Er was een tijd voor 1 juni. Het OV reed in afgeslankte vorm. Er waren bijna geen reizigers. En de reizigers die er wel waren zochten rustig een zitplaats bij een groene sticker bij het raam. Zonder mondkapje.

Er was een tijd na 1 juni. Het OV reed weer nagenoeg volgens de volledige dienstregeling. Er waren iets meer reizigers, maar het was nog steeds erg rustig. Reizigers zochten net als eerder hun plaats bij een groene sticker bij het raam. Met mondkapje.

Dat is ook hoe het vandaag was. Een bijna lege trein. Toch droeg ik braaf (en intern vloekend om deze larie) mijn mondkapje. Eenmaal op station Alexander deed ik beneden in de vernieuwde hal mijn mondkapje af en frommelde het lapje huisvlijtstof (dank lieve S.) in een boterhamzakje. Opvallend trouwens hoe iedereen maar wat doet met dat kapje. Eraan pulken, voor het gemak onder de kin tijdens een gesprek (praat makkelijker), op en dan weer af, opvouwen, jaszak, weer opdoen. Veelzijdig gebruik.

Ik was eventjes verrast, want het station was afgelopen week officieel geopend. Een bijzondere inrichting van willekeurig geplaatste zandzakken, stoffige hopen gruis, niet werkende roltrappen, afgeplakte ramen, snel in elkaar geflanst hekwerk en loshangende plafonddelen. Ja, dat zag er indrukwekkend nieuw uit; toch mooi hoe ze dat tegenwoordig doen. Inclusief de steevaste budgetoverschrijding en dan de boel officieel openen voordat het af is. Dat gaat nog zeker een maand of wat duren. Net als Utrecht Centraal. Ook zo'n wonder van losse eindjes. Ooit eens over gemaild met NS. Gelukkig waren zij optimistisch, want het was slechts een kwestie van tijd voor het echt helemaal klaar was. En blij ook dat ik de moeite had genomen om ze te vragen wanneer ze het station eindelijk eens gingen verbouwen. Blijkbaar ging mijn ondertoon digitaal verloren.

Goed, mondkapje af en dan nog even snel een broodje halen voor het kindeke teer dat hongerig op mij wacht. Met gezwinde spoed mopper ik mezelf de roltrap op. De gewone trap mag ik namelijk alleen gebruiken als uitgang. Iets met een virus dat zich aan strikte regels houdt. Nou, lieve lezers, als je dan daar boven voet aan de Alexandriumse Wal zet, dan flikker je spontaan om van verbazing. Nog geen minuut geleden zat ik als zowat enige in een trein als modelburger met een mondkapje en – bonuspunten – voldoende afstand tussen mij en de medemens. Maar hier in dit walhalla der zaterdagse verveelzombies maakt het allemaal helemaal niets meer uit. Voetje voor voetje schuifelt het patatvretend en KFC-schuimbekkend langs etalages. Afstand is slechts een hol woord dat je alleen leest op de stickers op de vloer en de borden die de looprichting aangeven. Want looprichting? Dat bepalen we zelf wel! No one gives a flying fuck. Zo simpel is het. Allemaal prima hoor, maar waarom zit ik dan met een idioot lapje stof (niet waar: het is een mooi handgemaakt stukkie vakwerk!) voor mijn smoelwerk in een zowat lege trein?

En dat in de stad waar ze er als de kippen zonder kop bij waren om als eerste te gaan lopen gillen dat demonstraties niet voor mogen gaan op coronaregels (poll van RTV Rijnmond: 90% stemde voor de regeltjes – en aan de suffe koppen te zien, liep hier in dit winkelcentrum from hell een representatieve doorsnee van de Rijnmond-volger.)

Misschien is het tijd om te kiezen: regels of geen regels. Want dit halfslachtige gereutel werkt niet. Mijn voorstel: geen regels. Iedereen zelf verantwoordelijk. Tip: eet plantaardig, drink voldoende en beweeg elke dag minstens een ruim half uur enigszins intensief. Ga fietsen, wandelen of desnoods traplopen. Dat is de basis. En ja, dan worden we ook nog steeds ziek en gaan we ook dood. En alles daarvoor en daartussen is leven.

#waanvandedag #ov #virus #mondkapje #trein #rotterdam #100DaysToOffload

Normaal mijd ik door de regen lopen of fietsen als de pest. Maar gisteren wandelde ik met veel plezier een klein uurtje door het park. De regendruppels waren dik, maar met weinig. Of, met een beetje kromme fantasie, zoals ze bij Sparta zingen: we zijn met weinig, maar gek!

Het park blijkt een enorme puinhoop. De gevolgen van picknick en barbecue, rondjes renners en door waanzin gedreven push-uppers. Opruimen is niet het sterkste punt der mensjes. Het zij zo. Deze keer zucht ik, voel mijn gal opborrelen, haal mijn schouders op en adem lang uit. Ondanks de zooi regent het nu een oase van rust. De vogels lekker druk, de eenden dobberen wat rond of zitten aanstellerig ineengedoken aan de kant. Meeuwen chillen 'm hard op de paaltjes die uit het water van Benedendiep steken. De stevige regendruppels lessen de ergste dorst van de bovenste bladeren. Alles daaronder moet nog even geduld hebben net als de kurkdroge grond. Al zal dat nu, een dag en buien later, inmiddels wel anders zijn. Het lawaai van de stad dat de afgelopen weken weer steeds meer aanzwelt lijkt tijdens de wandeling verder weg dan anders, alleen dat is al een feest. Al met al liet ik mij prikkelen door de artificiële natuur.

's Middags bakten we ze bruin. Veganistische brownies. Ze waren (en zijn) goddelijk. Ongetwijfeld door het magische ingrediënt vriendschap dat er door onze lieve vriendin aan is toegevoegd. Het was een middag zoals ik de middagen graag heb. Goed gezelschap, praten, lachen, muziek. En een baksel als kers op de taart.

Tussen de ochtend en de middag wachtte nog iets moois. Ons was namelijk al verteld dat er op dinsdagmiddag door een warmbloedige fan een prachtige bos bloemen en een kaart waren afgegeven in de boekhandel. Logisch, als je allebei met regelmaat tussen die boeken ronddoolt dan is het niet raar dat onze fans ook daar opduiken. Het zijn nu eenmaal slimme mensen, stuk voor stuk (ik houd graag iedereen te vriend, of ligt het er nu te dik bovenop?). Hoe dan ook, we moesten geduld hebben, want pas gisteren was het weer boekhandeltijd. En zo kwam de vrouw met de S. gisteren met een weelderige bos bloemen en een kaart vol warme woorden thuis. Over kersen en taart gesproken.

Of het allemaal nog niet genoeg was, ik geef de schuld aan de adrenaline, speelden we voor de bezoekende vriendin nog voor het bakken aanving een nummer in aanbouw. Inderdaad, het moet allemaal niet gekker worden.

Hoogste tijd om af te sluiten met de woorden uit de tekst van Anne Clark: it rains even harder now (Our Darkness).

#waanvandedag #mankes #muziek #video #anneclark #sparta #vriendschap #100DaysToOffload

Gisterenavond, net voor middernacht, of toch iets erna misschien, had ik een ellenlang stuk geschreven. Over de grote gehelen zien en waarom het een onvermijdelijk met het ander samenhangt. En dus ook het belang van demonstraties en dat demonstranten minstens zo heldhaftig zijn. De straat opgaan om je uit te spreken tegen ongelijkheid en hoe die ongelijkheid uiteindelijk aan de basis staat van zo'n beetje alles wat er op z'n zachtst gezegd mis is. Dat moet je durven.

Het lijkt vergezocht, maar de situatie zoals die nu is – inclusief een virus waar wij zelf de oorzaak van zijn: zouden we weer leren samen te leven met onze leefomgeving en mededieren, dan maakt een virus een stuk minder kans – is volledig zelf verwijtbaar. Door onszelf te zien als meerdere en dus het propageren van ongelijkheid, slopen we alles. Uiteindelijk ook onszelf.

Hierbij roep ik Halsema uit tot voorbeeld van verstand en moed. Van alle minkukels geniet zij mijn voordeel van de twijfel. Als iemand in staat is naar het grotere geheel te kijken en op basis van die wijsheid een besluit durft te nemen dat indruist tegen een dubieus 'nieuw normaal', dan heb je lef.

Dit was de boodschap waaraan ik gisterenavond laat begon, maar waar ik volledig in vastliep. Ik haalde er veel te veel bij. Allemaal legitiem, maar het werd een rommeltje. Ofwel, ook ik liet mij leiden door mijn onderbuik na het zien van allerlei op hun pik getrapte figuren die Halsema het liefst direct aan de schandpaal nagelden. Ik zag een petitie voorbijkomen om haar direct af te zetten. Dat viel niet lekker bij mij en ik wilde hoe dan ook reageren. Het liefst stevig, fel en compleet onderbouwd. En dat ging ten koste van de kern van mijn boodschap.

Tegen mijn gewoonte in, heb ik het even gelaten en nu alsnog een poging om mijn punt duidelijk te maken. Met dank aan mijn wijze vrouw (het zijn uiteindelijk altijd vrouwen die wijs zijn) die mijn pennenvrucht van constructief commentaar voorzag.

Bekijk het grote geheel. Minder (liefst geen) ongelijkheid betekent automatisch een leefbare planeet. Alles hangt met elkaar samen. Daarom kniel ik voor de demonstranten en steek mijn vuist omhoog.

#virus #waanvandedag #halsema #demo #demonstratie #blm #100DaysToOffload

Een diepe buiging voor de demonstranten over de hele wereld. Zij laten zien dat je geen afstand moet willen nemen van ongelijkheid in welke vorm dan ook. Hier in huize ego echo hebben we overwogen om ook naar de Dam te gaan, maar mensenmassa's zijn geen hobby van ons. Ook niet als er onverhoopt wel anderhalve meter afstand tussen de individuen zit. Daarom spraken we erover, lazen we de berichten en dachten we aan de mensen die elke dag opnieuw de confrontatie aan moeten gaan met de vooroordelen. Of het nu om kleur, ras, gender, seksuele voorkeur, sociale klasse, rijk of arm, geloof of ongeloof gaat. Een trieste opsomming die de lading niet eens dekt.

Los van al deze gekte was er vandaag (gisteren, want de klok is inmiddels over het nulpunt heen) ook reden tot een klein feest. Vriend Bas vierde zijn verjaardag. Ook hier liet ik verstek gaan, maar een felicitatie maakt veel goed.

Ik ga heel even terug in de tijd, begin deze eeuw, toen wij elkaar leerden kennen. Eerst als collega's. Bas was mijn steun en toeverlaat wanneer ik weer eens iets over het hoofd zag bij het oplossen van een halsstarrig ict-probleem: 'Er zijn altijd minstens tien mogelijke oplossingen. Heb je ze echt allemaal geprobeerd? Ja? Dan zou het wel eens de elfde kunnen zijn.' Dan glimlachte hij even, overzag de rampspoed met zijn ruim twee meter en knikte mij desondanks bemoedigend toe. Om dan na een tijdje mijn ploeteren te verlichten door alsnog met een panklare solutie te komen. Meestal was het iets als een stekker die ergens in moest. Of stiekem toch een software-update die hij via-via ergens had weten te downloaden. En legaal hè, altijd volledig legaal.

Later deelden we onze frustratie des levens, werk, collega's, blikken van verstandhouding. En allebei een lichaam dat willekeurig vierentwintig uur per dag pijnprikkels afvuurt. Ieder voor zich en soms samen op zoek naar een wondermiddel of op z'n minst elkaars begrip. Tot op de dag van vandaag is daar nog altijd geen passende update voor gevonden, die komt er ook niet. Het is een kwestie van accepteren en mee omgaan. Toch drukt dat onze pret niet die wij inmiddels een diepe vriendschap mogen noemen. Zo was Bas mijn very important person toen ik vrijwillig een tijdje uit lijfsbehoud onderdook.

Ik trouwde, hij trouwde (ik mocht getuigen), allebei een kind, verhuizen, ander werk, een scheiding, nog meer verhuizen, weer ander werk. En in al die tijd zagen we elkaar zeker twee of drie keer per jaar. Soms vaker wanneer onze clubs elkaar bestreden. Dan bezochten we elkaars stadion. We bespraken en bespreken het lief en leed dat leven heet.

Inmiddels bijna 20 jaar verder. Ongelooflijk. Ik teken voor nog minimaal 2 keer 20 jaar erbij. Tegen die tijd vrees ik wel dat mijn geheugen dit verhaal nog een keer of tien (of vaker) heeft opgelepeld en mij verder maar in de waan van het ooit laat. Maar hé, misschien valt dat allemaal reuze mee. Dat rijmt.

#waanvandedag #vriendschap #blm #demo #100DaysToOffload

Dat wij gezellig met z'n allen een redelijk wonderlijke soort zijn, wordt dagelijks en dan ook echt de hele dag door bevestigd. Ik zal mijn eindeloze lijst aan vrolijke aandachtspunten beperken tot slechts het bericht op een nieuwssite waarin nadrukkelijk wordt verzocht om nu heel even niet je net aangeschafte zwembad van 10.000 liter te vullen. Of om het autowassen een keertje over te slaan. Wat korter douchen kan ook geen kwaad. En dat zijn maar een paar eenvoudige manieren om veel water te besparen. Dat een dergelijk bericht überhaupt nodig is, vind ik al behoorlijk ultiem tragisch, maar goed, elke gek z'n gebrek, zei mijn oma vaak.

Nu het alweer een tijdje flink droog is en er zo stilletjes aan een behoorlijk tekort aan water begint te ontstaan, is geen nieuws. Elk weldenkend individu is in staat om dit te concluderen door alleen maar de relatief ongewone stofwolken van een gemiddeld looprekbewoner op te merken. Maar ís dat wel zo? Blijkbaar is het toch nodig om een behoorlijk segment aan soortgenoten te manen tot zuinigheid. En laat dit precies het deel van de bevolking zijn waarvan je juist zou denken dat ze nog wel een functionerende hersencel hebben, hoe vergaar je anders inkomen om te leven met een auto, een huis met een tuin en dus ruimte voor een (tijdelijk) zwembad, tuinslang cq. sprinklerdingetje en meer van die gekkigheid die behoorlijk waterverspillend (en grotendeels volledig onnodig) zijn. Laat ik in godjesnaam alsjeblieft niet beginnen over de vleesindustrie (oh wacht, nu heb ik het er wel over, culpa in de gloria en wég zijn de lezers) die voor een schamele kiloknaller duizenden liters drinkwater verkwanselt. Daar had iemand anders op deze planeet best wat van kunnen gebruiken. En het mededier dat gruwelijk is mishandeld had dan nooit geboren hoeven worden om slechts dat doel te dienen: vetmesten, volpompen met antibiotica, halfdood door de hakselaar en hupsakee de pan in. Over besparing gesproken.

Ook geen nieuws, maar blijkbaar valt het kwartje niet: we leven met z'n allen op veel te grote voet en dat heeft bizarre gevolgen. Die aanhoudende droogte is er slechts een voorbeeld van, net als onze grote vriend Covid – hé, hoor ik daar Radiohead? You do it to yourself, you do, and that's what really hurts. Lieve lezers die nog wel gebleven zijn, het is wachten op de volgende extremiteit. Party on, dude. Als je wel de lusten wilt van die voetafdruk, dan ben je net zo goed voldoende toerekeningsvatbaar om het een beetje rustig aan te doen. Daar hoort heroverweging en vooral aanpassing van leefstijl bij. Zonder aanpassing geen overleven, aldus Darwin.

Misschien wrikt 'm daar de schoen. Ik schreef al eens dat het de vraag blijft of onze soort zich sinds de cognitieve revolutie heeft aangepast. Voor zover ik kan nagaan zijn we bezig geweest onze wil op te leggen aan de omgeving; die hebben wij aangepast. Terwijl wij ons juist zouden moeten aanpassen aan de omgeving. Noem het de natuurlijke balans. Ermee om leren gaan en vooral aanvaarden dat het soms meezit en soms tegen. Sterker, dat een soort geen eeuwig leven heeft. Nog sterker: niets heeft dat. Dus kappen met kappen, ophouden met het zien van een ingebeelde vijand, want hij staat recht voor je neus als je in de spiegel kijkt. Er is iets met een splinter en een balk. Ik, jij, wij zijn die balk, dûh!

Ach, ik roep ook maar wat. Weet je, laten we gewoon maar pas in paniek raken als het op zeker te laat is. Of beter nog, laat maar komen die zondvloed! Nah, die was al geweest voor we aan deze rampzalige toren begonnen te bouwen en die nu op instorten staat. Lekker bezig, ouwe.

#waanvandedag #droogte #virus #sapiens #babel #zondvloed #100DaysToOffload

Tussen de bomen door vallen stralen zon. Zacht als in zonder geluid. Hard als in fel licht. Toch is het precies de plek waar dazen en ander vlieggespuis zich graag ophouden. Als een stel aasgieren hangt dat daar maar een beetje de boel ogenschijnlijk verveeld in de gaten te houden. Tenminste, zo zie ik het. En ik denk dat het wel klopt. Die beesten zijn niet gek. Wij schuiven als zombies half versuft door het park, een smakelijker prooi is niet denkbaar voor de naar bloed smachtende prikdiertjes.

Op de grasvelden tussen de bomen liggen mensdieren. Sommige halfnaakt, andere volledig bedekt. Allemaal dik tevreden, of in ieder geval druk bezig die indruk te wekken. Barbecuewalmen verstikken de zichzelf beklagende voorbijganger die ik ben. In het zwart gekleed en met mijn jute boodschappentas plus nog twee extra linnen tassen daarin, op weg naar de supermarkt. Waar ik met dezelfde overgave mijn collega-sapiens vervloek. Zo ben ik nu eenmaal. De vrolijkheid op twee krakkemikkige poten.

Eindelijk weer thuis mag ik van mezelf nog even vloekend met de stofzuiger en stofdoek spelen. Daarna gaat er wat eten in mijn droevige mond, kauw en slik door. Ik wacht, hangend in het laatste daglicht op de bank, op wat het leven in de aanbieding heeft voor deze denkbeeldige premiejager op blote voeten. Ik schutter zonder geschut, schiet volledig tekort en dat zonder enig wapengekletter. Daar heb ik mijn trouwe steekvliegende broeders voor. Hangend in de zon. Koelbloedig en vastberaden.

#waanvandedag #daas #proza #sapiens #eccehomo #100DaysToOffload

De verwarring houdt het midden. Zoals wanneer er op een smalle dijk zonder uitwijkmogelijkheden, behalve dan een plons in het water, met aan weerszijden twee wandelaars op nagenoeg gelijke hoogte in tegengestelde richting, een fietser onhandig schuldbewust tussendoor manoeuvreert. De anderhalve meter neemt flauw van het vallen een korreltje vlugzout.

In de berm liggen op gepaste afstand gebruikte blauwe plastic handschoenen. De mens neemt het wegwerpen nu eenmaal graag letterlijk. De wind neemt straffe vorm aan, de takken kraken onder zoveel bladerballast. Toch is het goed te doen met een t-shirt en spijkerbroek om je midden in een eindeloze zomer te wanen en de droogte alleen maar een tijdelijk en dus zelfoplosbaar probleem is.

Het asfalt scheurt nu alweer. Vorig jaar nog zo mooi houtje-touwtje gepatchworkt en nu laat de toplaag los als de korst van een veel te diepe wond. Korrels die op het eerste gezicht vanuit vogelperspectief op keutels lijken, maar er is hier geen konijn in de buurt. Die vind je vooral in het Diemerpark dat er inmiddels dor en kaal bijligt. Kauwen en konijnen, distels en stuifzand. Vliegen, bijen en een verlaten sportterrein zinderend in het stof. Aan het minimale strand het bord dat waarschuwt voor een gevaarlijke stroming. Nu het nog kan. Het stromen houdt vanzelf een keer op. En wat doen we dan met dat bord?

Het zijn de pijlers onder het dagelijks gereutel. De misgeslagen planken en feiten vol fabels. Ooit kom ik er nog eens in om.

#waanvandedag #proza #amsterdam #ijburg #fiets #100DaysToOffload

Maar, maak je dan helemaal niks mee op zo'n dag? Kun je niet iets bedenken van wat je hebt meegemaakt? Gewoon, iets kleins, iets simpels. Het kan van alles zijn. Misschien een berichtje gelezen waarvan je dacht, goh, hoe zit dat dan. Of dat je jezelf ongemakkelijk voelde, of juist heel erg op je gemak, gerustgesteld. Weet ik veel, gewoon, iets. Maar nee, jij loopt maar rondjes door dat park, kijkt mistroostig naar alles wat er stuk is, kapot gaat, naar de mensen die zich prima vermaken en zorgeloos lijken. En dat alles is voor jou alleen maar een bevestiging van hoe alles naar de gallemiezen gaat, ja toch? Want zo is het toch? Je loopt maar te zuchten en te steunen. Als je al loopt. Zeg eerlijk, zoveel loop je niet. Je fietst ook al niet. Je beweegt nauwelijks. Die rondjes door het park, hoe lang is dat nou eigenlijk al niet geleden? Nee, eerlijk zeggen. Dat slaat toch nergens op. Het zijn rondjes in je hoofd die je loopt. Weet je, eigenlijk hè, jij bent net zo'n hamster in zo'n molentje. En maar malen. Waarover dan? Het leven, de dood? Nee, je weet het zelf niet! Oh, wacht, hier, kijk dan, kom ik onverwacht eerder thuis en naar welke site zit jij te turen? De godvergeten NVVE! Is dat wat je echt wilt met je hele zijn hier. Bedenken hoe je je eigen dood zo aardig mogelijk kunt regelen? Ga je lid worden dan, van die club der doodswensen? Ja joh, moet je doen. Geef je daar toch je zuurverdiende centjes aan uit. Hoewel, jouw geld? Wat een gelul ook, het is allemaal mijn geld, wel zo makkelijk ook. Ga je gang, doe het. Regel die hele zooi maar. Misschien word je daar wel blij van. Dat het allemaal in kannen kruiken is. Of moet ik zeggen: urnen en kisten? Wat? Hoezo is dat een beetje naargeestig? Moet jij zeggen met die zenuwenkop van je. Dat is pas naargeestig en ik moet er de hele godganse dag naar kijken. Nou, hoe zit het. Gaan we nog wat eten of was je daar ook te lamlendig voor. Een happie maken voor je liefde van je leven? Want dat was ik toch, ooit? Ja, lang geleden was dat. Ik weet het nog goed. Toen neukten we nog, soms wel twee keer per maand, wauw! Ach, flikker toch op ook, ik ga wel naar de chinees. Gezellig daar zitten in m'n uppie bij het afhaalloket. Hebben ze gewoon hoor, tegenwoordig. Die mensen doen tenminste nog iets met hun leven. Die willen wel door, zo goed en zo kwaad als het kan. Kun jij nog een mooi voorbeeld aan nemen. Maar nee, dat doe je niet. Met je afgezakte joggingbroek en je krokodillentranen. Getver, ik verdraag het niet meer! Hou op met je jankmuil! Doe het dan, maak er een eind aan dan! Ik ben er helemaal klaar mee, doei!

#waanvandedag #proza #euthanasie #nvve #100DaysToOffload

Instabiliteit is ook stabiliteit. Zoals ik nu, net als wel vaker, op een punt ben beland dat ik alles kan aangrijpen om over te schrijven. Er is altijd de stortvloed aan ergernissen en tegelijkertijd word ik doodmoe van mijn eigen gefulmineer en het niet kunnen negeren van prikkels. Dat getypt hebbende zit er ondertussen een stemmetje of zeven doorheen te gillen dat ik best nog even dit of dat in de groep kan gooien. En misschien, als ik dan toch bezig ben, ook gelijk nog even wat andere stupiditeiten der achterlijke machten en krachten de wereld in slingeren. Maar nee. Niet nu, niet vandaag. En misschien ook niet morgen. Dat zien we dan wel weer.

Over prikkels gesproken. U hoort het gelukkig niet, maar hier gaan de verbouwingen in aangrenzende appartementen lustig door. Vanochtend vroeg ging de eerste boormachine alweer door de muur, zaten we rechtop in bed, zuchtten we even moedeloos en deden alsof we nog een kwartiertje konden slapen. Het aanhoudende gebrom van de sloopkogel annex graafgrijpmachine op de hoek, joelende bouwvakkers, de eindeloze stroom dieselbestelbusjes in de straat, telefoongesprekken op balkons en bij voorkeur op speakerstand, sigarettenrook, wietlucht, verbrand vlees van mens en dier, overvliegende helikopters, veel te laag vliegende Boeings (want ja, de wind staat zo vervelend ongunstig, we moeten wel uitwijken, dus dan maar even zo laag mogelijk over een woonwijk of tien: verder niets aan de hand mensen!), sirenes loeien af en aan, scooters knetteren, fietsers bellen of schreeuwen, trams tingelen, bussen toeteren. Vogels fluiten, bladeren ruisen. Mijn hart racet, mijn rechteroog is ontstoken, mijn linkerbeen en -voet tintelt, steken in mijn nek en hoofd, mijn armen zijn gevoelloos, mijn rug zeurt en prikt. Adem in, adem uit en komt u maar door met de gevreesde freesmachine en heipaalconstructor.

Er zijn verzachtende omstandigheden. Zoals de live sessie die we afgelopen weekend met gepaste trots deelden. Veel van de lezers hier zijn ook trouwe MANKES-volgers, dus die hebben 'm al gezien. Maar dat geldt niet voor de rest van de hele wereld. Daarom, hieronder een integrale muzikale bijdrage. Omdat geluid niet altijd herrie maakt en een uitlaatklep (of meerdere) de beste oplossing is.

#muziek #music #acoustic #mankes #waanvandedag #sound #100DaysToOffload

Vervlogen tijden. Is dat wat vogels denken wanneer de jonkies zich uitrekken, oprichten en uitvliegen. Of geven de ouderen een Suikerfeest ter ere van weer een geslaagd leeg nest. Ik weet het niet en zal het nooit weten. Ik ben een rare vogel, dat is wat ik weet.

Overigens juich ik al dat genestel in de mensenwereld niet enorm toe, dus denk nu niet dat ik hier een potje nostalgisch ga zitten doen en verplicht blij ga zitten zijn bij weer een vers mens. Arm kind, denk ik dan, waar zadelen we jou mee op. Wat mij eraan herinnert dat ik nog steeds 'Hoe gaan we dit uitleggen' (Jelmer Mommers) moet lezen. Net als wat werk van Midas Dekkers. Iemand die ook een zeer uitgesproken mening heeft over het keer op keer moeten klappen voor weer een nieuw kind. Hij heeft een punt, hoe cru het wellicht ook lijkt.

Het was ook precies om die reden dat ik zelf nooit aan kinderen wilde beginnen. Wat zou ik dit kind aandoen en wie ben ik überhaupt om een leven toe te voegen, alleen maar omdat het is wat je doet als soort: voortplanten. Terwijl, waarom zouden we ons voort willen planten? Er is geen noodzaak, we zijn met meer dan genoeg. En ik kan niet zeggen dat ik mijn kind nu eens met gepaste trots laat zien wat de mens voor elkaar heeft gebokst. De verantwoordelijkheid voor en de gevolgen van een nieuw leven op deze planeet zetten is onnoemelijk groot, vind ik.

Het argument dat de boel vergrijst en er vers bloed nodig is, is slap. De tot probleem gebombardeerde vergrijzing is alleen maar 'erg' omdat het geld kost. Al zou het misschien beter zijn om de vraag te stellen of een systeem dat domweg niet werkt in stand gehouden moet worden. Begin nu eindelijk eens met, ik noem maar een open deur, een basisinkomen. De tijd is er inmiddels meer dan rijp voor. Dan kan het gedrocht dat pensioenfonds heet en dat noeste arbeid en zuurverdiende centen belegt in wapenhandel, kinderarbeid en andere dubieuze praktijken zelf met pensioen. Dikke doei. Alleen al om die redenen wil ik mijn freelance-geld niet in een dergelijke oudedagvoorziening stoppen. Geef mij maar een eerlijke sok die ik met mijn half demente kop altijd weer weet te vinden. Ik ga gewoon op de geur af, oud en vertrouwd. Zeg zelf: hoe bizar is het dat je tijdens je werkende leven niets te vertellen hebt over waar jouw geld in wordt geïnvesteerd onder het mom van ja, maar dan heb jij straks wel een mooi pensioen! Exact dat egocentrisme is de bron van alle shit.

Waar was ik? Oh ja, nageslacht. Geloof mij op mijn blauwe ogen dat ik onvoorwaardelijk houd van mijn dochter. Want ja, uiteindelijk werd ik bijna zestien jaar geleden toch vader. En ik raakte ook volledig in paniek zodra ze er, na wat een eindeloze bevalling leek (ik heb hoe dan ook makkelijk praten), was. Wat had ik gedaan? Hoe moest dat nu verder? Ik verdroeg het niet dat ze amper uit de oerveilige ruimte ineens van die rare aardse kleren aan moest. Ik kon het niet aanzien toen ze haar eerste injectie kreeg. Het zweet liep mij steeds weer over mijn rug van afgrijzen bij ieder bezoek aan een consultatiebureau (dat had natuurlijk ook te maken met mijn eerder gememoreerde sociale gêne). Curves, groeilijnen, gemiddelden, prestaties (hallo? ze is een paar maanden oud, idioot! prestaties??) en het hield nooit meer op. Tot op de dag van vandaag moet ze mee in de gekte van grafieken, testen, cijfers, diploma's, en onmogelijke vragen als en weet je al wat je gaat doen straks?

Het is nogal waanzinnig. Wat moet je met je leven als je geen idee hebt wat het leven omvat, behalve dat je blijkbaar aan allerlei vage verwachtingen moet voldoen en iets dat toekomst heet moet gaan plannen? Fuk allemaal maar een eind op. Wat doen we onze kinderen aan, wat doen we onszelf aan. Er is werkelijk niemand die ook maar enig idee heeft, maar ondertussen wordt het ene na het andere systeem bedacht om de boel in het gareel te houden – en ten koste van dezelfde levens flink wat geld bijeen te graaien. Stel je voor dat mensen echt zouden zien en beseffen welke rottende wortel ze wordt voorgehouden. Opstand, revolutie! Maar nee. De massa is ingedut, murw en gedwee in een hallucinatie van eindeloos scrollen en online shoppen.

Gelukkig is de toekomst slechts een boze droom. Eerst morgen maar weer zien aan te tikken en eens kijken of er ergens een kwartje valt. Dan raap ik het op en doe de duit in mijn oudedagssokpopzakje. In de overtuiging dat het tegen de tijd dat ik de inhoud met liefde uitdeel nog slechts een symbolische waarde heeft.

#waanvandedag #ouder #kind #baby #pensioen #freelance #vogels #100DaysToOffload