestival. Tenminste, als we tegen die tijd weer in bosjes rond mogen waren over deze planeet. Zo niet, dan zal er waarschijnlijk een online festival worden gehouden. Geen idee in welke vorm, we gaan het allemaal wel meemaken. Ik houd u op de hoogtevrees.

Het blauwe bolletje met stukjes land dat boven het water uitfloept draait haar rondjes, zweeft in ovale cirkels en weet zelf ook niet wat het meemaakt. Ineens is de lucht schoner en het water frisser. Oh wacht, de mensjes hebben weer eens een crisis, tja, dan gebeurt dat. Eens in de zoveel tijd trekt de smog op. Helaas leren ze er maar weinig van en stoten ze zodra het weer kan het liefst drievoudige hoeveelheden uit. Alsof ze moeten compenseren. Nou ja, ze weten blijkbaar niet beter.

Door de dagen heen lees ik zowel opbeurende als schokkende berichten. Daklozen die nergens terecht kunnen, asielzoekers worden weggestuurd, hulpbehoevenden hebben het nog zwaarder en dat afgewisseld met terechte erkenning voor de cruciale beroepen die (onder)betaald en/of vrijwillig worden uitgeoefend. Tel daar bij op dat er juist nu een geweldige kans is om de hele bliksemse boel over een andere boeg te gooien. Excuseert u mij dat ik vrees dat het over een tijdje gewoon weer gaat over zo snel mogelijk terug naar waar we waren gebleven en van daaruit nog meer, meer en meer. Oké, ik val hard en diep in herhaling.

Op persoonlijk economisch vlak knijp ik in mijn handjes dat mijn kleine, maar broodnodige contract per 1 april alsnog in zal gaan, ondanks dat er allerminst zekerheid is op werk. Dan heb je een werkgever met lef, vertrouwen en een wir schaffen das attidude de merde. Daar kunnen alle zogenaamd grote ketens die massaal de flexwerkers en vogelvrije freelancers de deur wijzen een net zo grote dikke vette punt aan zuigen. Iemand merkte het al terecht op: in crises leer je de ware aard van een mens kennen.

Morgen begint de lente.

#lente #economie #corona #waanvandedag #werk #wirschaffendas

Door al het gedoe zijn mijn ritjes naar dochterlief in Rotterdam ook nogal aan stilte onderhevig. Het is niet anders en we maken er maar een warme afstandsrelatie van. Het heeft wel wat. Gisteren hebben we dankzij het wonder dat internet toch stiekem is, kunnen videobellen. Zo deden we samen haar huiswerk voor geschiedenis. Vanmiddag kreeg ik ook nog wat aanvullende huiswerkhulpopdrachten gemaild, dus daar vermaak ik mij dan ook weer mee. Tussendoor stuurt ze me tekstberichten met bonusvragen. Onderwijs anno nu. Zonder techniek zouden we maar wat ronddobberen.

Net als de andere dagen, stond er ook vandaag een kort buitenbezoek op het programma. De boodschappen moeten toch worden gehaald, een kaartje gepost. Allemaal gelukt, gelukkig. Met soms een beetje flexibel boodschappenlijstjedenken is het te doen. We prijzen ons gelukkig met de kakelnieuwe internationale supermarkt hier verderop. Die is nog enigszins onder de radar en heeft in vergelijking met andere geplunderde supermarkten behoorlijk gevulde schappen. Helaas is onze thermometerqueeste minder succesvol. Die dingen zijn overal uitverkocht. Verwacht je niet. Maar goed, op zich kunnen we redelijk goed inschatten of we koorts hebben. Raaskalt de ene levensgezel iets meer dan anders, dan is het code geel en grijpt de ander in.

Overigens heb ik ook nog een onverwachte bijdrage geleverd aan #coronahulp. Hier schuin tegenover woont een oude vrouw. Zilverwit haar. Ze staat heel vaak gewoon maar wat achter het raam voor zich uit te staren. Dat kun je creepy vinden en dat is het ook wel een beetje, maar wat moet je anders als je verder niet naar buiten kunt – ik weet uit mijn persoonlijke gluurbuurnotities dat ze afhankelijk is van een belbus – of bezoek krijgt? Dus dan staat ze daar. Doodstil. Het breekt de dag, vermoed ik. Nou, hoe dan ook, ze stond er ook toen we voorbij fietsten op weg naar de winkels. Ik stak mijn hand op, zwaaide en lachte naar haar. Een beetje vriendelijkheid mag de pret niet drukken, vind ik. Ze zag me, het leek even alsof ze opschrok uit een dagdroom, haar gezicht kwam tot leven, haar ogen glommen blij en ze schonk mij een stralende, tandeloze lach.

#winkel #lockdown #corona #huiswerk #onderwijs #waanvandedag